Δίχως όρια

Μορφή που βγήκε από κάποια γωνιά 
της κρυμμένης μου ψυχής και έφτασε 
σε μια πλατεία ακόμα προκειμένου 
να συνειδητοποιήσει το πραγματικό. 

Μορφή που πίσω από τα χρώματα,
τα σταχένια πλημμυρίζει σε ένα 
χωμάτινο λόφο μέσα στα απέραντα 
γαλάζια λιβάδια.

Μορφή που η όψη της ξεχωρίζει 
με τη σκέψη και την γλυκύτητα των 
περασμένων ζωών που η σιγουριά 
τους ξεχειλίζει σαν ένστικτο. 

Μορφή που σέρνει το κάρο του φωτός 
και το μοιράζει στους διψασμένους 
χωρικούς, λεύτερα και αβίαστα 
σαν την πεμπτουσία της.

Μορφή που η άνοιξη την κουβαλάει 
στους ώμους και την ακολουθούν 
μαγεμένα τα χελιδόνια έξω από 
τις ετοιμόρροπες φωλιές τους. 

Υπάρχουν μορφές που η λογική 
δεν είναι ποτέ αρκετή, δε φτουράει 
για να τις περιγράψει. 

Υποκλίνεται και αυτή στο μεγαλείο. 
Αφήνει τις ώρες να περνούν στην 
ασφάλεια μιας κρυστάλλινης φωτιάς. 

Υπάρχουν μορφές ανθρώπινες. Υπάρχουν 
άνθρωποι που δεν τους καθορίζει 
η ανθρώπινη μορφή τους. 

Εκτείνονται απεριόριστα και φεγγοβολούν 
το δίχως άλλο. Υπάρχουν άνθρωποι 
που αγκαλιάζουν με τα μάτια σε 
εποχές που όλοι τα κρατούν δεμένα.