Ασφάλεια και χαρά

   Τι παράξενο πρωινό αυτό που με κάνει να γράψω κάτι παραπάνω από τα συνοπτικά και καλά που τόσο μου αρέσουν. Ακολουθώντας την φυσική διαδοχή των ημερών ήθελα να σου πω κάτι. Νομίζω είναι καιρός να το μάθεις. Έχεις έναν εθισμό. Αλλά όπως συμβαίνει με τους εθισμούς δεν μπορείς να το καταλάβεις. Φαίνεται σαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό και το καταλαβαίνεις μόνο από την ελκτική δύναμη που σε τραβάει πίσω κάθε φορά που έστω και κατά τύχη απομακρύνεσαι. Αλλά είναι δύσκολο να το αναγνωρίσεις. Είδη εθισμών πολλά. Με διαφορετικές επιπτώσεις το καθένα. Κατάρρευση σωματική, ψυχική αποξένωση, μεγένθυση της πραγματικότητας. Ναι λίγο από όλα. Αν σταθείς τυχερός και το αναγνωρίσεις τότε να το πάλι εκεί αυτό που σε τρώει, σε τρώει γιατί πρέπει να γυρίσεις πίσω. Να ικανοποιήσεις εκείνη την ανάγκη που νομίζεις πως σε κάνει να νιώθεις ασφαλής. Κάποιες φορές βγαίνει και σαν υποχρέωση. "Πρέπει" να το κάνεις. Τι είναι ένας ψυχαναγκασμός ακόμα μέσα στους τόσους που πολύ όμορφα δημιουργείς και βάζεις τον εαυτό σου μέσα. Το γεγονός παραμένει το ίδιο. Έχεις έναν εθισμό. Νιώθεις όλες τις επιδράσεις του πάνω σου. Νιώθεις τα αποτελέσματα και αγνοείς την αιτία. Δεν έχεις πρόβλημα είναι εμφανές πως όχι. Μπορείς να το διαχειριστείς. Άνετα. Όποτε θέλεις το σταματάς. Εξάλλου το κάνουν και άλλοι. Αυτά και άλλα τέτοια ψέμματα που λες στον εαυτό σου. Σκέψεις που κρύβουν βαθιά τις άλλες της λογικής που προσπαθεί να επέμβει και να σου χτυπήσει ένα καμπανάκι μπας και ξυπνήσεις από αυτόν τον περίεργο λήθαργο που ας το παραδεχτούμε είναι τόσο γλυκός. Είναι τόσο ωραίο να ενδίδεις. Σιγά δεν κάνεις και κάτι κακό. Έχεις έναν εθισμό. Σου φταίνε ένα σωρό άλλα πράγματα και δεν καταλαβαίνεις τι και πως και γιατί. Είσαι στενοχωρημένος, πιεσμένος χωρίς λόγο. Έχεις έναν εθισμό που σου αυξάνει τις ανασφάλειες, σε απομακρύνει από την πραγματικότητα και σου στερεί τη χαρά. Τόσο περίεργο, τόσο παράξενο. Και μπλοκάρεις σε κάθε ευκαιρία τις μικρές ηλεκτρικές εκκενώσεις της σκέψης που μπορούν να σε οδηγήσουν στην παραδοχή. "Ναι, έχω έναν εθισμό". Τρομακτικό ε;
Πάντα το θεωρούσα αξιοθαύμαστο και αξιολύπητο τον τρόπο που ο καθένας μας φτιάχνει με μεγάλη προσοχή και ιδιαίτερη λεπτομέρεια ως και δεξιοτεχνία το προσωπικό του κλουβί και μπαίνει μέσα. Γίνεται μάλιστα με τόση ένταση και σφοδρότητα που θα έλεγε κανείς πως μοιάζει με ανάγκη σχεδόν βιοτική. Χωρατό βέβαια από τα λίγα το ότι αυτές οι σχεδόν βιοτικές ανάγκες στερούν τη ζωή. Το καλό είναι ότι κάποιες φορές τα κλουβάκια είναι ήδη φτιαγμένα από άλλους. Από την πεποίθηση μάλιστα και τη σιγουριά ότι ξεφεύγεις από άλλα πιο φανερά, σου διαφεύγει η μπλόφα και πέφτεις κατευθείαν μέσα τους. Φτιαγμένα με τόσο ωραία και έντομα χρώματα για να προσελκύουν όλο και μεγαλύτερο πλήθος ανθρώπων και έτσι μπορεί ο καθένας μας να μπει σε ένα κλουβάκι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Με τέτοιον τρόπο δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσεις και να κουραστείς στην κατασκευή. Είναι άλλωστε τόσο εύκολο. Μπαίνεις και κλείνεις την πόρτα πίσω σου. Ασφάλεια και χαρά.