Το πρωινό που ανέτειλε το φεγγάρι

Το πρωινό που ανέτειλε το φεγγάρι,
έμεινε στάχτη πάνω στις λέξεις 
και ο κορμός της άνοιξης 
έσβησε μέσα σε ένα ποτήρι με νερό.
Τα άδεια σκοινιά έγιναν φίδια 
που έζωσαν το σώμα του πιο ψηλού 
και του πιο μοναχικού δέντρου. 
Το απομεσήμερο φάνταζε βαρύ 
σαν την ασήκωτη κραυγή της εκπνοής 
και οι μέρες κλείστηκαν κάτω
από το σκέπαστρο ενός μικρού κελιού. 
Ήταν το απόβραδο παιδί της τύχης, 
το πιο μικρό και το μεγάλωσε 
βυζαινοντας το με δάκρυα.
Κι εκείνο τα ρούφηξε όλα,
μέχρι που ο χείμαρρος ξεχείλισε 
και το φεγγάρι βυθίστηκε.