Τα ψηλότερα βουνά (μέρος δεύτερο)

   Τώρα ακολουθεί ένα διαφορετικό χωριό. Πιο μικρό και από μικρό. Φούρνος ούτε για δείγμα. Αν θες ψωμί περιμένεις να περάσει το φορτηγάκι του φούρναρη από άλλο μεγαλύτερο χωριό. Δυο καφενέδες όλοι και όλοι και τίποτα παραπάνω. Ευτυχώς στην τσάντα μου είχα ένα μικρό σουπερμάρκετ αυτή τη φορά. Μια πλατεία μικρή και λιτή και δρόμοι άχαροι και επικίνδυνοι. Κατά έναν περίεργο τρόπο πιο καλά θα ήταν να οδηγείς σε χωματόδρομο με τεράστιες πέτρες παρά σε αυτές τις μαύρες τρύπες από το πουθενά. Το γουρούνι βέβαια που περπατούσε αμέριμνο στη μέση του δρόμου δεν φαινόταν να είχε ιδιαίτερο πρόβλημα..

Πέραν των δρόμων όμως σε αυτό το χωριό κυριαρχούσε ένα αίσθημα αποπνικτικό. Εκεί λοιπόν συνειδητοποίησα κιόλας από τα πρώτα λεπτά ότι οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί (όχι δεν εννοώ ότι ήταν βαμπίρ). Φαίνονταν σε μεγαλύτερη επαφή με την τεχνολογία και τον "πολιτισμό" από τους προηγούμενους. Είχαν πιάσει τα νοήματα βρε αδερφέ. Υπερβολικά καλά θα έλεγα. Δεν μπορούσα να εντοπίσω τι ήταν αυτό το διαφορετικό που είχαν αυτοί οι άνθρωποι πάνω τους. Το σίγουρο ήταν ότι φαινόταν πιο κλειστή κοινωνία. Ίσως να ήταν λόγω μεγέθους. Παρέμεινα σε επιφυλακή για οποιοδήποτε σημάδι που θα με βοηθούσε να καταλάβω.

   Το πανδοχείο (λέμε τώρα) διέθετε δωματιάκι που μάλλον χρησίμευε για ομοιοπαθητική σε κλειστοφοβικούς. Ευτυχώς ο καιρός ήταν πια ανοιξιάτικος και δεν ήταν απαραίτητη η θέρμανση. Υπήρχαν εξάλλου και εκεί πολλές κουβέρτες. Οι ιδιοκτήτες εκεί γεροντάκια που από ότι θυμάμαι δεν χαμογελούσαν καν. Υπήρχε ωστόσο ένα άτομο στο χωριό που δεν μιλούσε πια λόγω του μεριδίου στα βάσανα που της μοιράστηκε αλλά αυτό το άτομο ότι έχανε σε μιλιά το αναπλήρωνε σε χαμόγελο. Και σε σπιτική γιαούρτη που αυτή τη φορά τίμησα με μεγάλη ευχαρίστηση.


   Αγαπητή φιγούρα εδώ είναι και ο κυρ Μιχάλης. Πότης από τους λίγους. Όλοι τον κορόιδευαν και του συμπεριφέρονταν σαν να ήταν χαζός. Εκείνος από ότι είδα μια χαρά έξυπνος μου φάνηκε. Πιο άνθρωπος από όλους τους άλλους μαζί. Αλλά τι να το κάνεις, έπινε πολύ και ξεχνούσε και ήταν έτσι εύκολη λεία για τους υπόλοιπους ατσίδες. Να σας πω την μαύρη μου αλήθεια έπειτα κατάλαβα ότι αν ζούσα και εγώ εκεί μία πιθανή κατάληξη θα ήταν σαν τον αγαπητό κυρ Μιχάλη. 

Γιατί αυτό; 

   Γιατί, μια μέρα λοιπόν πέρασε από το χωριό ένας άνθρωπος που προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στους κατοίκους. 'Όλοι σχεδόν κατέληξαν να τον σχολιάζουν και να τον κοιτούν περίεργα. Βλέπετε αυτός ο άνθρωπος ήταν ένα είδος εξαιρετικά σπάνιο για αυτό το χωριό. Είχε μια εκπληκτική υπερδύναμη που έκανε τους υπόλοιπους να τον κοιτούν με μισό μάτι. Έγραφε με το αριστερό χέρι...


Τι άλλο να πω..

   Νομίζω τελικά το καλό με αυτό το χωριό ήταν ότι διέθετε δύο δρόμους για να φύγεις από εκεί.Το κακό είναι ότι ακόμα και αν ξεφύγεις από εκεί υπάρχουν πολλά τέτοια μέρη. Αλλού σε μορφή χωριών και αλλού σε μορφή μυαλών μεμονωμένων...