Μα τι τρελό πραγματικά. Ο πόνος της ψυχής μοιάζει τόσο πραγματικός. Σχεδόν σωματικός. Μου κόβει την αναπνοή. Αυτό το σφίξιμο στο στήθος που με κάνει να θέλω να τραβήξω το δέρμα για μου να μην ακουμπά πάνω μου μπας και ανακουφιστώ. Νιώθω τα δάκρυα να λιμνάζουν μες στα μάτια μου. Κουράγιο. Με μερικές βαθιές ανάσες θα τα εμποδίσω να βγουν. Δε θα τα καταφέρουν αυτή τη φορά. Θα αναπνεύσω...
Όλη η δροσιά του αέρα μέσα μου. Που θα πάει δε θα δροσίσει κάποια στιγμή και την ψυχή; Τι τύχη να ζεις τον πόνο σε όλο του το μεγαλείο. Μπορείς να νιώσεις μαχαίρια να σε ξεσκίζουν χωρίς καν να σε έχουν ακουμπήσει. Ανάσες.. βαθιές και ήρεμες. Με ρυθμό. Να νιώθεις τα πνευμόνια σου να φουσκώνουν. Μέσα ο αέρας έξω ο φόβος. Κάτι γίνεται. Πάμε πάλι. Αρκεί ωστόσο μια στιγμή να παλινδρομήσει η σκέψη και τόσες ανάσες πάνε χαμένες. Να'τα πάλι τα μαχαίρια. Ανάθεμα στο αόρατο μέταλλο που τα δημιουργεί. Ελάτε να δω τι θα καταλάβετε. Τόσο καυτή που είναι η καρδιά μου δεν θα αργήσει να σας λιώσει. Θα δείτε.
Αλλά φοβάμαι μοναχά το πού θα πέσει το καυτό λιωμένο μέταλλο. Μην πάει κανένα κομμάτι του στην ψυχή και απομείνει για πάντα εκεί. Μετά να κάψεις και την ψυχή σου δεν είναι εύκολο πράγμα. Τα υγρά και στα στερεά αντικείμενα άντε τα καις και εξατμίζονται ή απομένουν αποκαΐδια. Αλλά η ψυχή δεν είναι από ύλη. Τι θα απογίνει αν πυρωθεί; Θα διασπαστεί κάθε άυλο μέρος της ή μήπως θα γυρίσει πίσω σε μια υλική κατάσταση; Αυτό το δεύτερο θα είχε πραγματικό ενδιαφέρον. Αν μπορούσε για παράδειγμα γυρνώντας να γίνει λουλούδι. Αλλά θα ήταν πολύ στάσιμη ως λουλούδι. Οι ψυχές είναι ταξιδιάρες. Όλο σεργιανίζουν. Ίσως και να γινότανε πουλί. Αυτό θα ήταν σίγουρα πιο ταιριαστό. Φτερουγίσματα στον ουρανό και παιχνίδια με τον αέρα. Φαντάσου λέει όλα τα πουλιά του κόσμου να είναι ψυχές που υπερθερμάνθηκαν και "υλοποιήθηκαν". Θα ήταν μπροστά μας όλον αυτόν τον καιρό ενώ εμείς στις στιγμές της μεταφυσικής μας ανησυχίας τις αναζητούσαμε στα τυφλά. Ίσως αυτό να εννοούσε η Κατερίνα με τα μαύρα πουλιά. Ήταν οι ψυχές των φίλων της που είχαν μαυρίσει.. Αφού το λέμε κιόλας "μου μαύρισε η ψυχή". Λες και ένα είναι το εξ'ορισμού χρώμα. Μόνο το άσπρο. Εκεί η αφετηρία. Έπειτα, αναλόγως με τα βάσανα σκουραίνει.. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις παίρνει και χρώματα.
Μακάριοι οι άνθρωποι με τις χρωματιστές ψυχές. Θα μπορέσουν να γίνουν όμορφα πουλιά. Το κακό με τα όμορφα πουλιά βέβαια είναι ότι οι άνθρωποι έχουν την τάση να τα φυλακίζουν.. Ενώ οι κόρακες στέκουν ελεύθεροι και μαύροι να φοβίζουν τον κόσμο. Τι να τους φοβίζει άραγε πιο πολύ; Το χρώμα της μεταψυχικής περιόδου ή η ελευθερία τους; Όπως και να'χει, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο συμβολίζουν όλα αυτά που φοβούνται περισσότερο οι άνθρωποι. Όλα με τίμημα λοιπόν.
Όλη η δροσιά του αέρα μέσα μου. Που θα πάει δε θα δροσίσει κάποια στιγμή και την ψυχή; Τι τύχη να ζεις τον πόνο σε όλο του το μεγαλείο. Μπορείς να νιώσεις μαχαίρια να σε ξεσκίζουν χωρίς καν να σε έχουν ακουμπήσει. Ανάσες.. βαθιές και ήρεμες. Με ρυθμό. Να νιώθεις τα πνευμόνια σου να φουσκώνουν. Μέσα ο αέρας έξω ο φόβος. Κάτι γίνεται. Πάμε πάλι. Αρκεί ωστόσο μια στιγμή να παλινδρομήσει η σκέψη και τόσες ανάσες πάνε χαμένες. Να'τα πάλι τα μαχαίρια. Ανάθεμα στο αόρατο μέταλλο που τα δημιουργεί. Ελάτε να δω τι θα καταλάβετε. Τόσο καυτή που είναι η καρδιά μου δεν θα αργήσει να σας λιώσει. Θα δείτε.
Αλλά φοβάμαι μοναχά το πού θα πέσει το καυτό λιωμένο μέταλλο. Μην πάει κανένα κομμάτι του στην ψυχή και απομείνει για πάντα εκεί. Μετά να κάψεις και την ψυχή σου δεν είναι εύκολο πράγμα. Τα υγρά και στα στερεά αντικείμενα άντε τα καις και εξατμίζονται ή απομένουν αποκαΐδια. Αλλά η ψυχή δεν είναι από ύλη. Τι θα απογίνει αν πυρωθεί; Θα διασπαστεί κάθε άυλο μέρος της ή μήπως θα γυρίσει πίσω σε μια υλική κατάσταση; Αυτό το δεύτερο θα είχε πραγματικό ενδιαφέρον. Αν μπορούσε για παράδειγμα γυρνώντας να γίνει λουλούδι. Αλλά θα ήταν πολύ στάσιμη ως λουλούδι. Οι ψυχές είναι ταξιδιάρες. Όλο σεργιανίζουν. Ίσως και να γινότανε πουλί. Αυτό θα ήταν σίγουρα πιο ταιριαστό. Φτερουγίσματα στον ουρανό και παιχνίδια με τον αέρα. Φαντάσου λέει όλα τα πουλιά του κόσμου να είναι ψυχές που υπερθερμάνθηκαν και "υλοποιήθηκαν". Θα ήταν μπροστά μας όλον αυτόν τον καιρό ενώ εμείς στις στιγμές της μεταφυσικής μας ανησυχίας τις αναζητούσαμε στα τυφλά. Ίσως αυτό να εννοούσε η Κατερίνα με τα μαύρα πουλιά. Ήταν οι ψυχές των φίλων της που είχαν μαυρίσει.. Αφού το λέμε κιόλας "μου μαύρισε η ψυχή". Λες και ένα είναι το εξ'ορισμού χρώμα. Μόνο το άσπρο. Εκεί η αφετηρία. Έπειτα, αναλόγως με τα βάσανα σκουραίνει.. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις παίρνει και χρώματα.
Μακάριοι οι άνθρωποι με τις χρωματιστές ψυχές. Θα μπορέσουν να γίνουν όμορφα πουλιά. Το κακό με τα όμορφα πουλιά βέβαια είναι ότι οι άνθρωποι έχουν την τάση να τα φυλακίζουν.. Ενώ οι κόρακες στέκουν ελεύθεροι και μαύροι να φοβίζουν τον κόσμο. Τι να τους φοβίζει άραγε πιο πολύ; Το χρώμα της μεταψυχικής περιόδου ή η ελευθερία τους; Όπως και να'χει, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο συμβολίζουν όλα αυτά που φοβούνται περισσότερο οι άνθρωποι. Όλα με τίμημα λοιπόν.
Θα μπορούσαμε να επεκτείνουμε τη θεωρία αυτή και στα πετούμενα ζωύφια που τόσο αγαπάμε. Μύγες, κουνούπια, κτλ.. Για παράδειγμα ψυχές που ρουφούν το αίμα σου κάθε καλοκαίρι και όχι μόνο.. Μπορεί και να θέλουν να κλέψουν τη δική σου μέσω του κόκκινου νέκταρ. Τι αποκάλυψη! Σίγουρα θα μας έκανε να δούμε με άλλο μάτι αυτά τα ήδη αντιπαθή έντομα. Αλλά ας τραβήξουμε καλύτερα το όριο της θεωρίας μας στα πουλιά. Είναι εξάλλου πιο... ρομαντικό. Και πάνω από όλα είμαστε ρομαντικοί σαν ποιητές. Χαμένοι στους πιο σκοτεινούς λαβύρινθους ίσως. Αλλά ρομαντικοί σαν ποιητές. Αναμένοντας τον Μινώταυρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου