Το μόνο κρυπτόν υπό τον ήλιο

Ο κόσμος είναι κακός.
Μα ο κόσμος είμαστε εμείς.
Ανίκανοι να σηκώσουμε το βάρος των πράξεων μας
κρυβόμαστε σε λαγούμια για να γλιτώσουμε.
Βγαίνουμε μοναχά για να κάνουμε το κακό
και έπειτα πάλι στην όμορφη φωλιά μας.
Και ευθύνη καμιά.
Τέτοιο υπέρλαμπρο άστρο μα ταυτόχρονα σκοτεινό.
Ποτέ δεν υπήρξε ανάγκη για αυτήν την πλανεύτρα.
Λόγια κουφού σε δωμάτιο κλειστό. 
Πάντα έφταιγε ο απρόσωπος κόσμος που έχει μάθει 
να υπάρχει ως σύνολο μόνο.
Ποιοι να τον απαρτίζουν άραγε;
Τι μυστήρια κρύβει;
Τι δυνάμεις μαγικές και ανεξήγητες;
Παραφυλάει στις χαραμάδες της πόρτας
και κινείται μαζί με τις σκιές των φύλλων.
Γυρνάς να τον δεις και εξαφανίζεται
με βήματα πιο ελαφρά και από του ανέμου. 
Το μόνο κρυπτόν υπό τον ήλιο.