Το άκουσες;

- Το άκουσες; Είπαν ότι...

- Ναι το άκουσα.

- Τι να κάνουμε;

- Δεν ξέρω. 

- Κάτι πρέπει. Δεν πάει άλλο. 

- Πρέπει να είναι όμως κάτι πραγματικά δυνατό. Να μη χαθεί στη   

  σιγαλιά της λύπης σαν όλα τα άλλα. Να κουνήσει τόσο γερά τη γη 

  που να τινάξει από πάνω της όποιον δεν ξέρει στα δυο του πόδια 

  να σταθεί. Μπορεί έτσι να καταλάβουν και αυτοί που νόμιζαν πως 

  στέκονται πως τα πόδια τους ότι ήταν μοναχά ελατήρια που τους   

  εκτόξευαν μακριά της. Όχι ρίζες σαν εκείνα που αν και ξυπόλητα, 

  από τη γη δεν λένε να ξεκολλήσουν.  

- Πρέπει να σκεφτούμε σωστά και γρήγορα. Ο χρόνος σταματάει 
  πάντα πιο απότομα από ότι αρχίζει. Ώσπου να φτάσει μια σταγόνα
  στη γη, η μέρα έχει αλλάξει. 

- Φέρε το κρασί. Βάλε μου να πιω και πιες και εσύ. Να ζεστάνουμε 

  λίγο το σώμα μήπως και ζεσταθεί και το μυαλό. 

. . . 

- Φοβάσαι;

- Ναι. 

- Τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρουμε;

- Θα γίνει αυτό που θα γίνει. Τι σημασία έχει να σκεφτούμε το 

  "αν";   Τι μας ωφελεί αυτό τώρα;

- Θέλω απλά να φανταστώ όλα τα ενδεχόμενα. Έτσι, για να έχω μια 

  ψευδή αίσθηση του ελέγχου. Ίσως αν τα έχω σκεφτεί όλα 

  διεξοδικά, τη στιγμή που το μυαλό μου σαστίσει, θα μπορέσω να 

  το επαναφέρω αμέσως. Θέτω από πριν τις ερωτήσεις του εαυτού μου 

  για να έχω έπειτα έτοιμες τις απαντήσεις. 

- Εντάξει λοιπόν. Αν αποτύχουμε η θάλασσα θα φουσκώσει τόσο πολύ 

  που για μας θα 'ναι ουρανός και θάλασσα το ίδιο πράγμα. Δε θα 

  ακούμε πια πουλιά που κελαηδούν. Μόνο σειρήνες που μας ματώνουν 

  τα αυτιά. 

- Θα πρέπει τότε να τα κλείσουμε και εμείς με κερί. 

- Δεν ξέρω αν θα βοηθήσει το κερί. Ξέρω όμως ότι δεν θα 'μαστε 

  μόνοι μας.  Θα 'ναι και άλλοι ξυπόλητοι σαν εμάς. Υπάρχουν και 

  άλλοι άνθρωποι που στηρίζουν τα πόδια βαθιά στη γη και αντλούν 

  δύναμη από αυτήν. 

- Πώς το ξέρεις; Τους έχεις δει;

- Όχι, αλλά τους νιώθω. Το ίδιο κάνει. Ακούω καθημερινά τις 

  σκέψεις τους μες στο μυαλό μου. Υπάρχουν και άλλοι σου λέω. 

  Πρέπει να υπάρχουν.