Το δέντρο

Ακόμα και οι φωλιές των πουλιών

εξαφανίστηκαν από το 

μεγάλο και αθάνατο δέντρο. 
Δεν αντικρύζω πια ούτε φτερούγισμα 

ούτε μικρές πουπουλένιες καρδιές 

να πετούν ανάποδα στον άνεμο. 

Ήταν πανέμορφα εκείνα τα πουλιά. 

Τα θυμάμαι σαν να 'ταν τώρα. 

Ζωντανά χρώματα 

πάνω στο δέντρο.

 Συμπλήρωναν τα κενά του 

και του έδιναν ζωή. 

Λες και υπήρχαν 

για να τραγουδούν

 για αυτό αλλά 

και αποκλειστικά 

για κάθε πεζό που περνούσε.

 Να ξέρει πως δεν είναι μόνος. 

Το τραγούδι τους 

συντρόφευε κάθε έναν 

από όπου και αν ερχόταν 

και όσο μακριά και αν πήγαινε.

 Τώρα οι ταξιδιώτες περνούν 

από τον γκρίζο κορμό 

και δεν το ακούνε πια.

 Τα τραγουδίσματα χάθηκαν.

 Ώρες ώρες το μόνο που μπορείς να ακούσεις αν αφουγκραστείς προσεχτικά 

είναι ένα μοιρολόι σιγανό και ξένο. Μοιάζει σα να βγαίνει μέσα από τον κορμό.  Σα να θρηνεί και το ίδιο το δέντρο. Ο θλιμμένος του σκοπός ράγιζει την καρδιά μου. Δεν μπορώ να δεχτώ αυτή του την κατάληξη.

 Έτσι, από σήμερα, αποφάσισα να πηγαίνω εγώ να του τραγουδώ και να του κάνω παρέα ώσπου να ξανάρθουν. Δανείζοντας τη φωνή μου, θα φτιάξω τραγούδια για τις παλιές εποχές και θα τα κάνω να ζωντανέψουν. Θα χορέψουν οι αναμνήσεις μέσα από τη μελωδία και θα αναγεννηθούν για αυτή και για κάθε φορά. Όσες φορές χρειαστεί.  

 Ο σκοπός είναι σαφής. 

Ως άγρυπνη φρουρός,

 θα κρατήσω ασφαλές το παρελθόν 

και με τις κλωστές του 

θα υφάνω το μέλλον. 

Το κέντημα θα γίνει τότε 

τόσο ζωντανό 

που θα δώσει πνοή ανατολής

 και ανάσα δροσοσταλιάς 

σε μένα, στο δέντρο 

και στα εξαφανισμένα 

χρυσοπλούμιτα πουλιά. 

Τότε εκείνα θα πετάξουν 

πάνω από τα δεσμά τους 

και θα γυρίσουν πίσω 

χαρίζοντας του πάλι την ευτυχία.

 Ώρα μου λοιπόν, 

να ξεκινήσω να υφαίνω.