Πώς να στο πω; Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από έναν άνθρωπο που έχει μάθει να είναι ελεύθερος, να τον περιορίζουν. Να τον κρατάνε να μη φύγει. Να σε έχουν πιάσει από το μπράτσο τόσο γερά που να πονάει το χέρι σου. Δεν είναι καν το αίσθημα το φόβου που είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι η αίσθηση του ότι είσαι παγιδευμένος. Ότι θες να κουνηθείς αλλά δεν μπορείς. Ότι πνίγεσαι τόσο που θες να σκάσεις. Αυτό σε συνδυασμό με τον φόβο και το σοκ που γεννάται εκείνη τη στιγμή κάνουν την καρδιά σου να χτυπά τόσο δυνατά και τα δάκρυα να τρέχουν χωρίς να το θες. Οι λυγμοί είναι το φυσικό επακόλουθο μιας τέτοιας κατάστασης. Το μυαλό μπλοκάρει. Σκέφτεσαι: "Δεν μπορεί να μου συμβαίνει εμένα τώρα αυτό. Δεν είναι δυνατόν να μου συμβαίνει." Σαστίζεις. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Αλλά τα δάκρυα βρίσκουν το δρόμο τους και κυλούν ζεστά στο μάγουλό σου.
Έχεις να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση που ξεπερνά τα όρια της λογικής και όσο πιο αθώα σκέφτεται το μυαλό σου, τόσο πιο δύσκολα το επεξεργάζεσαι. Αλλά το μόνο που μπορεί να σε σώσει εκείνη τη στιγμή είναι να απευθυνθείς στη διεστραμμένη λογική αυτού που σου έχει στερήσει το αίσθημα της ελευθερίας. Αφού προσπάθησες να ελευθερωθείς αλλά η δύναμη σου δεν ήταν αρκετή για να σε σώσει, αρχίζεις τα λόγια. Ηρεμείς το χέρι σου και δίνεις την αίσθηση ότι δεν έχεις σκοπό να ξαναδοκιμάσεις τη δύναμή σου. Προσπαθείς να πεις "άφησέ με" με τέτοιο τρόπο που ο άλλος να το καταλάβει. Να βρεις έστω και ένα αδύναμο σημείο στο σκεπτικό του που να σε βοηθήσει. Λες απλά ότι θέλει να ακούσει. Πνιγμένη από τους λυγμούς, αλλά τα λες. Δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα θολώσεις τόσο πολύ που μετά θα θυμάσαι μοναχά στιγμές γεμάτες με ένταση. Μοναχά το συναίσθημα που εκρήγνυσαι. Όπως σε εκείνους τους καταραμένους εφιάλτες που χτυπά η καρδιά σαν τρελή και η μόνη σου ελπίδα να σωθείς είναι να ξυπνήσεις.
Εδώ όμως τι κάνεις; Προσπαθείς με τις λέξεις και αν δεν πετύχει επαναπροσδιορίζεις τη δύναμη σου με το στοιχείο του αιφνιδιασμού και ελπίζεις. Ευτυχώς για σένα, οι λέξεις πιάσανε τόπο και κατορθώνεις να ελευθερώσεις το χέρι σου. Μετά κινείσαι όσο πιο σβέλτα γίνεται προς την πόρτα και τρέχεις.. Ακόμα και όταν έχεις απομακρυνθεί νιώθεις μετά το φόβο να σε καταβάλλει. Μια σκιά, ένας θόρυβος, οποιαδήποτε κίνηση. Νομίζεις πως δεν είσαι μόνη. Πως κινδυνεύεις ακόμα. Όσο μακριά και να είσαι. Ακόμα και μέσα σε κόσμο. Το μυαλό βρίσκεται σε υπερένταση. Δεν έχει κατορθώσει να αφομοιώσει όλες αυτές τις γρήγορες αλλαγές. Κι ούτε θα κατορθώσει. Θέλει κάτι παραπάνω από χρόνο για να περάσει η αίσθηση του φόβου που καρφώθηκε μέσα σου. Μέρα με τη μέρα θα ξεθωριάζει από λίγο αλλά από το πουθενά θα επιστρέφει και θα σε κυριεύει. Θα διαγράφει κάθε λογική σου σκέψη και για εκείνες τις στιγμές θα θρέφεται από σένα και θα μεγαλώνει. Εσύ δεν θα υπάρχεις παρά μόνο σε μια μικρή γωνίτσα του μυαλού σου. Όταν αναλάβεις τον έλεγχο δεν θα θυμάσαι τίποτα. Σαν να διέγραψε ο φόβος από μέσα σου τα πάντα. Απασχολείς το μυαλό σου με κάτι άλλο. Αλλά και πάλι κοιτάς πίσω σου σε κάθε ευκαιρία. Ακόμα και όταν βρίσκεσαι μέσα στο σπίτι σου. Δεν τρέμουν μόνο τα χέρια σου. Τρέμει και η ψυχή.
Το τερατώδες αυτό συναίσθημα δεν θα σε αφήσει εύκολα. Σε νικάει ακόμα και όταν νομίζεις ότι το έχεις νικήσει. Είναι μια μάχη άνιση. Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δεν πρέπει να επιτρέψεις σε κανένα στοιχειό να φοβίζει την ψυχή σου. Του δίνεις χώρο να νομίζει ότι νίκησε για άλλη μια φορά και έπειτα με όλη σου τη δύναμη ετοιμάζεις την αντεπίθεση σου. Παίρνεις ανάσες βαθιές και το κοιτάζεις σαν ίσος προς ίσο στα κατακόκκινα του μάτια. Τι και αν έχει όψη τρομακτική. Θυμάσαι ότι έχεις αντιμετωπίσει και χειρότερα. Ο δρόμος προς την πολυπόθητη γαλήνη πάντα ήταν τραχύς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου