Παραπονιάρικο μου

Όλα μου φταίνε, όλα. 

Μου φταίει η ανημποριά 

που σφηνώθηκε εμπρός μου.

Μου φταίει ο καναπές

που έγινε σύμβολο.

Μου φταίει η κερασιά 

που ποτέ δεν φυτεύτηκε.

Μου φταίει η άνοιξη

γιατί πέρασε γρήγορα.

Μου φταις εσύ

που ποτέ δεν με αγάπησες.

Μου φταίει η νύχτα

γιατί στέκει δίπλα μου.

Μου φταίει ο κόσμος 

γιατί λέει πολλά.

Μου φταίει το άγιο νερό

που τα χείλη μου δεν άγιασε.

Μου φταίει η στιγμή

που ποτέ δεν ήρθε. 

Μου φταίει ο τελειωμός 

των ωραίων πραγμάτων.

Μου φταίει η αδικία

που μας πνίγει όλους.

Μου φταίει η άνεση

που έγινε συνήθεια.

Μου φταίνε τα άδεια στομάχια

γιατί γουργουρίζουν.

Μου φταίνε οι σκέψεις

μες στους τέσσερις τοίχους.

Μου φταίει ο χειμώνας

γιατί καραδοκεί.

Μου φταίει το αυτονόητο

γιατί μας ακινητοποίησε.

Μου φταίει το άδειο ποτήρι

γιατί δεν έχει πια γεύση.

Μου φταίνε τα χαμόγελα

που σβήστηκαν απ' τα πρόσωπα.

Μου φταίει η ελπίδα

γιατί πάει και έρχεται. 

Μου φταίει το παράπονο

που με πιάνει κάθε τόσο.

Όλα μου φταίνε όλα.

Να 'χα μόνο μια γνώριμη φωνή

να μου μιλά ενώ κλείνω λίγο τα μάτια

και για αυτό το λίγο, το τόσο λίγο

να μην μου φταίει τίποτα.