Κουρνιάζοντας

Αναριγά καμιά φορά το σπουργίτι που φωλιάζει στην καρδιά μου.
Με ζεσταίνουν τα πούπουλα, σα μένει μόνο η σιωπή με τη μιλιά μου.
Κρύψου καλό μου πετούμενο. Κρύψου όσο καλά εσύ θέλεις. 
Τον λόγο εγώ δεν σου ζητώ. Της απονιάς τη δύναμη εσύ καλά την ξέρεις.
Κουράγιο δεν σου δίνουν πια τα κλαδιά των δέντρων. 
Κουράγιο δεν σου δίνουν της πόλης τα άψυχα μπετά των κέντρων.
Κρύψου αδύναμο μου εσύ σπουργίτι. Κρύψου ώσπου η άνοιξη να ρθει.
Να γίνεις τότες χελιδόνι.  Να χτίσεις τη φωλιά σου.
Με αγάπη εγώ θα τραγουδώ σε εσέ και τα μικρά σου. 
Απάγγειο θα γίνω μέχρι ο χειμώνας να περάσει.
Ανάσα εγώ θα δίνω, κουβέρτα ζεστή να σε σκεπάσει.
Κρύψου καλά μικρό μου περιστέρι. Ο ήλιος ακόμα μας δαγκάνει.
Θα ρθει η ώρα να βρεις και το δικό σου ταίρι.
Και η αγάπη του κόσμου την καρδιά σου θα τη γιάνει.
Τα πούπουλα με γαργαλούν. Πασχίζει να κρυφτεί. 
Όλο και πιο βαθιά στη χούφτα μου να μπει. Κι όλο και με ζεσταίνει.
Ανασκαλεύει το χώμα από το οποίο έχω φτιαχτεί.
Γλυκούς ήχους βγάζει κουρνιάζοντας κι υπομονετικά αναμένει.