Η λέξη του "γιατί"

Ξεκίνησα να σκέφτομαι και να βάζω κάτω 
τα γράμματα, τα θάματα και τους αριθμούς. 
Δίπλα δίπλα στην αρχή. Τακτοποιημένα.
Μα φύσηξε κι ανακατώθηκαν το 'να μέσα στ' άλλο.
Κι έβγαλα λέξεις και σχήματα που ανθρώπου θωριά,
την τύχη αυτή την τρομερή δεν είχε ακουμπήσει.

Πίσω από κάθε σχέδιο, πίσω από κάθε ζωγραφιά 
ξετρύπωνε η μία και μοναδική. Η λέξη του γιατί. 
Ξεχώριζε παντού. Στου ύπνου το σωστό, 
στο λάβωμα του νου, στο φίλημα του αστεριού, 
στην κόψη του ένα του ματιού και των δυο 
στομάτων. Βγήκε από άκρες με ομίχλη μακρινές. 
Έζωσε των παιδιών τις ζαβολιές. Άφησε του φίλου 
τη μορφή. Αγάλλιασε στο κατάρτι απρόσμενα βροχή. 

Φωνές πολλές ξεστόμισε εκείνο το γιατί.
Έγινε άνθρωπος και ένιωσε της μοίρας το λουρί. 
Τη μνήμη αλησμόνησε και ακόμα αλησμονεί.