Ανθοφόρα εκδίκηση

Δεν ξέρω η φωνή σου 
πόσο δυνατά μπορεί να ακουστεί.
Ο αχνός του μεσημεριού 
έδωσε τη θέση του 
στην καρέκλα της κυρίας Μαίρης.
Και τα λουλούδια 
ξεπήδησαν από το βάζο
και γύρισαν στους αγρούς,
να τρέξουν ξυπόλητα
και να καταλήξουν
το καθένα
στη θέση που του έκλεψαν.
Έστειλαν τους ανθρώπους πίσω,
στα ντουβάρια
που με τόσο κόπο φτιάχνουν
και διόλου όμορφα δεν είναι
και έπειτα
αναζητούν την ομορφιά
σαν κάτι δυσκολοεύρετο.

Είναι όλα ανάγκες χαρά μου.
Και οι υποχρεώσεις ακόμα.
Ανάγκες για την παθολογία.
Χωρίς αυτή. Φοβάσαι.
Μπορεί και να πετάξεις.
Και ξέρεις θα το έκανες.
Αλλά δεν μπορείς να βρεις φτερά 
στο νούμερο σου.
Και το χώμα,
πάντα σε τραβάει προς τα κάτω.
Να φυτέψεις, να φυτευτείς.
Να γιατρέψεις.

Εγώ, την λευκή χροιά των ματιών σου
τη συνάντησα μια μέρα
στην πηγή με το γυάλινο νερό
και τη βρύση με τα παγωμένα πόδια.
Έσκυψα να σε προσκυνήσω
και αναγκάστηκα να δω,
είδα, πράγματα
που κανείς ποτέ δεν με είχε διδάξει.
Και τη στιγμή ακριβώς που τα έμαθα,
τα ξέχασα και επανήλθα.
Στην αγνωσία μου. 

Η παντοτινή θάλασσα της αρεστής κοινωνίας
και εσύ πάντα κάπου αλλού.
Ανθρώπινη επικοινωνία το λένε.
Μουγκρίζοντας, βρίσκεις πιο εύκολα
το δρόμο σου στο δάσος
και δαγκώνοντας τα πόδια 
που σε σέρνουν δίχως να το θέλεις.
Και ζηλεύεις. Ζηλεύεις πολύ
εκείνα τα λουλούδια
που το έσκασαν από το βάζο και
πήραν την ανθοφόρα εκδίκηση τους.

Αναζητάς την άνοιξη σου,
μήπως έτσι κατα τύχη,
έτσι για αλλαγή,
δεις τα πέταλα σου για πρώτη φορά
να ανθίζουν.
Τι χρώμα να έχουν.
Πόσες γραμμές δημιουργεί το νερό
όταν πέφτει πάνω τους. 
Με πόσες μέλισσες μιλούν και
με πόση δύναμη ρουφούν την βροχή 
για να την στείλουν πάλι πίσω στον ουρανό.
Και τα στόματα τους,
πόσα φιλιά δίνουν στον άνεμο
όταν τα χαιδεύει.

Κάθε πράγμα λοιπον στη θέση του.
Χρονικά κι ας μην υπάρχει ο χρόνος.
Χωρικά και ας είναι ο χώρος περιορισμός.
Τον εαυτό σου δεν τον καθορίζει αυτός.

Ο μίσχος σου αναζητά.
Μια μέρα θα βρει τις ρίζες του να αγγίξει.
Κι εκείνη την μέρα 
οι άνθρωποι 
με τα ξύλοποδαρα και τα σπασμένα κάρα 
θα στήσουν ένα χορό ξέφρενο 
γύρω από ένα τείχος με πεταλούδες
και φιλιά λαχταριστά.