Είναι σαν να έχω μουδιάσει και απλά να παρακολουθώ το χρόνο να περνάει.
Όποτε αποφασίζω να αφήσω την οθόνη του υπολογιστή, κοιτάζω έξω από το παράθυρο.
Άλλοτε θαυμάζω το πράσινο τοπίο με τους γκρίζους δρόμους που το διασχίζουν
και άλλοτε τα φώτα της νύχτας, με τα αυτοκινητάκια να περνούν ασταμάτητα.
Το τραμ είναι επίσης ένα συνηθισμένο αξιοθέατο.
Κοιτάζω τον κόσμο μες στα βαγόνια και αναρωτιέμαι αν κάποιος από αυτούς με βλέπει.
Αν σκέφτηκε κανείς να σηκώσει το βλέμμα ψηλά και να με πιάσει να αγναντεύω από το παράθυρο.
Όταν βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω γύρω μου νιώθω τόσο μικρή σε έναν απέραντο κόσμο.
Σαν να μην είναι αληθινός.
Σαν να είμαι το μόνο ζωντανό πλάσμα σε ένα χάρτινο πίνακα ζωγραφικής.
Και αν και περιτριγυρίζομαι από μια εικόνα που προκαλεί δέος, δεν νιώθω τίποτα.
Είμαι άδεια.
Κενή.
Ζω, αναπνέω και έτσι καταλαβαίνω ότι ζω.
Περπατάω πάνω σε σύννεφα που από στιγμή σε στιγμή θα διαλυθούν και θα πέσω στη γη.
Ίσως και να είναι καλύτερα εκεί.
Τουλάχιστον θα πατάω σταθερά απλά με θλιμμένο ύφος.
Δεν ξέρω άλλον τρόπο όμως για να ανέβω.
Δεν ξέρω καν αν θέλω να ανέβω πια.
Δεν θέλω να κατακτήσω την κορυφή κανενός βουνού.
Απλά θέλω να χαμογελάσω ξανά.
Θέλω να νιώσω πάλι γεμάτη.
Θέλω να νιώσω ότι ζω.
Θέλω να νιώσω ότι νιώθω.
Και έτσι απλά περιμένω.
Περιμένω τον χρόνο να με φυσήξει δυνατά για να με κουνήσει από την αδράνεια.
Ως τότε θα μείνω εδώ.
Στο σύννεφο.
Στον αέρα..
Και θα αγναντεύω..
Απλά δεν θα νιώθω..
- - - - - - - - - - - - - - - -
Hay momentos como esto que no sé como sentir.
Es como estar entumecida y simplemente observo al tiempo pasar.
Así decido dejar la pantalla del ordenador , y mirar por la ventana.
Unas veces admiro el paisaje verde con las calles grises que lo cruzan
y otras las luces de la noche con los pequeñitos coches que pasan sin parar.
El tranvía es también una atracción acostumbrada.
Mira a la gente dentro del tranvía y me pregunto si alguno de ellos me vee.
Si alguin ha pensado a levantar su mirada alto y pillarme asombrando por la ventana.
Cuando salgo al balcón y mira alrededor de mi parezco tan pequeña en un mundo tan grande.
Como si no fuera real.
Como si fuera la unica criatura viva en un pintura de papel.
Aunque me rodea una imagen que causa admiración, no siento nada.
Estoy vacia.
Hueca.
Vivo, respiro y así me doy cuenta de que vivo.
Ando sobre nubes que entre un momento al otro se destruiran y me caeré en la tierra.
Quizas sea mejor ahí.
Por lo menos andaré estable con pinta triste.
Pero no conozco a otra manera para subir.
No sé nisiquiera si quiero subir ya.
No quiero conquistar el pico de ninguna montaña.
Solo quiero sonreir otra vez.
Quiero sentir llena otra vez.
Quiero sentir viva.
Y así me quedo esperando..
Espero al tiempo de soplar con fuerza para moverme de la inercia.
Hasta que llegue me quedo aqui.
En mi nube.
En el aire..
Y estaré asombrando..
Solo no sintiendo...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου