Αυστραλιά, Γερμανία..
Κάθε φορά που μιλάω με την κολλητή μου αυτές οι δύο χώρες εισχωρούν,
παραδόξως, κάθε φορά στη συζήτηση μας. Παλιότερα περνούσαμε ώρες να
μιλάμε και να βρίσκουμε πάντα λόγους για να χαμογελάσουμε. Τώρα όποτε
η κουβέντα μας ξεφεύγει προς την τωρινή κατάσταση και προς το μέλλον,
μας τρώει η μιζέρια. Το χιούμορ εξαφανίζεται μέσα σε αυτό το τεράστιο
σύννεφο της αβεβαιότητας. Πολλές φορές κλείνουμε πια το τηλέφωνο γιατί
δεν ξέρουμε πως αλλιώς να αποφύγουμε τη μίζερη συζήτηση. Άλλες φορές
τα καταφέρνουμε και το σώζουμε πατώντας σαν γάτες γύρω από τα επικίνδυνα
θέματα.
Δεν ξέρω αν με τρομάζει πιο πολύ το μέλλον ή το γεγονός ότι χάνεται το
χαμόγελο. Μάλλον το δεύτερο. Γιατί το μέλλον, μέλλον είναι. Δεν μπορείς
να το προβλέψεις. Θα ακούσεις πράγματα, θα σκεφτείς, θα προσπαθήσεις
να το εξασφαλίσεις αλλά ξέρεις ότι ποτέ δεν θα το ελέγξεις. Αυτό είναι το
κακό του αλλά και το καλό του. Είναι ακόμα άγραφο. Αλλά το παρόν είναι
τώρα. Το ζεις. Ανοίγεις την τηλεόραση. "Κόψη του ξυραφιού" από τη μία.
"Κρίσιμη κατάσταση" από την άλλη. Θα ορκιζόσουν ότι οι κρίσιμες κατα-
στάσεις είναι σχεδόν καθημερινές. Σε σημείο που λες "Δεν γαμιέστε και εσείς
και οι κρίσιμες καταστάσεις σας πια! Θυσιάζω τόσα πράγματα γιατί να πρέπει
να θυσιάσω και την ψυχή μου.Το χαμόγελό μου είναι το μόνο που έχω. Δεν
θέλω να το χάσω και αυτό. Κουράστηκα να απελπίζομαι κάθε μέρα. Αφήστε
μου τουλάχιστον την επιλογή να απελπίζομαι όποτε θέλω εγώ."
Τέτοιες μέρες κιόλας παρατηρείς οι "ειδικοί" επί των θεμάτων αυξάνονται
με εκθετικό τρόπο. Μα που ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί. Αφού είμαστε όλοι
τόσο "ειδικοί" αναρωτιέμαι τι δεν πήγε καλά με αυτή τη χώρα. Η ειδίκευση
μάλλον! Αλλά μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να σου πει τι θα
κάνεις εσύ με τη ζωή σου. Δεν είναι κανένας πιο ειδικός από εσένα.
Η Αυστραλία και η Γερμανία και οποιαδήποτε άλλη χώρα προκύψει μπορεί
να είναι μια καλή επιλογή για μερικούς αλλά μια όχι και τόσο καλή για
κάποιους άλλους. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που επίσης αποτελούν
προσωπική υπόθεση. Στην τελική όσο τα σύνορα μπορείς και τα περνάς, πας
και αν δεν την παλέψεις γυρνάς. Ή μένεις και το παίρνεις απόφαση ότι
παλεύεις με ότι έχεις. Αν χρειαστεί φεύγεις αργότερα ή δεν φεύγεις καθόλου.
Οι επιλογές δεν είναι δύο. Είναι δέκα-δύο..
Για τη δικιά σου ζωή αποφασίζεις.
Μην βλέπεις με τα δικά τους μάτια.
Κοίτα με τα δικά σου...
