Άλλος ένας Μάης

Τώρα είσαι, αυτό που είσαι
μα δεν θα είσαι και για πολύ.
Τώρα κάνεις, θες να ξεκάνεις,
τον κόσμο όλο σε μια στιγμή.

Κοιτάζει η μοίρα την ομορφιά σου,
και λέει κρίμα, κρίμα, γιατί.
Πήγαινε τώρα προς τη δουλειά σου,
καλοβαλμένος και ασ'την εκεί.

Πάρε το πάσο και αμέσως τρέχα,
άσε με εμένα στη φυλακή.
Κι όταν θα φύγω, για άλλους κόσμους,
έλα να ψάξεις την αφορμή.

Φεύγει η χώρα απ'την καρδιά σου,
φεύγει ο τόπος, ζυγώνει η οργή.
Κείτεσαι μόνος, στην ερημιά σου,
να 'τη η ανάγκη, πάντα εκεί.


Μιλώ για μένα, μιλώ για σένα,
μιλούν τα δέντρα, μιλάει κι η γη.
Και τόσο αίμα πώς να ξεπλύνει,
έτσι απλά τούτη η βροχή.

Και είναι στα αλήθεια η επιστήμη,
η επιστήμη για μας καλή;
Πώς σταματάει η καμινάδα,
δίχως τ'αφέντη τη διαταγή;

Κοίταξε τώρα, κοίτα τριγύρω,
τι ωραία που'ναι, που 'ναι η ζωή.
Σε ένα χρόνο, σε δύο χρόνια,
θα έχει φύγει η παρακμή.

Δε θα 'χει μείνει χλωρό χορτάρι,
δεν θα 'χει μείνει ούτε ζωή.
Δεν θα 'χει μείνει ούτε η πέτρα,
θα 'χει η ψυχή σου ξεπουληθεί.

Θα 'ναι όμως γρόσια γεμάτη,
η τσέπη τούτου του γητευτή.
Στάσου εμπρός του σαν αγγελούδι,
και άσ'τον αφέντη να κοιμηθεί.