Σείεται όλη η γης

    Τεκτονικές πλάκες που συγκρούονται ή αλλιώς άνθρωποι σε ένα σταθμό αποβίβασης. Ή απλώς άνθρωποι. Σκέτο. Προγραμματισμένοι. Από ποιον; Από μένα όχι πάντως. Στο σχολείο μας είπαν νομίζω να μη ρωτάμε και πολλά. Τώρα πια καταλαβαίνω το γιατί. Γιατί δεν ήξεραν να απαντήσουν. Αν άτομο ένα τέταρτο της ηλικίας σου σε στήνει στον τοίχο, πετάς το έξυπνο στο επόμενο μάθημα παιδιά και ξεμπερδεύεις. Μέχρι το επόμενο μια αιωνιότητα και μια μέρα. Μα και τόσες συγκρούσεις. Μετά τη σύγκρουση τι; Ποια πλάκα κερδίζει; Ελπίζω όχι η ταφόπλακα. Λέω ελπίζω, γιατί την γνώση δεν την έχω και αν την είχα, το ξέρετε ότι θα σας την έδινα. Γιατί αυτός είναι ο σκοπός της. Άσχετα με τα άλλα που λένε. Είπαμε. Προγραμματισμένοι. Στο πρόγραμμα για τα ευαίσθητα και χρωματιστά. Ε παιδιά δεν χωράμε όλοι εδώ. Μόνο οι χρωματιστοί να σε χαρώ. 


   Να τη και η Αττική. Την είδα χτες να αγοράζει τσιγάρα. Καλή κοπέλα αλλά να. Υποκύπτει εύκολα. Νομίζω ότι πιστεύει πως αν καπνίσει αρκετά θα γίνει και αυτή ασπρόμαυρη σαν τις παλιές φωτογραφίες που τόσο αγάπησε. Της λέω να το κόψει αλλά δεν με ακούει. Γιατί ρε συ καταστρέφεσαι; Τζάμπα κόπος. Γκρίζα θα γίνεις απλά. Το άσπρο μαύρο θέλει ψυχή μου άλλη συνταγή με μυστικά συστατικά. Λένε ότι για να τα βρεις πρέπει να ψάξεις χίλια μέτρα κάτω από τη γη και πέντε πάνω από το φεγγάρι. Ο πρώτος που τα βρήκε περιπλανήθηκε σαν τους αθανάτους πάνω στη γη και δεν είπε ποτέ σε κανέναν τίποτα. Τον βάραινε η γνώση μα δεν λύγισε. Τον βάραινε και η καρδιά, που και που, μα εκεί αυτός. Επιμονή. Μέχρι που είδε μια καρδιά λίγο πιο ανάλαφρη και την ρώτησε. Πώς; Τότε αυτή του απάντησε πως βρήκε τα μυστικά συστατικά αλλά τα μοιράστηκε. Ε και να αναθάρρησε λιγάκι και έπαψε να σκύβει. 

   Το δοκίμασε και αυτός αλλά δεν έπιασε. Τότε το έριξε στο ποτό. Ή για να είμαστε πιο ειλικρινείς το ποτό έπεσε πάνω του και δεν σταμάτησε μέχρι τελικά να του αλλάξει χρώμα. Δεν ήταν πια ασπρόμαυρος και κανείς δεν τον αναγνώριζε έτσι. Σκέφτηκε λοιπόν να το εκμεταλλευτεί και να περιπλανηθεί πιο άγνωστος από ποτέ, ακόμα και ανάμεσα στους γνωστούς. Ελεύθερος ήταν τώρα. Κανείς πια δεν τον σταματούσε. Άρχισε να ψάχνει και άλλα μυστικά μέχρι που τελικά τα βρήκε. Τα μυστικά όλου του κόσμου χωρούσαν στις άκρες των δαχτύλων του. Τόσο ατόφια που ακόμα και τη μέρα που τόλμησε να αγγίξει τον ουρανό εκείνα δεν ξέβαψαν. Μα ξέβαψε αυτός. Αρχίσανε τότε να τον αναγνωρίζουν. Πάλι. Έγινε ο ασπρόμαυρος. Κοίταξε ξανά την παλιά φωτογραφία. Είδε πως της έμοιαζε. Μα αυτή τη φορά το χάρηκε πολύ. Ένιωσε ότι βρήκε σε ποιο κομμάτι του ανθρώπινου ψηφιδωτού ανήκει. Πήρε τότε τη θέση του εκεί, περήφανος πια για την αντίθεση του. Ο τοίχος τον καλωσόρισε και εκείνος αφέθηκε. Κομμάτι μιας τέχνης απόδημης φτιαγμένης από ανθρώπους σε ασπρόμαυρους τόνους.