Ευχαριστώ

Στο σπίτι εκείνο το πότε ζοφερό και πότε σπιτικό.
Πάντα κρεμόταν η απειλή πάνω από τις ψυχές.
Τόσες στριμωγμένες που ζούσαν εκεί μέσα.
Ακόμα και ποντίκια βρίσκανε κάτι φορές χώρο
να κοιμηθούν. Τρυπώνανε στην ντουλάπα. 

Στο σπίτι εκείνο που οι ζωγραφιές ενός μικρού
παιδιού προσπαθούσαν να παλέψουν με τα μαύρα
σύννεφα. Από εκείνα που τρυπώνουν στις καρδιές.
Να οι εφιάλτες που ζωντανεύουν στους τοίχους.
Μα να και οι μαρκαδόροι με τα χρώματα. 

Στο σπίτι εκείνο που μόνο το τραγούδι εξευμένιζε
για λίγο το κακό. Έκανε έτσι σε στιγμές να φαίνεται
ότι όλα θα πάνε καλά. Δημιουργούσε την ελπίδα.
Τι και αν η ελπίδα έσβηνε σαν το κερί. Άναβε 
μόνο που και που το καντήλι. Υπήρξε λίγο φως.

Στο σπίτι εκείνο ποτέ δεν νίκησα. Το ξέρω ότι ποτέ 
δεν θα νικήσω. Τα ντουβάρια ρουφήξαν τη μοίρα 
του και την επαναλαμβάνουν σαν κακοπαιγμένη 
ταινία. Μάνα θυμάμαι όμως φορές, σε εκείνο το 
σπίτι, τραγουδούσες. Κι η φωνή σου με έσωσε.