Γράμμα σε άγνωστο παραλήπτη

Πρέπει να σου πω. Πρέπει να σου μιλήσω. Άσε με. Πρέπει. 
Έγινε κάτι. Μα δεν ξέρω πως να στο πω. Δεν ξέρω πως να το
σκεφτώ δηλαδή. Δεν το χωράει το μυαλό μου.
Πρέπει να αλλάξω μου είπαν. Όχι ρούχα ούτε καν χτένισμα. 
Πρέπει να αλλάξω εμένα. Τον χαρακτήρα μου. Το μέσα μου.
Άκουσέ με. Έχω τρομάξει. Δεν ξέρω πως να αλλάξω.
Δεν ξέρω τι να αλλάξω. Μα πάνω από όλα δεν ξέρω γιατί να
αλλάξω. Είμαι τρομοκρατημένη. Είμαι σαστισμένη. 
Πάνω που βρήκα τον εαυτό μου και τον άφησα ελεύθερο
πρέπει να τον συμπιέσω. Πώς να το κάνω αυτό;
Γιατί γιατί γιατί; Γιατί να το κάνω αυτό; Ποιος το λέει; 
Τι είναι αυτοί οι νόμοι και οι κανόνες τους οποίους πρέπει 
να ακολουθώ; Δεν τους καταλαβαίνω. Ποιον ενόχλησα; 
Γιατί με ενοχλούν; Γιατί δεν μπορώ να ζήσω όπως θέλω εγώ; 
Γιατί να μην μπορώ να είμαι όπως είμαι; Σε πόσα καλούπια 
πια να μπω; Δεν χωράω. Το ένα μου κόβει το μυαλό το άλλο 
την αναπνοή. Κανένα δεν χωράει εμένα μέσα. Είναι στιγμές 
που εκτείνομαι απεριόριστα και δεν μπορώ να με σταματήσω.
Μα δεν θέλω κιόλας. Αυτοί όμως θέλουν. Και με περιορίζουν. 
Και μου λένε ποιο είναι το σωστό. Αλλά εγώ δεν το βλέπω 
σωστό. Δεν το νιώθω σωστό διάολε. Το νιώθω ασφυκτικό. 

Άκουσέ με. Φοβάμαι. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Μες στην 
άρνηση θέλω να μείνω. Αλλά πρέπει να τα μάθεις και εσύ. 
Άκουσέ με. Ό,τι βγει σήμερα από το στόμα μπορεί να μην 
ξανατολμήσει. Ευκαιρία είναι τώρα. Ίσως και η μοναδική. 
Μιλούν σαν να με ξέρουν. Εγώ όμως δεν τους ξέρω. 
Αν με ήξεραν δεν θα μιλούσαν έτσι. Αν με ήξεραν δεν θα 
μου το έκαναν αυτό. Αν με ήξεραν, θα ήξεραν ότι εγώ δεν 
θέλω να πειράξω κανέναν. Αν με ήξεραν ίσως να καταλάβαιναν.
Μα δεν με ξέρουν. Δεν με καταλαβαίνουν. Δεν τους νοιάζει να
με καταλάβουν. Μόνο ξέρουν να κατανέμουν μπρούτζινα κλουβιά.
Δεν φτάνει πια ο χρυσός ούτε για τα χρυσαφένια ψεύτικα
κλουβιά. Μπρούτζινα είναι και σε λίγο θα τα φτιάχνουν από 
παλιοσίδερα που βρίσκουν στα νεκροταφεία αυτοκινήτων.
Ούτε για αυτό δεν κάνουν πια τον κόπο. Να κάνουν πιο όμορφες
τις φυλακές όπως παλιά που δεν καταλαβαίναμε ότι ήμασταν μέσα. 

Άκουσέ με τουλάχιστον εσύ. Εσύ πρέπει να με καταλάβεις. Εσύ
ξέρω ότι μπορείς να με καταλάβεις. Και κάτι παραπάνω. Ξέρω ότι 
με νιώθεις. Ξέρω ότι τα λόγια μου αντηχούν σαν καμπάνες μέσα 
στο μυαλό σου. Να ξέρεις δεν μου αρέσει το ασύρματο ίντερνετ. 
Δεν μου αρέσουν τα πράγματα που δεν μπορώ να δω και πρέπει 
απλά να υποθέτω ότι είναι εκεί. Δεν μου αρέσουν τα πράγματα 
που μου κρύβουν αλλά τα γνωρίζω χωρίς να τα ξέρω. Εκ των 
πραγμάτων δεν μου αρέσουν πολλά. Νοιάζομαι για λίγα μόνο. 
Για τα λίγα που μου αρέσουν. Ακόμα και αυτό όμως πρέπει να το 
αλλάξω μου λένε. Δεν πρέπει να είμαι έτσι. Πρέπει να γίνω κάτι 
άλλο. Να αφήσω το απροσδιόριστο και να γίνω κάτι προσδιορίσμένο.
Ψάχνω τρόπους να ξεφύγω. Δεν μπορώ να τους αφήσω να μου το 
κάνουν αυτό. Ψάχνω τρόπο να φανώ έστω ότι άλλαξα μα να παραμείνω
η ίδια. Ούτε και αυτό το θέλω. Υποκρισία είναι και αυτό. Και εγώ δεν 
την αντέχω. Ψάχνω, σκέφτομαι δεν ξέρω τι άλλη λύση να βρω. Στα λέω 
και σε σένα μήπως βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου. Φοβάμαι και να τις 
βάλω σε σειρά. Αντιστέκονται. Κατάλαβαν τον κίνδυνο. Κατάλαβες; 
Εκεί έχουμε φτάσει. Πρέπει να φύγω. Δεν έχω άλλο χρόνο. Μα άκου με. 
Να προσέχεις και τις δικές σου. Εντάξει; Κάνε ότι καλύτερο μπορείς. 
Κλείσε την πόρτα στα μούτρα τους και αν χρειαστεί να φυγαδευτείς 
βγες από το παράθυρο και τρέξε με όλη σου τη δύναμη. Τρέξε και μην 
κοιτάξεις πίσω. Θα σε περιμένω εκεί όπου κανείς τους δεν ξέρει. 
Ραντεβού εκεί. Σε κλείνω. Μπαίνω στα έγκατα της γης και μου είπαν ότι 
εκεί δεν πιάνει το κινητό. Ευτυχώς. Ησυχία.