μόνη 
άρρωστη
εγκλωβισμένη 
στον καθημερινό μου τύμβο
αναμένοντας 
το ρεβεγιόν 
ενός ακόμα θανάτου
ή το πλήρες λιώσιμο 
της σάρκας μου

Στάχτη στα φανάρια

Χόρτασε ο τόπος μηνύματα δίχως παραλήπτες.
Πετάχτηκαν όλα τα χριστουγεννιάτικα δέντρα
μονομιάς από το παράθυρο να ξεφύγουν 
να μην ακούνε πια τα παραμιλητά.

Ένα λαμπάκι για κάθε λύπη. Και όλα μαζί 
απόγνωση. Και στο κέντρο της πόλης να βρέχει 
κι η βροχή να λιώνει τη σάρκα στο πέρασμα της. 

Όλοι μαζί. Μακριά από τα σπίτια. Κόψτε το ρεύμα 
και ανάψτε τις λάμπες με λάδι από τις τύψεις. 
Ενοχική κοινωνία γιγαντίων διαστάσεων και δυο  
σταγόνες λεμονιού στην κόψη του ξυραφιού.

Πάνω από μία διαταραχή ανά άτομο. Στάχτη 
στα φανάρια και ένα ακόμα τεχνητό ναυάγιο.

Κλεψύδρα

Αυτό που πνέει από μέσα.
Με συνεπαίρνει. 
Αυτοί που ξέρουν.
Σιωπούν. 
Διαλέγουν προσεκτικά -πολύ-
τις ώρες που θα μιλήσουν.
Κανάλια αβοήθητα
έπλευσαν μες στις βάρκες 
με τα ορμητικά ξύλα. 
Κάθε τρόπος σκέψης 
που αξίζει να αποτυπωθεί
χρειάζεται την προσωπική του 
κλεψύδρα. 

Περι πνεύσης

Κυρά μου εσύ

Κυρία με τα όλα της που σέρνεται 
στις λάσπες,
τις φέρνει στα σαλόνια 
και έπειτα κάθεται αναπαυτικά 
κοιτώντας τον ουρανό 
πέρα από το ταβάνι.
Γύρω της δεν βλέπει τίποτα άλλο, 
παρα μόνο 
τη νοητή τρύπα 
που της δείχνει τα αστέρια.
Κι ας είναι ακόμα μέρα. 

Περί ποιητικής

Αναστεναγμός

Δύο τρόποι για να υπάρξεις.
Κανένας για να κρυφτείς.