Μην σβήνεις το φως..

Κουράστηκα τόσο για να αντικρύσω το φως να λάμπει μπρος στα μάτια μου.

Πάλεψα με γίγαντες και νάνους, με θηρία και αρνάκια.

Έπεσα στους βάλτους τους πιο σκοτεινούς και αγνάντεψα το χαμόγελο της αστραπής.

Τραγούδησα σε νύχτες σιωπής και έκλαψα σε μέρες χαράς.

Δεν νοιάστηκα για την βροχή που έκαιγε το δέρμα μου μες στο κρύο.

Δεν νοιάστηκα για τα παιδιά που γελούσαν όσο εγώ γεννιόμουν.

Δεν νοιάστηκα καν για τις αλυσίδες που μου έβαλαν όσο εγώ πετούσα ψηλά στον ουρανό.

Δεν νοιάστηκα για το γάλα που ποτέ δεν ήπια επειδή δεν ήξερα που να το βρω.

Δεν νοιάστηκα για το δάκρυ που έτρεχε στα έγκατα της γης.

Δεν νοιάστηκα για τα σημάδια στο δέρμα σου.

Δεν νοιάστηκα για την ομορφιά μιας άσχημης εικόνας.

Ούτε καν για τις στιγμές που με κοίταξε με μίσος ο άνεμος.

Νοιάστηκα μόνο για το φως του αιώνιου κενού.

Για κάθε ψήγμα ηλιαχτίδας που έπεφτε στην λάσπη.

Για κάθε χρώμα που έκανε τα μαλλιά σου να λάμπουν.

Για κάθε μορφή που με έκανε να δω μετά από αιώνες σκοτεινιάς.

Μετά από μήνες μαρτυρίου.

Νοιάστηκα να μείνει το φως του κεριού αναμμένο και να το προστατέψω ως φύλακας πιστός.

Να δώσω την ψυχή και το αίμα μου προκειμένου να μην σβήσει ποτέ.

Να δώσω κάθε κομμάτι του εαυτού μου για ένα κομμάτι ήλιου.

Να σώσω ό,τι μπορώ με ότι δύναμη μου απομένει και να παλέψω ακόμα λίγο όταν δεν θα έχω πια.

Όταν θα κείτομαι στο πάτωμα αγναντεύοντας το φως γνωρίζοντας πως η θυσία μου δεν ήταν μάταιη.

Μην σβήνεις το φως.

Προστάτεψε το με τη ζωή σου.

Γίνε εσύ το κερί που θα συντηρεί τη φλόγα.

Γίνε εσύ το κοντάρι της σημαίας.

Γίνε το ξύλο που θα θρέψει τη φωτιά.

Μην αφήσεις να σβήσει το φως..