Απόψε δεν θα κοιμηθώ.
Θα κάτσω ως το πρωί να μετράω τα αστέρια.
Και όταν ο ήλιος μου χαρίσει το πρώτο του χαμόγελο,
τότε εγώ θα εξαφανιστώ όπως μου πρέπει.
Δεν μου αξίζουν οι ακτίνες του στο πρόσωπο μου.
Η ποινή του αιώνιου μαρτυρίου μου είναι ξεκάθαρη.
Είμαι καταδικασμένη να αγναντεύω το φεγγάρι
και να νιώθω το παγωμένο του φως να με κόβει στα δύο.
Δεν έχω ελπίδες ότι κάποια μέρα θα απελευθερωθώ.
Ακόμα και αν κάποιος μου έσπαγε τις αλυσίδες
εγώ θα συνέχιζα να κινούμαι στα όρια του κλουβιού μου.
Να κοιτάω τον κόσμο με απορία.
Κάποιες στιγμές να τον θαυμάζω.
Άλλες να τον μισώ.
Και άλλες να τον λυπάμαι.
Αλλά ότιδήποτε και αν νιώσω ένα στοιχείο θα είναι κοινό.
Ότι μισώ τον εαυτό μου.
Κάθε φορά.
Κάθε φορά που κάποιος γελάει και δεν μπορώ να γελάσω μαζί του.
Κάθε φορά που κάποιος κλαίει και δεν μπορώ να προσφέρω την αγκαλιά μου.
Κάθε φορά που κάποιος με κάνει να τον μισήσω ενώ στην ουσία απλά κοιτάζω στον καθρέφτη.
Το βαθύ σκοτάδι της νύχτας αρχίζει να υποχωρεί.
Ξέρω ότι σύντομα πρέπει να κρυφτώ πίσω από ένα κλειστό παράθυρο.
Κοιτάω με λύπη το φως των αστεριών να σβήνει αργά αργά.
Κοιτάω εσένα να φεύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω.
Βλέπω το χέρι μου να αφήνει την ελπίδα.
Βλέπω την πόρτα του κόσμου να με κλειδώνει απέξω.
Βλέπω να το αποδέχομαι και να μην έχω πια δυνάμεις ούτε λόγο να το παλέψω.
Η αυγή είναι εδώ.
Esta noche no voy a dormir.
Me sentaré aqui contando las estrellas hasta la mañana.
Y cuando el sol me regala su primera sonrisa,
me desapareceré exactemente como lo debo.
No merezco sus rayos en mi cara.
La condena de eterno sufrimiento esta clara.
Estoy condenada a asombrar la luna
y sentir su luz congelada cortarme en dos piezas.
No tengo esperanzas que algun dia estaré libre.
Aunque alguien me rompera las cadenas
yo seguiría moviendome entre los limites de mi jaula.
Mirando a la gente con curiosidad.
Algunas veces admirandola.
Otras odiandola.
Y otras sintiendo tristeza.
Pero con cualquier sentimiento solo queda un elemento en comun.
Que odio a mi mismo.
Cada vez.
Cada vez que alguien rie y no puedo reir con el.
Cada vez que alguien llore y no puedo ofrecer mi abrazo.
Cada vez que alguien me hace odiarle mientras en realidad miro en el espejo.
La oscuridad profunda de la noche empieza a retirarse.
Sé que pronto tendré que esconderme atrás de una ventana cerrada.
Miro con pena la luz de las estrellas apagando lentamente.
Miro a ti yiendose sin mirar atras.
Miro a mi mano dejando a la esperanza.
Veo la puerta del mundo clavandome afuera.
Veo a mi mismo aceptandolo sin tener mas fuerzas ni razon para luchar.
El alba esta aqui..
Και όταν ο ήλιος μου χαρίσει το πρώτο του χαμόγελο,
τότε εγώ θα εξαφανιστώ όπως μου πρέπει.
Δεν μου αξίζουν οι ακτίνες του στο πρόσωπο μου.
Η ποινή του αιώνιου μαρτυρίου μου είναι ξεκάθαρη.
Είμαι καταδικασμένη να αγναντεύω το φεγγάρι
και να νιώθω το παγωμένο του φως να με κόβει στα δύο.
Δεν έχω ελπίδες ότι κάποια μέρα θα απελευθερωθώ.
Ακόμα και αν κάποιος μου έσπαγε τις αλυσίδες
εγώ θα συνέχιζα να κινούμαι στα όρια του κλουβιού μου.
Να κοιτάω τον κόσμο με απορία.
Κάποιες στιγμές να τον θαυμάζω.
Άλλες να τον μισώ.
Και άλλες να τον λυπάμαι.
Αλλά ότιδήποτε και αν νιώσω ένα στοιχείο θα είναι κοινό.
Ότι μισώ τον εαυτό μου.
Κάθε φορά.
Κάθε φορά που κάποιος γελάει και δεν μπορώ να γελάσω μαζί του.
Κάθε φορά που κάποιος κλαίει και δεν μπορώ να προσφέρω την αγκαλιά μου.
Κάθε φορά που κάποιος με κάνει να τον μισήσω ενώ στην ουσία απλά κοιτάζω στον καθρέφτη.
Το βαθύ σκοτάδι της νύχτας αρχίζει να υποχωρεί.
Ξέρω ότι σύντομα πρέπει να κρυφτώ πίσω από ένα κλειστό παράθυρο.
Κοιτάω με λύπη το φως των αστεριών να σβήνει αργά αργά.
Κοιτάω εσένα να φεύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω.
Βλέπω το χέρι μου να αφήνει την ελπίδα.
Βλέπω την πόρτα του κόσμου να με κλειδώνει απέξω.
Βλέπω να το αποδέχομαι και να μην έχω πια δυνάμεις ούτε λόγο να το παλέψω.
Η αυγή είναι εδώ.
Esta noche no voy a dormir.
Me sentaré aqui contando las estrellas hasta la mañana.
Y cuando el sol me regala su primera sonrisa,
me desapareceré exactemente como lo debo.
No merezco sus rayos en mi cara.
La condena de eterno sufrimiento esta clara.
Estoy condenada a asombrar la luna
y sentir su luz congelada cortarme en dos piezas.
No tengo esperanzas que algun dia estaré libre.
Aunque alguien me rompera las cadenas
yo seguiría moviendome entre los limites de mi jaula.
Mirando a la gente con curiosidad.
Algunas veces admirandola.
Otras odiandola.
Y otras sintiendo tristeza.
Pero con cualquier sentimiento solo queda un elemento en comun.
Que odio a mi mismo.
Cada vez.
Cada vez que alguien rie y no puedo reir con el.
Cada vez que alguien llore y no puedo ofrecer mi abrazo.
Cada vez que alguien me hace odiarle mientras en realidad miro en el espejo.
La oscuridad profunda de la noche empieza a retirarse.
Sé que pronto tendré que esconderme atrás de una ventana cerrada.
Miro con pena la luz de las estrellas apagando lentamente.
Miro a ti yiendose sin mirar atras.
Miro a mi mano dejando a la esperanza.
Veo la puerta del mundo clavandome afuera.
Veo a mi mismo aceptandolo sin tener mas fuerzas ni razon para luchar.
El alba esta aqui..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου