-Και τι είναι η ζωή;
-Η ζωή είναι αυτό που κάνουμε εμείς. Είμαστε εμείς.
- Όχι, η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όσο εμείς κάνουμε σχέδια.
Ποιος είναι ο ακριβής ορισμός;
Αν η ζωή είμαστε εμείς τότε μπορούμε να την ελέγξουμε,.
Εξαρτάται από μένα από σένα, από όλα τα άτομα. Από εμάς.
Τις προάλλες βρέθηκα να πνίγομαι μες στο σπίτι.
Κάθε σκοτεινή σκέψη μου έβγαινε εκέινο το βράδυ.
Σκέφτηκα να αφήσω τους τοίχους.
Να αφήσω την φυλακή μου που άλλες φορές είναι το καταφύγιο μου και να βγω στο δρόμο.
Να περπατήσω.
Και έτσι έκανα.
Ξεκίνησα να περπατώ.
Χωρίς να ξέρω προς τα που.
Αφέθηκα να παρασυρθώ από τον άνεμο περπατώντας δίχως προορισμό.
Ήθελα να καθαρίσω το μυαλό μου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα γύρνούσα σπίτι αν δεν απελευθερωνόμουν από τα δαιμόνια των σκοτεινών ωρών.
Καθώς περπατούσα άφησα τις σκέψεις μου να αποδράσουν χωρίς λογική.
Έτσι ανοργάνωτες.
Περπατούσαν μαζι με τα βήματα μου στο δρόμο.
Θυμήθηκα τόσες σκηνές από το παρελθόν μου.
Τόσες στιγμές.
Και έτσι κατέληξα να σκέφτομαι για τη ζωή.
Θέλησα να προσομοιώσω τη ζωή με ένα τετράδιο όπου ο καθένας γράφει με το δικό του μελάνι αλλά δεν μπορεί να γυρίσει πίσω για να διορθώσει καμία σελίδα.
Και τα άτομα με τα οποία διασταυρωνόμαστε είναι απλά διαφορετικό χρώμα μελανιού στην ιστορία μας.
Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν το πήρα χαμπαρι.
Και αυτό που πέρασε είναι η ζωή μου. Η δικία μου.
Αλλά στην πραγματικότητα δεν το νιώθω έτσι.
Μου φαίνεται σαν να βλέπω μια ταινία και με τον καιρό ξεχνάω σιγά σιγά τις σκηνές.
Δεν ξέρω καν αν είμαι εγώ ο πρωταγωνιστής.
Αλλά είναι η ζωή μου.
Έκανα σε κάθε στιγμή αυτό που μπορούσα.
Ίσως να μπορούσα να κάνω περισσότερα πράγματα που μπορούσα να είχα κάνει και δεν τα έκανα.
Ίσως.
Στην πραγματικότητα ξέρω ότι δεν είναι έτσι. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω.
Αφού εγώ είμαι έτσι λειτουργώ με τους κανόνες της δικιάς μου προσωπικότητας.
Και πολλές φορές (αν όχι όλες) τα συμβάντα εξαρτώνται από τις συνθήκες.
Αυτές εγώ δεν μπορούσα να τις ελέγξω.
Επομένως δεν είχα τόση δύναμη όσο νόμιζα πάνω στο θέμα "η ζωή μου".
Πιστεύω ότι τελικά είναι έτσι.
Είναι αυτό που συμβαίνει όταν εμείς κάνουμε τα σχέδια μας.
Κάνουμε τις επιλογές μας αλλά δεν εξαρτάται πάντα από εμάς.
Κάθε τρεις και λίγο συμβαίνουν πράγματα που κανείς δεν μπορεί να ελέγξει.
Κάνουμε τις επιλογές μας και όλα προκύπτουν από αυτό.
Δεν ειμαστε παρά δέσμιοι των αποφάσεων μας όπως πολύ σωστά πρόσεξε ο λύκος.
Είναι αυτό που συμβαίνει. Η ΖΩΗ.
Καθώς εμείς κοιτάζουμε τα πουλία από το παράθυρο αυτή περνά από δίπλα μας.
Και είναι τόσο δύσκολο να αρπάξεις την αόρατη στιγμή και να το νιώσεις.
Να νιώσεις την ζεστή ανάσα της στο δέρμα σου.
Σε μια νύχτα τρέλας.
Σε μια μέρα λαμπερού ήλιου.
Σε ένα σούρουπο απαλών χρωμάτων.
Σε μια παραλία αγκαλιάζοντας τις μπύρες.
Σε δυο μάτια μαγικά.
Σε στιγμές.
Είναι οι στιγμές.
Γουλιές από συναισθήματα.
Εκεί βρίσκεται.
Το προσωπικό μας ταξίδι.
Η ζωή μας.
- Y que es la vida?
-La vida es lo que hacemos nosotros. Somos nosotros.
-No, la vida es lo que pasa mientras nosotros hacemos planes..
¿Cual es la definición exacta?
Si nosotros somos la vida entonces la podemos controlar.
Depende de ti, de mi, de todas las personas. De nosotros.
El otro dia me encontré ahogando en mi casa.
Los pensamientos mas osucros me salieron aquella noche.
Pensé dejar las paredes.
Dejar mi prisión que antes era mi refugio y salir por las calles.
Andar.
Y así hice.
Empecé a caminar.
Sin saber hacia donde.
Me dejé llevar por el aire caminando sin destino.
Quería aclarar mi mente y me prometí a mi mismo que no iba a volver a casa
hasta que me librara de los demonios de las horas oscuras.
Mientras estaba andando dejé mis pensamientos escapar sin razón.
Así desordenados.
Paseaban junto a mis pasos por la calle.
Me acordé de tantas escenas de mi pasado.
Tantos momentos.
Y así llegué a pensar sobre la vida.
Quise simular la vida con un cuaderno donde cada uno escribe con su propia tinta
pero no puede volver atrás para corregir ninguna pajina. Y las personas
con las cuales cruzamos son simplemente diferentes colores de tinta en la historia.
Pasaron tantos años y no me ha dado cuenta.
Y joe lo que paso es mi vida. Es la mia.
Pero en realidad yo no lo siento así.
A mi me parece que es como ver una peli que con el tiempo vas olvidando escenas.
Ni siquiera sé si soy yo el protagonista!
Pero es mi vida.
Hice en cada momento lo que podía.
Quizas hubieron mas cosas que podría haber hecho y no las hice.
Quizas.
En realidad sé que no es así. Tampoco las podría hacer.
Como yo soy así tengo reglas que dirigen mi personalidad.
Y muchas veces (sino todas) los eventos dependen de las circumstancias.
A esas yo no las podía controlar.
Osea yo no tenía tanto poder como creía sobre el tema ¨mi vida¨.
Creo que al final es así.
Es lo que pasa cuando vamos haciendo nuestros planes.
Hacemos nuetras elecciones pero no depende siempre de nosotros.
Cada dos por tres pasan cosas que nadie puede controlar.
Hacemos nuestras elecciones y todo viene de eso.
No somos mas que prisioneros de nuestras decisiones
como con exito ha notado el "lyko".
Es lo que pasa. LA VIDA.
Mientras estamos mirando los pajaritos por la ventana ella esta pasando al lado.
Y es tan dificil coger el momento invisible y sentirlo.
Sentir su aliento caliente en tu piel.
En una noche de locura.
En un dia del sol brillante.
En un atardecer con suaves colores.
En una playa abrazando las cervezas.
En unos ojos magicos.
En instantes.
Son los instantes.
Chupitos de sentimientos.
Ahi está.
Nuestro viaje personal.
Nuestra vida...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου