Έκανε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ξεχωρίσει τα γνώριμα από τα άγνωρα. Κατέληξαν όλα να είναι σκιές. Κάθε πιθανή προσπάθεια να προσπαθήσεις να αναγνωρίσεις τα άγνωρα οδηγεί σε αναγνώριση των γνωρίμων. Να 'τανε οι ήχοι; Αγαπημένος ο ρυθμός που κρατούν τα ίδια σου τα βήματα στον έρημο δρόμο. Να 'τανε οι εικόνες; Αγαπημένες οι εικόνες μιας εποχής που ξεπηδά από τα χνάρια μιας άλλης. Να 'τανε η μουσική; Αγαπημένη η μελωδία που αγγίζει τα μέσα και ξεπηδά προς τα έξω. Να 'τανε οι ζωές; Αγαπημένες οι ζωές που διασταυρώνονται κάθε τόσο. Ήτανε πολλά. Είναι πολλά. Μα σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τα ενώσει, επέλεξε να ενώσει τις φωνές. Ένα τραγούδι ακόμα. Ένα από τα παλιά. Ένα που όλοι το γνώριζαν. Ξεκίνησε. Μου λένε να μην κλαίω, να μην κλαίω. Δέχτηκαν το έναυσμα και συνέχισαν. Η μια φωνή μετά την άλλη. Ήτανε πολλά. Μα εκεί δα ήταν μόνο ένα. Πιο εύκολη σύνδεση από τις απλές λέξεις, είναι οι λέξεις που τραγουδιόνται. Μα τι να κάνω. Αφού σε χάνω. Τελικά το τραγούδι αφιερώθηκε σε ένα δεκάευρω ένεκα της εποχής. Που έπεσε από την τσέπη και έκανε χλωμό το πρόσωπο του προσωρινού ιδιοκτήτη. Για εκείνα που ποτέ δεν έγιναν ιδιοκτήτες δεν τα σχολίασαν καν. Μόνο σε καμιά ερώτηση που ξεκινούσε με γιατί δινόταν η απάντηση γιατί λείπει αυτό τρίβοντας τα δάχτυλα των χεριών. Έπειτα, η συνειδητοποίηση έπεφτε σαν λίθος ασήκωτος και όλοι σιωπούσαν. Ήταν απόλυτα γνώριμο και ξεκάθαρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου