Παράθυρο στο χάος

   Μια φράση που είναι τελικά εξίσου διφορούμενη με την Μόνα Λίζα. Άποψη πρώτη. Να την πρωτοδιαβάσεις και να μείνεις εκεί να χαζεύεις την ομορφιά συμπυκνωμένη σε ελάχιστες λέξεις. Άποψη δεύτερη. Το παράθυρο είναι άσχημο γιατί κοιτώντας μέσα από αυτό βλέπεις ένα εξίσου άσχημο χάος. Αναρωτήθηκα λοιπόν. Οπτική ψευδαίσθηση; Γιατί τέτοια διαφορά οπτικών γωνιών και από που προκύπτουν; Απάντηση. Από το σημείο στο οποίο στεκόμαστε όταν κοιτάζουμε το εν λόγω παράθυρο.

   Γωνία πρώτη. Η γωνία του ανθρώπου που έχει στηρίξει την πλάτη του στον τοίχο και τρυπώνει σε ότι προεξοχή βρει γιατί έχει πάρει χαμπάρι ότι ζει μέσα στο ίδιο το χάος. Προσπαθώντας να ξεφύγει από το μάτι του κυκλώνα αναζητά απεγνωσμένα απάγγειο. Νιώθει σε κάθε πιθανή ευκαιρία το χάος γύρω του απόλυτα ζοφερό και πλήρως αποπνικτικό. Επομένως, όταν ακούσει για ένα παράθυρο στο χάος, αμέσως θα σκεφτεί ότι είναι κάτι με θετική έννοια. Είτε ένα φωτεινό παράθυρο μες στο σκοτάδι είτε ένα σκοτεινό παράθυρο μέσα στο εκτυφλωτικό φως. Θέμα ορισμού αλλά η ουσία ίδια. Από τις πιο μεγάλες επιθυμίες του, είναι να μπορούσε να δεθεί με ένα σχοινάκι από αυτό το παραθύρι και να κινηθεί προς τα εκεί. 

   Γωνία δεύτερη. Η οπτική γωνία του ανθρώπου που ζει με την εντύπωση ότι το χάος είναι μακριά του. Το χάος είναι οι άλλοι. Πάντα οι άλλοι. Ωραίος και ασφαλής επομένως, σε έναν σπιτάκι από ζαχαρωτά θεωρεί ότι ένα παράθυρο στο χάος θα είναι κάτι που το αγναντεύει από μακριά και το παράθυρο αυτό προφανώς και θα δείχνει την ασκήμια. Γιατί το χάος είναι εκεί έξω. Όχι εδώ μέσα που ζει ο εκπρόσωπος της συγκεκριμένης οπτικής γωνίας. Ότι και αν τύχει και δει μέσα στο παράθυρο θα το κλείσει και θα γυρίσει πάλι πίσω στο σπιτάκι με τα ζαχαρωτά. Θα τολμούσα να πω ότι η μεγαλύτερη επιθυμία αυτού του ανθρώπου είναι να μην κοιτάει καν το παραθύρι και να ξεχάσει ότι υπάρχει.

   Κρυφή τρίτη γωνία. Η οπτική γωνία του ανθρώπου που ζει μέσα στο περβάζι του παραθύρου. Είναι βέβαια αρκετά μικρός ώστε να μπορεί να χωρέσει. Ξέρετε. Σαν εκείνους τους δανειστές. Μια παιδική σειρά που έδειχνε τα μικρά ανθρωπάκια που ζούσαν κάτω από τα πατώματα των κανονικών ανθρώπινων σπιτιών. Άνθρωποι ήταν και αυτοί. Απλά πιο μικροί. Ζούσαν με τα ψίχουλα φαγητού που έβρισκαν από τους μεγάλους ανθρώπους. Συνήθως κρύβονταν από αυτούς γιατί όταν τους συναντούσαν υπήρχαν προβλήματα. Μόνο ένα παιδί μεγάλων ανθρώπων μπόρεσε να γίνει φίλος με τους μικρούς ανθρώπους. Οι μεγάλοι αν έβλεπαν τα μικρά ανθρωπάκια τα θεωρούσαν ζιζάνια και καθόλου θετικά συναισθήματα δεν είχαν προς αυτά. Οι μικροί άνθρωποι που ζουν μέσα στο περβάζι μπορεί να μην φτάσουν να δουν ούτε το χάος ούτε το σπίτι με τα ζαχαρωτά. Μόνο το περβάζι. 

Οι επιμέρους απόψεις λοιπόν 
είναι καθαρά θέμα  απόστασης 
από το χάος. Ίσως και 
συνειδητοποίησης. Μπορεί 
και δανεισμού. 

Αρχίζει και φυσάει. 
Από μένα, 
ευχή μόνο μία. 
Κρατηθείτε γερά. 
Με ότι σχοινάκια βρείτε.