Εις ένα σώμα

Οι μούσες του καλοκαιριού 
συναντήθηκαν προχτές 
στην αυλή μου 
κι έστησαν χορό τρελό 
και ανάλαφρο 
πάνω στα ανοιγμένα 
πέταλα ενός λουλουδιού. 
Κι είπαν πόσα είπαν, 
αχ και πόσα τραγούδησαν.

Ωδή στο λατρεμένο κορμί του ήλιου
που τα σίδερα θέλησαν να το λυγίσουν
μα εκείνο εξαίσιο και φωτεινό 
τα έλιωσε και τα ξέρασε σα λάβα.
Απέμεινε ύστερα να φωτάει 
ήρεμο και δυνατό
αγναντεύοντας τη γη από ψηλά.

Ωδή στο πανώραιο κορμί της σελήνης 
που δε μεγάλωσε ποτέ
και έμεινε έτσι παιδικό 
παρά τις καταιγίδες του χρόνου
που πέσαν πάνω του με μανία. 
Απέμεινε παιδικά να περπατάει
και σταματήμό να μην έχει
όλες τις νύχτες πάνω στη γη.

Ωδή μοναδική
στο μοίρασμα του κόσμου.
Ένα στο κορμί του ήλιου,
ένα στο κορμί της σελήνης.
Στα δυο μιας μπάλας δροσερής 
που κάθε που γυρνάει
τους ενώνει και τους λυτρώνει. 

Ωδή ξεχωριστή
σε δυο αιθέρια κορμιά 
που γήινα ενώνονται.