Είδομεν

Με διέσχισε μια κραυγή 
που έκοψε στα δύο το νου μου
και τη νύχτα.
Ευθύς χτύπησα στα σπιτάκια 
των νεκρών να δω αν τρόμαξαν.
Ευτυχώς δεν φοβήθηκαν.
Καλού κακού όμως εγώ άφησα 
κάτι αναμμένο. 
Πιο δίπλα, οι σκηνές των ζωντανών 
στέκονται πάνω σε κινούμενη άμμο.
Τα παραθύρια τους τρίζουν 
και τα κέρινα ομοιώματα σιγολιώνουν.
Μια σκιά τρεμοπαίζει πίσω από τη σιγή
που ακολουθεί.
Όλοι αναμένουν την ώρα
που οι μάσκες θα πέσουν.
Ποιο θα είναι το κύκνειο άσμα ενός
καλοκαιριού.
Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν μπορεί
να φανταστεί. 
Πώς μπορείς να προσφέρεις αυτό 
που τόσο λίγο ξέρεις 
και τόσα χρόνια αγαπάς.
Βγαίνεις στιγμές από το σώμα σου 
και κοιτάζεις με απορία τι ακριβώς 
είναι αυτό που άφησες πίσω.
Τα πουλιά της νύχτας ξυπνάνε.
Κι εμείς επιτέλους βλέπουμε.