Μίλα μου για δύσκολες στιγμές.
Μίλα μου για τον τρόπο που το ένα χέρι απομακρύνεται από το άλλο.
Μίλα μου για τη δύναμη που τα φέρνει πάλι κοντά.
Μίλα μου για ξενοδοχεία γεμάτα από ψυχές περιπλανώμενες.
Μίλα μου για την πέτρα που έπεσε στο κέντρο του σαλονιού.
Θέλει ακόμα καιρό να ζωντανέψει η νύχτα.
Τα φύλλα θα πυκνώσουν μέσα σου προτού πέσουν.
Ενίοτε ακουμπάω το κούτελο μου στη δροσιά μιας σκεπής.
Εντυπωσιακή η αντοχή των σκέψεων πίσω από κλειστές κουρτίνες.
Μίλα μου για εκείνες τις μέρες που δεν ξημέρωσαν ποτέ.
Διαγράφηκαν άραγε από το ημερολόγιο.
Μίλα μου για τα σκοινιά με τα οποία κρέμεσαι από το κατάρτι.
Βλέπεις τη γη να κάμπτεται από εκεί.
Μίλα μου για αυτό που υπάρχει πέρα από τη φυγή.
Ποιες κουτσές νεράιδες δημιουργούν την ανάσα σου.
Αν εγώ τώρα φωνάξω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου,
θα πέσουν τα φύλλα από τα δέντρα;
Αν χαμογελάσω; Θα τηρήσει ο ήλιος
την υπόσχεσή του να βγαίνει κάθε μέρα;
Αν αρπάξω τη σιωπή και την τραβήξω δυνατά
θα γίνει τότε εκείνη κύμινο;
Ο στρατευμένος πρίγκιπας ενίοτε γελά.
Και οι πύργοι που χτίζονται, σε κάθε νέο λίθο μικραίνουν
γιατί η βάση τους χάνεται κάτω από τη γη.
Ποιος σου είπε ότι τα σπίτια χτίζονται μόνο προς τα επάνω.
Ποια κατατρεγμένη χέρα έκλεισε το άνοιγμα στην μοναδική πηγή.
Τα χρόνια χάνονται μέσα σε σεντόνια χρωματιστά
και οι άνθρωποι μέσα στις σκέψεις τους.
Σιγοκαίνε κεριά πάνω και μέσα στα κεφάλια.
Ανάσα βαριά κάτω από τα βλέφαρα.
Ακίδα μικρή και σκουριασμένη στο άνοιγμα των χεριών.
Φωτιά και λάβα στο κλείσιμο τους.
