Εν αγνοία

Κρύψε πιο βαθιά τα μυστικά.
Μην τυχόν και βγουν στην επιφάνεια.
Γιατί τότε.
Τι θα πει ο κόσμος. 
Μείνε ήσυχος. 
Ήσυχη. 
Κανείς δεν θα τα μάθει. 

Αγνοείς όμως.
Πως το χώμα ξέρει καλύτερα.
Του παρέδωσες μόλις τα μυστικά σου.
Τώρα αυτό έχει την τελευταία λέξη. 

Αγνοείς όμως.
Πως το χώμα,
έχει πιο μεγάλη άνωση κι από το νερό.
Και ότι μπήγεις μέσα του,
ήσυχος, ήσυχη,
κάποια μέρα
στο ξεβράζει πάλι πίσω. 

Κρύψε λοιπόν πιο βαθιά τα μυστικά. 
Τι θα πει ο κόσμος. 
Συνέχισε έτσι. 
Και περίμενε. 
Την τελευταία λέξη.

Το πρωινό που ανέτειλε το φεγγάρι

Το πρωινό που ανέτειλε το φεγγάρι,
έμεινε στάχτη πάνω στις λέξεις 
και ο κορμός της άνοιξης 
έσβησε μέσα σε ένα ποτήρι με νερό.
Τα άδεια σκοινιά έγιναν φίδια 
που έζωσαν το σώμα του πιο ψηλού 
και του πιο μοναχικού δέντρου. 
Το απομεσήμερο φάνταζε βαρύ 
σαν την ασήκωτη κραυγή της εκπνοής 
και οι μέρες κλείστηκαν κάτω
από το σκέπαστρο ενός μικρού κελιού. 
Ήταν το απόβραδο παιδί της τύχης, 
το πιο μικρό και το μεγάλωσε 
βυζαινοντας το με δάκρυα.
Κι εκείνο τα ρούφηξε όλα,
μέχρι που ο χείμαρρος ξεχείλισε 
και το φεγγάρι βυθίστηκε.