Σπιθαμή

Απένταρη μια τρύπια δεκάρα 
κατρακυλά
κι η κίνηση της ακολουθεί
την ακινησία των ολίγων.
Ελέγχουν τα μάτια τη στιγμή,
καθετί που εκείνη ξεχνά 
κι αυτό καιροσκοπεί. 
Κατρακυλά, 
μαζί με την πεντάρα στην ερημιά.
Γέμισε ο κήπος απρόσμενα
και κουνήθηκαν τ' αστέρια.
Την ώρα της αναμονής
κάθε βήμα πίσω,
σε πάει μπροστά 
κι ας νομίζεις πως η γη
δεν κουνήθηκε
ο ύ τ ε μια σπιθαμή.