Ο χορός του αέρα

Έτσι νιώθουν όταν πετούν; 
Τεντώνεται το κορμί.
Τα πόδια γαργαλούν τον αέρα.
Τα χέρια δεμένα.

Τόσος καιρός που δεν σε άγγιξα.
Τα φύλλα σου γύρισαν προς τα κάτω.
Αναξιόπιστη μελάνη έγραψε πάνω τους.
Σταμάτησαν ν' αναζητούν τον ήλιο.

Μα είμαι τώρα εδώ.

Να πατάω το ένα βήμα στο έδαφος
και δεκαπέντε στον αέρα.
Να δημιουργώ τον άνεμο
που παρασέρνει τα φύλλα σου.

Κι εσύ να ταξιδεύεις.

Να προσπαθώ να σε φτάσω.
Φύλλο φύλλο που σκορπίστηκες,
πίσω να σε μαζέψω.

Εσύ να ταξιδεύεις.
Εγώ να ακολουθώ.

Τα μάτια του εδάφους να κοιτούν.
Να στροβιλίζεσαι γύρω μου.
Να γυρνώ με τη φορά σου.

Ένας αιθέριος χορός.

Μεταμορφώσεις

Κάμπια ανέβηκα στο Βερολίνο
κάμπια κατέληξα στον Έβρο
φράγματα, τοίχοι, τείχη
και πώς να γίνω πεταλούδα.

Το πελώριο ημιαρκετό

στην κορυφή της ραχοκοκαλιάς

έπεσε ένα χνούδι

ίσα κατάισα στο πελώριο αρκετό.

σίγησαν οι νέοι

ζύγισαν το καλημέρα

και είπαν πως δεν είναι αρκετό.

στηλίτευσαν το καληνύχτα

χωριό σαν έρημο κενό.

αφήνει την γωνιά του δρόμου

μόνη της να κυλήσει

πάει βήμα βήμα

και φτάνει πάλι

στην άκρη της ραχοκοκαλιάς.

πέφτει το χνούδι

λυγίζει και σκύβει το κεφάλι πιο κάτω

στο μόνιμο ημιαρκετό.

κατρακυλά

η καλημέρα και η καληνύχτα,

κατρακυλούν

κι οι νέοι στα σκαλιά.

κακώς που γέμισε νερό ποταμίσιο

μια γούρνα φτιαγμένη

για τη βροχή.

βούτηξαν όλοι εκεί

έκλεψαν τη θέση από τις μύγες.

κι η στέρεα αίσθηση

ενός κέντρου

ενός κύκλου

αποσταθεροποιεί. 

τα καλολαξευμένα και απεριποίητα κανάλια

στέρεα

ευθεία

και δίφθαλμα

στο ανείπωτο άπλετο αρκετό. 

η ακτίνα που κάμπεται

διαθλάται μέσα στο σκέπαστρο

μιας σκέψης υπερ αρκετής

σιλοκουλουριάσαμε

και αλληλοσκουριάσαμε

εδώ ψηλά

στο ύψος της ραχοκοκκαλιάς.

στα υπόγεια

Σημείο βρασμού

Μια μέρα που θα βράζει το δέρμα σου,
θα πετάξεις 
τις άχρηστες επιθυμίες στα σκουπίδια

και θα μάθεις
πως τα ομορφότερα λόγια 
λέγονται για να σε παραπλανήσουν,

πως οι άνθρωποι
δεν ξεκίνησαν να χτενίζονται 
για λόγους ομορφιάς 

και δεν υπάρχουν πουθενά δάκρυα
σαν εκείνα 
στις ώρες επισκεπτηρίου.  

Θα μάθεις να τινάζεις
τα ρούχα σου,

να δένεις ψηλά 
τα μαλλιά σου

και να γκρεμίζεις τοίχους 
γελώντας δυνατά.