11 for the song!
Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010
Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010
Είναι σαν.. - Es como..
Σαν μελωδία ενός μελαγχολικού τραγουδιού που ταξιδεύει στον άνεμο και προκαλεί χαμόγελα.
Σαν το ραβδάκι μιας νεράιδας που ακουμπάει την κολοκύθα και την κάνει άμαξα.
Σαν το γέλιο ενός μικρού παιδιού που μαλακώνει την καρδιά όποιου το βλέπει.
Σαν το άρωμα της άνοιξης μετά από έναν απέραντο χειμώνα.
Σαν το γλυκό χάδι του ήλιου σε μια μέρα που ο αέρας κυβερνούσε.
Σαν το δροσερό άγγιγμα του χεριού μου σε ένα σώμα που καίγεται.
Σαν το αεροπλάνο που πετά ψηλά από τα σύννεφα και βλέπει ότι εκεί έχει ακόμα ήλιο.
Σαν την ηρεμία της σιωπής μετά από μια κουραστική και θορυβώδη μέρα.
Σαν το αίσθημα της δικαίωσης μετά από έναν σκληρό και αντίξοο αγώνα.
Σαν το φιλί στα κλειστά βλέφαρα μου, που διώχνει μακριά τον εφιάλτη.
Σαν την απαλή αίσθηση μιας κουβέρτας που σε τυλίγει όταν έξω κάνει παγωνιά.
Σαν το φτερούγισμα μιας πασχαλίτσας που φέρνει μαζί της τη γιορτινή αίσθηση.
Σαν το νερό που γαργαλάει το σώμα σου, μετά από μια περίοδο ξηρασίας.
Σαν τα μάτια που κοιτούν γεμάτα αγάπη, ακόμα και όταν τριγύρω υπάρχει μόνο μίσος.
Σαν την ασφάλεια που δίνει η ύπαρξη του Θεού.
Σαν την ανάσα που πάσχιζες ώρα να πάρεις.
Σαν τη ζωή σου που την πήρες στα χέρια σου και την κάνεις ότι θέλεις.
Σαν ένας πίνακας ζωγραφικής που βάζεις τα χρώματα που σου αρέσουν.
Σαν τον ήχο των κυμάτων την ώρα που πέφτεις να κοιμηθείς.
Σαν το άγγιγμα σε μια ψυχή που πετάει μακριά.
Σαν την επικοινωνία χωρίς λέξεις.
Σαν την μέρα δίχως την έννοια του χρόνου.
Σαν να μην χύθηκε ποτέ το νερό έξω από το ποτήρι.
Σαν να χάθηκε η βαρύτητα σε ένα κόσμο που όλο βάρη σηκώνει.
Σαν να εξαφανίστηκε η μοναξιά με το άναμμα ενός κεριού.
Σαν να μην σταμάτησα ποτέ να γράφω..
- - - - - -
Como la melodia de una canción melancolica que viaja en el viento y provoca sonrisas.
Como la varita de un hada que toca la calabaza y le transforma en una carroza.
Como la sonrisa de un bebé que hace tierno el corazon del que lo mira.
Como el aroma de la primavera despues de un invierno eterno.
Como la caricia suave del sol en un dia que dominaba el viento.
Como el toque frescito de mi mano en un cuerpo que esta en llamas.
Como el avion que vuela mas alto de las nubes y ve que ahi aun hay sol.
Como la calma del silencio despues de un dia ruidoso y cansado.
Como el sentido de la justicia despues de una lucha dura y adversa.
Como el beso en mis pestañas cerradas, que hace que se desaparezca el pesadilla.
Como la sensacion suave de una manta, que te atapa cuando afuera hace frio.
Como el aleteo de una mariquita que trae con ella las ganas de fiesta.
Como el agua que da cosquillas a tu cuerpo, despues de una etapa de sequía.
Como los ojos que miran llenos de amor aunque te gire el odio.
Como la seguridad que da, la existencia de un Dios.
Como el aliento que tratabas por tanta hora a encontrar.
Como la vida que la has cogido en tus manos y lo que quieras con ella.
Como un cuadro de pintura que pones los colores que te gustan.
Como el sonido de las olas cuando te vas a dormir.
Como el toque en un alma que vuela lejos.
Como la comunicacion sin palabras.
Como el dia, sin el significado del tiempo.
Como si nunca se hubiera caido el agua del vaso.
Como que se haya perdido la gravedad en un mundo que solo levanta pesos.
Como si ha desaparecido la soledad por el encender de una vela.
Como si nunca hubiera dejado de escribir...
Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010
Μια στάση ζωής - Una parada de vida
Είναι στιγμές σαν και αυτή που δεν ξέρω τι να νιώσω.
Είναι σαν να έχω μουδιάσει και απλά να παρακολουθώ το χρόνο να περνάει.
Όποτε αποφασίζω να αφήσω την οθόνη του υπολογιστή, κοιτάζω έξω από το παράθυρο.
Άλλοτε θαυμάζω το πράσινο τοπίο με τους γκρίζους δρόμους που το διασχίζουν
και άλλοτε τα φώτα της νύχτας, με τα αυτοκινητάκια να περνούν ασταμάτητα.
Το τραμ είναι επίσης ένα συνηθισμένο αξιοθέατο.
Κοιτάζω τον κόσμο μες στα βαγόνια και αναρωτιέμαι αν κάποιος από αυτούς με βλέπει.
Αν σκέφτηκε κανείς να σηκώσει το βλέμμα ψηλά και να με πιάσει να αγναντεύω από το παράθυρο.
Όταν βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω γύρω μου νιώθω τόσο μικρή σε έναν απέραντο κόσμο.
Σαν να μην είναι αληθινός.
Σαν να είμαι το μόνο ζωντανό πλάσμα σε ένα χάρτινο πίνακα ζωγραφικής.
Και αν και περιτριγυρίζομαι από μια εικόνα που προκαλεί δέος, δεν νιώθω τίποτα.
Είμαι άδεια.
Κενή.
Ζω, αναπνέω και έτσι καταλαβαίνω ότι ζω.
Περπατάω πάνω σε σύννεφα που από στιγμή σε στιγμή θα διαλυθούν και θα πέσω στη γη.
Ίσως και να είναι καλύτερα εκεί.
Τουλάχιστον θα πατάω σταθερά απλά με θλιμμένο ύφος.
Δεν ξέρω άλλον τρόπο όμως για να ανέβω.
Δεν ξέρω καν αν θέλω να ανέβω πια.
Δεν θέλω να κατακτήσω την κορυφή κανενός βουνού.
Απλά θέλω να χαμογελάσω ξανά.
Θέλω να νιώσω πάλι γεμάτη.
Θέλω να νιώσω ότι ζω.
Θέλω να νιώσω ότι νιώθω.
Και έτσι απλά περιμένω.
Περιμένω τον χρόνο να με φυσήξει δυνατά για να με κουνήσει από την αδράνεια.
Ως τότε θα μείνω εδώ.
Στο σύννεφο.
Στον αέρα..
Και θα αγναντεύω..
Απλά δεν θα νιώθω..
- - - - - - - - - - - - - - - -
Hay momentos como esto que no sé como sentir.
Es como estar entumecida y simplemente observo al tiempo pasar.
Así decido dejar la pantalla del ordenador , y mirar por la ventana.
Unas veces admiro el paisaje verde con las calles grises que lo cruzan
y otras las luces de la noche con los pequeñitos coches que pasan sin parar.
El tranvía es también una atracción acostumbrada.
Mira a la gente dentro del tranvía y me pregunto si alguno de ellos me vee.
Si alguin ha pensado a levantar su mirada alto y pillarme asombrando por la ventana.
Cuando salgo al balcón y mira alrededor de mi parezco tan pequeña en un mundo tan grande.
Como si no fuera real.
Como si fuera la unica criatura viva en un pintura de papel.
Aunque me rodea una imagen que causa admiración, no siento nada.
Estoy vacia.
Hueca.
Vivo, respiro y así me doy cuenta de que vivo.
Ando sobre nubes que entre un momento al otro se destruiran y me caeré en la tierra.
Quizas sea mejor ahí.
Por lo menos andaré estable con pinta triste.
Pero no conozco a otra manera para subir.
No sé nisiquiera si quiero subir ya.
No quiero conquistar el pico de ninguna montaña.
Solo quiero sonreir otra vez.
Quiero sentir llena otra vez.
Quiero sentir viva.
Y así me quedo esperando..
Espero al tiempo de soplar con fuerza para moverme de la inercia.
Hasta que llegue me quedo aqui.
En mi nube.
En el aire..
Y estaré asombrando..
Solo no sintiendo...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)