Κράτα με

έφυγε το κόκκινο χρώμα από το αίμα
άσπρισε σαν το σύννεφο.
συμφορά από τις λίγες.
κι ο φακός εχάλασε
μα είχε φεγγάρι.
όταν ο κίνδυνος χτυπάει την πόρτα
και του ανοίγουν
εμπιστεύσου μόνο την ακοή.
άκου πέρα από τον χτύπο της καρδιάς.
μακάρι η νύχτα να τέλειωνε στο σεφέρη
χίλια μακάρι δεν άλλαξαν το γραμμένο.
μα να κάνουμε μια ανταλλαγή
εσύ να μου δίνεις κουράγιο
και εγώ θα σε αγαπώ.
εσύ θα κρατάς το χέρι μου
και εγώ θα σταματήσω να τρέμω.
έτσι μόνο θα χει συνέχεια φεγγάρι,
θα φυτέψουμε ένα εδώ στη γη.

Σούπα μου 'πες

   Να σου πω κάτι; Όλοι έχουμε περάσει από αυτά τα στάδια. Όλοι μα όλοι. Ειδικά στην εποχή που ζούμε. Δεμένοι μέσα σε στενά και κανόνες. Ζώντας σε ένα συνεχές πέρασμα από τις συμπληγάδες. Πολλές φορές. Ου και πόσες θα περάσουμε ακόμα δεν ξέρω. Για άλλους βέβαια τα τεράστια βράχια που έρχονται κατά πάνω τους είναι οδοντογλυφίδες και για άλλους οδοστρωτήρες. Και ναι ξέρουμε τι θα πει μελαγχολία, απελπισία και να γρατζουνάς με τα νύχια την κατάθλιψη. Με την επίσημη ή με την ανεπίσημη έννοια της όπως τη δίνει ο καθένας. Αν και βιαζόμαστε πολύ να την αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας οφείλω να πω. Οι αυτοδιαγνώσεις τις περισσότερες φορές έχουν μεγάλο ποσοστό λάθους. Για αυτό με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη  η γνωστή φράση "Πριν διαγνώσεις στον εαυτό σου κατάθλιψη ή χαμηλή αυτοεκτίμηση, πρώτα σιγουρέψου ότι στη πραγματικότητα δεν περιτριγυρίζεσαι από μαλάκες". Ο ποιητής εδώ μίλησε πολύ σωστά. Και το πάω και παραπέρα. 

Παιχνίδι με το χρόνο

Πάλι θα ξημερώσει και δεν
θα 'χουμε που να κρυφτούμε. 
Και τότε ποιος και πως και που και πότε. 
Και έλα και πάλι και ίσως και γιατί. 
Ο κύκλος της ζωής αδιάκοπος.
Στάσεις δεν κάνει να ξεκουραστεί.

Μα εμείς εύκολα λιγοψυχούμε. 
Το υλικό μας δεν είναι από αιώνια υφή.
Είναι δημιούργημα μοναχά από καύκαλο.
Ως το μεδούλι και πέρα για πέρα τωρινό.
Μα δεν έχουμε δα και άλλη επιλογή.

Οι παρευρισκόμενοι παρακαλούνται
θερμά να πάρουν τις θέσεις τους. 
Η παράσταση αρχίζει σε άχρονα λεπτά.
Οι θεατές να χειροκροτήσουν.
Οι ηθοποιοί να δακρύσουν.
Και τα φώτα να σβήσουν ξανά. 

Παραπονιάρικο μου

Όλα μου φταίνε, όλα. 

Μου φταίει η ανημποριά 

που σφηνώθηκε εμπρός μου.

Μου φταίει ο καναπές

που έγινε σύμβολο.

Μου φταίει η κερασιά 

που ποτέ δεν φυτεύτηκε.

Μου φταίει η άνοιξη

γιατί πέρασε γρήγορα.

Μου φταις εσύ

που ποτέ δεν με αγάπησες.

Μου φταίει η νύχτα

γιατί στέκει δίπλα μου.

Μου φταίει ο κόσμος 

γιατί λέει πολλά.

Μου φταίει το άγιο νερό

που τα χείλη μου δεν άγιασε.

Σαράπ

Έντεκα και μία ήταν να χαρείς,

οι εκλεκτοί της τύχης της κακής.

Έντεκα αλήτικοι ουρανοί

με μια κλωναριά 

να στέκεται στη συννεφιά.

Λόγια πολλά πάρα πολλά

για να σου κλέψουν μια ματιά

μα άκρη καμιά.

Ανέφικτη τύχη,

πολύχαρη λύπη,

χωράφια ξερά

ανταμώνουν μακριά.

Πως είπαμε ότι σε λένε;

Αυτά να τα θυμάσαι.

Τρεις στο τραπέζι.

Δύο κλάματα και ένα δάκρυ.

Σαράπ.