"money's just something you throw off the back of a train..."
Φαίνεται ότι τα τελευταία δύο χρόνια κοντεύει να γίνει έθιμο μία φορά το χρόνο εκεί μετά που αρχίζει ο ήλιος να ζεσταίνει θεούς και δαίμονες να ζούμε μια επική ιστορία που θα αποφέρει χρόνια μνείας. Αυτή η ιστορία θα απαντήσει σε βαρυσήμαντα ερωτήματα όπως τα ακόλουθα. Τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος αγαπητοί μου με ένα πενηντάευρω; Που μπορεί να σας οδηγήσει η ερώτηση σε έναν ταρίφα πόσα θες για να με πας στο διπλανό χωριό; Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι μακριά. Το πρώτο μακριά ορίζεται συγκεκριμένα ως μερικά βουνά πιο κει. Το δεύτερο μακριά προσεγγίζεται γύρω στα εννιά χιλιόμετρα. Ξεκινάμε με 50 ευρώ στην τσέπη από το σημείο εκκίνησης. Ένα τηλεφώνημα δάδα που ανάβει φωτιά στις αισθήσεις. Έπειτα η απόφαση με πολύ γινάτι βρε παιδί μου. Ναι. Θα έρθω ακόμα και αν φάω 6 ώρες ταξιδεύοντας για μια διαδρομή που θα μπορούσε να γίνει σε 2,5. Το ρίσκο συμπεριλήφθηκε. Όλα έτοιμα. Το πρώτο μακριά επετεύχθη. Μια κάρτα στο κινητό απαραίτητη, τα εισιτήρια και κατιτίς για φαγητό στο ταξίδι, από τα 50 ευρώ βρεθήκαμε στα 20.
Φτάνουμε λοιπόν κούτσα κούτσα στον ενδιάμεσο προορισμό. Βέβαια ο στόχος είναι το σημείο τερματισμού, γύρω στα εννιά χιλιόμετρα πιο πέρα ή αλλιώς το διπλανό χωριό. Τα κτελ δεν μπορούν να μας εξυπηρετήσουν αυτή τη φορά. Ένας τρόπος απέμεινε. Ο τρόπος που όλοι απευχόμαστε. Ταξί. Για να γίνει ακόμα πιο γραφική η εικόνα, ο κύριος ταξιτζής ήταν ένα είδος ανθρωπόμορφου ανθρώπου με μεγάλη έως υπερβολικά μεγάλη δόση γλίτσας. Με βλέπει ταλαιπωρημένη και απελπισμένη να ρωτάω πόσα θέλει για να με πάει στο διπλανό χωριό. Είχα την αγωνία μην ξεπεράσω τον υπέρογκο προϋπολογισμό μου. Είχε την αγωνία πως θα με αρμέξει. Για εννιά χιλιόμετρα θέλω δέκα ευρώ μου λέει γεμάτος αυτοπεποίθηση. Τι να σας λέω. Ζαλίστηκα. Τα 'βαζα κάτω και δεν βγαίνανε. Τέτοια ήταν η ζαλάδα μου που απομακρύνθηκα με αργά σερνόμενα βήματα και άρχισα να περιπλανιέμαι σαν καρτούν που είχε μόλις φάει στο κεφάλι μια με αυτό το περίεργο σφυρί. Όλα καλά. Οι βράχοι στέκονταν εκεί αγέρωχοι όπου και αν πήγαινα. Στενάκια, παραστενάκια. Στο σπίτι που κάποτε έζησε ένας ποιητής. Στη γέφυρα που φάνταζε να με καλεί να περπατήσω πάνω της. Ε και ξεκίνησα να περπατάω. Δε σκέφτηκα καν. Το μόνο που ένιωθα ήταν μια είδους αλλεργία στο να πληρώσω δέκα ευρώ για εννιά χιλιόμετρα ενώ είχα ήδη πληρώσει δέκα για να πάω ως εκεί από την άλλη μεριά των βουνών. Όσο να 'ναι αν έχεις μόνο είκοσι ευρώ ακόμα στην τσέπη και είσαι σε ξένο μέρος με πολλούς αστάθμητους παράγοντες, αλλάζουν οι προτεραιότητες σου. Τι και αν είναι φρεσκοζεσταμένος ο ήλιος. Θα περπατήσεις και όπου φτάσεις. Την μπαντάνα στο κεφάλι μην σε χτυπήσει κατακούτελα η γιγάντια φωτεινή σφαίρα και ένα μπουκαλάκι νερό στο χέρι.
Κάπως έτσι αγαπητέ ταξιδιώτη ξεκίνησα. Αμέτρητα τα μηχανάκια που με προσπερνούν και με κοιτάζουν σαν τον ET που βγήκε για ποδαράτο σεργιάνι μεσημεριάτικα σε έναν δρόμο όπου όλοι διαθέτουν τροχούς. Πρόβλημά τους. Εγώ στην πορεία μου. Μια μελωδία κολλημένη στο μυαλό μου να σιγοτραγουδώ και όλα τα άλλα βρίσκονται. Πήρα δρόμο και δρομάκι όπως κάνουν οι ήρωες σε όλα τα παραμύθια. Μα να σου όμως ένας απρόβλεπτος παράγοντας που δεν είχα σκεφτεί. Εγώ προχωράω προχωράω αλλά καθώς περνά η ώρα δεν ξέρω και ακριβώς σε ποιο χιλιόμετρο αυτού του δρόμου βρίσκομαι και αυτό είναι εξαιρετικά εκνευριστικό. Μια σχετική εφαρμογή στο κινητό θα ήταν χρήσιμη μια τέτοια στιγμή. Μα γιατί δεν βάζουν και καμιά πινακιδούλα παραπάνω να ξέρουμε που είμαστε και εμείς οι περιπλανώμενοι; Άραγε να είμαι στο σωστό δρόμο;
*
Keep walking. Προσοχή μόνο στις απότομες στροφές μην βρίσκομαι σε μέρος που δεν με βλέπουν εύκολα τα αυτοκίνητα και με πάρουν πακετάκι και εμένα μαζί. Και συνεχίζουμε. Χμ και άλλη διασταύρωση. Ας ξαναρωτήσουμε. Πάω καλά; Γενικώς και αορίστως ξέρω πως δεν πάω αλλά αυτή τη στιγμή ρωτούσα για το δρόμο. Δυο γυναίκες που μόλις πέταξαν τα σκουπίδια μου απαντούν ναι. Αλλά είναι μακριά. Γύρω στα πέντε χιλιόμετρα. Χμ. Περπάτησα και άλλο και αυξήθηκε η απόσταση; Μάλλον κάποιος από τους δύο θα κάνει λάθος. Αλλά πάμε καλά. Επόμενος ερωτηθέντας ένας παππούς με μηχανάκι. Είμαστε στο σωστό δρόμο πια το τρίπλοδιασταυρώσαμε. Έφτασα στην θάλασσα. Βλέπω θάλασσα. Από δω και πέρα θα είναι πιο απλό πιστεύω. Ντριν το τηλέφωνο. Η φιλενάδα. Με ρωτάει αν έφτασα νομίζοντας ότι έχω πάρει ταξί. Όχι ακόμα λέω. Είμαι ακόμα στο δρόμο... Σε κατάσταση σοκ και έκπληξης άκουει την απάντηση μου και ξέσπαει σε γέλια. Πας με τα πόδια; Με τέτοια ζέστη; Δε βρήκες ταξί; Συστάδα ερωτήσεων για να το χωρέσει το μυαλό αυτό που συμβαίνει και απανωτά ξεκαρδίσματα. Ενώ απαντούσα στις ερωτήσεις και συνέχιζα να προχωράω - ναι αμέ κάνουμε και multitasking παρακαλώ - συναντάω ένα τσούρμο κατσίκια να τρέχουν σαν τρελά στην άσφαλτο. Θα ακολουθήσω αυτά λέω στη φίλη μου. Δεν μπορεί. Θα ξέρουν που πηγαίνουν. Όντως ήξεραν. Ο κύρης τους τα τάιζε κάθε μέρα δίπλα στο δρόμο, σε ένα χαρακτηριστικό μεγάλο δέντρο, φέρνοντας φρέσκα αγγουράκια και λοιπά οπωροκηπευτικά από το χωράφι του. Πήραν θέση και έτοιμα. Κατσίκια να τρώνε με φόντο τη θάλασσα. Σουρίαλ εικόνα για εμάς τους κομπλεταμεντε βουνίσιους όπως παρατήρησε και η φωνή της φίλης μου από το τηλέφωνο. Συμφώνησα και συνέχισα να χαζεύω το υπερρεαλιστικό θέαμα μέχρι που έλαβα κιόλας τους χαιρετισμούς του βοσκού.
Μα καλά δεν βρέθηκε κανείς να σου προτείνει να σε πάει; Δεν σε λυπούνται μες στον ήλιο; ρώτησε η φίλη καλή είδηση. Έλα μου ντε. Και εγώ την ίδια απορία έχω. Κανείς δεν προσφέρθηκε. Τι να πεις σημειώνω με ολίγη απογοήτευση για τους ανθρώπους. Μα το σύμπαν έχει χίουμορ. Πιο πολύ και από μας. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή βλέπω ένα μηχανάκι να σταματά μπροστά μου. Ταιμινγκ ferpecto. Θες να σε πάω παρακάτω; Ε σίγουρα το σύμπαν με κοροϊδεύει. Εννοείται δεν το σκέφτηκα πολύ. Οι πατούσες είχαν πάρει φωτιά και ο άνθρωπος φαινόταν μη επικίνδυνος. Τα τελευταία χιλιόμετρα κύλησαν με αεράκι στην κατηφόρα και ψιλοκουβεντούλα. Να είναι καλά ο άνθρωπος.
*
Φτάσαμε. Ωραία. Μετά από τόση ώρα στον ήλιο, δεν παίρνω ούτε ανάσα. Τρέχω, βάζω μαγιώ και απογειώνομαι ως την παραλία. Να μην ξεχάσω να βάλω και αντιηλιακό να περισώσω ότι δεν κάηκε στην διαδρομή. Λέμε τώρα. Έτοιμη; Σετ; Πάμε. Θάλασσα, πετρούλες, ανήσυχα κύματα και ισχυρός άνεμος. Χμ. Δεν πειράζει όταν πέσει ο ήλιος θα ηρεμήσει η θάλασσα σκέφτηκα και περίμενα εκεί τρώγοντας το φαγητό της μέρας. Τα πιο φτηνά πατατάκια αμφιβόλου ποιότητας που βρήκα από το μοναδικό μαγαζάκι. Τσιμπούσι σωστό. Η ώρα περνούσε. Ο ήλιος χάθηκε. Όχι επειδή βασίλεψε αλλά επειδή τον έπνιξαν τα σύννεφα. Βρε βρε. Άρχισε να κάνει και κρύο. Ευτυχώς που η πετσέτα θαλάσσης λειτουργεί και ως κουβέρτα. Αλλά ήρθα για μπάνιο και θα το κάνω ακόμα και αν μοιάζει με Νοέμβρης. Κοπάζει ο αέρας μπαίνω. Παγώνω. Κολυμπάμε τώρα για να ζεσταθούμε, διατάζω τον εαυτό μου. Μετά από πολύ προσπάθεια κάτι έγινε. Βγαίνω. Μετά την ψυχρολουσία νομίζεις ότι κάνει ζέστη έξω. Το μέρος μοιάζει σαν σκηνικό κουλτουριάκης ταινίας. Περιμένω να έρθει κάποιος ιππότης στην παραλία. Κανένα άσπρο άλογο. Ε δεν πειράζει. Τουλάχιστον ήρθε ένα μηχανάκι όταν το χρειάστηκα την στιγμή ακριβώς που μου τέλειωνε το μπουκαλάκι με το νερό. Τώρα έχω νερό. Μην τα θέλω και όλα δικά μου...
Ώρα για κανονικό φαγητό. Τραπέζι για έναν. Γύρω ζευγάρια, οικογένειες. Εδώ μια μονάδα. Να τους κοιτά. Να αναρωτιέται. Σε όλους πήγε μπουκαλάκι λίτρου ο σερβιτόρος. Σε εμένα έφερε μισό λίτρο. Δεν ξέρω αν πρέπει να νιώσω αδικημένη ή να γελάσω. Γελάω. Δεν πειράζει. Πήρα κρασάκι. Έπρεπε να φωτίζουν λίγο ένα κομμάτι της θάλασσα κάπως. Αυτό το απόλυτο μαύρο είναι κουραστικό. Τα φαγητά ωραιότατα. Για αναπλήρωση όλης της ημερήσιας πείνας ότι πρέπει. Όταν ο σερβιτόρος έρχεται να σου πάρει το πιάτο νομίζοντας πως σαν κλασική κοπελίτσα δεν θα φας άλλο, ενώ εσύ έκανες απλά ένα διαλλειματάκι, παλεύεις σαν λέαινα για τη μερίδα σου. Κάτω τα χέρια από το πιάτο μου και θα γλιτώσεις το χέρι σου μίστερ. Με τέτοιο ύφος αλλά και χαμόγελο. Πάνω από όλα ευγενική. Φιου. Σώθηκε το φαγητό. Είναι θέμα τιμής να καθαρίσουν τα πιάτα. Αλλά όχι εντελώς εντελώς. Σε τέτοιο γκουρμέ εστιατόριο πρέπει να αφήσεις ένα κομματάκι στο πιάτο. Τρόποι καλής συμπεριφοράς. Πέταξα ένα στη γάτα που τριγύριζε και άφησα το τελευταίο κομματάκι στο πιάτο για να μην με πουν και απολίτιστη.
Ο μάγειρας πολύ διαδραστικός. Ήρθε να μου προτείνει γλυκό με τα χίλια ζόρια. Εγώ παγωτό ήθελα αλλά μόλις είχε φτιάξει το ωραίο του ζεστό γαλακτομπούρεκο και δεν ήθελα να του χαλάσω χατήρι. Ταλέντο ο μάγειρας. Ήρθε και έδεσε το γλυκό με το κρασί. Δεν άκουγα, ούτε πρόσεχα πια τους γύρω. Μόνο τα φωτάκια της τράτας μου κινούσαν το ενδιαφέρον μες στο απόλυτο σκότος της θάλασσας. Τα λεφτά τα είχα υπολογίσει προσεκτικά. 4 ευρώ το ορεκτικό. 8 ευρώ η μερίδα. 1.50 το κρασάκι. Άντε και λίγο το κουβερ και θα 'μαστε οκ. Το πολύ δεκαπέντε ευρώ. Εγώ έχω 20. Θα μου περισσέψουν κιόλας. Λογικά. Ο φόβος μη σου χρεώσουν το γλυκό σε πιάνει σε αυτές τις περιπτώσεις να το ξέρετε. Αλλά φεύγει σταδιακά. Το πολύ πολύ να μην με φτάσουν τα λεφτά αύριο. Θα δούμε. Αν χρειαστεί θα ζητήσω δανεικά. Καλά που δεν έδωσα το δεκάευρω στον ταρίφα. Τα 'φαγα και τα χάρηκα. Σιχτιρ πια.
*
Το βράδυ στο μπαλκόνι οι σταθμοί στο ραδιόφωνο λίγοι. Πετυχαίνω στο ανεμολόγιο να μιλούν για μια ακροάτρια που αυτοκτόνησε. Ηθικός αυτουργός αυτό που ονομάζουμε κράτος. Πρόνοιας. Τέθηκαν και μερικά ενδιαφέροντα ερωτήματα από τους ακροατές. Άκουγα τη θάλασσα άκουγα και αυτούς. Αλλά δεν μπορώ να ακούσω άλλο. Πέφτω για ύπνο. Κατά τις 2.30 με ξύπνησε το χτύπημα στην πόρτα. Η περιπλάνηση άλλης μια ταλαίπωρης ψυχής είχε φτάσει στο τέρμα. Μπαταρίες άδειες. Ειδικοί που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Άνθρωποι που μειώνουν άλλους ανθρώπους για να νιώσουν καλύτερα. Ειδήμονες διδάσκαλοι. Αριστερά αφεντικά με υπαλλήλους σκλάβους. Κουραστική μέρα σήμερα. Τουλάχιστον ας φωτίσουν αυτόν τον βράχο με τα λεφτά που δεν θα χαθούν με μυστηριώδη τρόπο, να έχουμε και εμείς οι περιπλανώμενοι κάτι να αγναντεύουμε από μακριά.
Μια οδοιπορική διαδρομή
Λεωνίδιο - Πούλιθρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου