Το παράδοξο μας χαιρετά

   Μουγκρίζει πάλι η ψυχή. Το γνωστό σεσημασμένο θεριό στο κλουβί, που ξέρει πως δεν ανήκει εκεί, αλλά παρ' όλα αυτά, τα κάγκελα αρχίζουν και μοιάζουν σαν τη φυσιολογική του κατάσταση. Τα πράγματα πότε πάνε λίγο καλά και πότε δεν πάνε καθόλου. Οι ενδιάμεσες καταστάσεις παραλείπονται σαν τα ευκόλως εννοούμενα. Ωραίες και οι αλυσίδες, ωραία και τα γκέμια, ωραία και τα σκοινάκια που κρατούν τα περιστέρια από τα ποδαράκια τους. Μα η αλήθεια είναι πως η στενοχώρια ρέει άπλετη. Αρκετές φορές, σε τέτοιο βαθμό που να αγγίζει τα όρια του επαγγέλματος, μα για ανάξιους λόγους, δεν μπορεί να ασκηθεί ελεύθερα. 

   Παρατηρήσεις λοιπόν πολλές. Μία από αυτές η περίπτωση όπου δεν μπορεί ένα μυαλό να συνειδητοποιήσει πως μπορεί κάποιος να κάνει κάτι δίχως να περιμένει αντάλλαγμα. Εντάξει ναι. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι καμία πράξη δεν είναι στην πραγματικότητα αλτρουιστική. Ακόμα και έτσι. Ακόμα και αν το αντάλλαγμα είναι μικρό. Η ύπαρξη τέτοιων πράξεων αμφισβητείται από πολλούς όπως και η ύπαρξη του ΕΤ, ο οποίος λέγεται ότι αυτή τη στιγμή είναι ακόμα ζωντανός, παντρεμένος με δύο παιδιά και έχει μερικά κιλάκια λόγω καθιστικής ζωής. Δεν κάνει πια τόσο συχνά ποδήλατο. Από την άλλη, τα παιδιά του βγήκαν πράσινης απόχρωσης. Για αυτό πολλές φορές συχνάζουν στα νούφαρα της λίμνης και κάνουν παρέα με την Τοσοδούλα και τον γνωστό άγνωστο βάτραχο που τους βοηθάει τα καλοκαίρια γιατί τρώει τα κουνούπια ενώ εκείνοι δεν τα τρώνε. Αμφισβήτηση μεγάλη λοιπόν, γύρω από την ύπαρξη τέτοιων πράξεων ειδικά σε μικρή κλίμακα επιπέδου γνωστού ή φίλου, αλλά ταυτόχρονα όταν κάποιος παντελώς άγνωστος λέει ότι θέλει το καλό μας σε κλίμακα χωρών ή και πλανήτη εκεί αμφισβήτηση καμία. Το παράδοξο μας χαιρετά για ακόμα μια φορά.

   Την ύπαρξη ωστόσο, των εγωιστικών πράξεων κανείς μα κανείς δεν μπορεί πιστεύω να την αμφισβητήσει. Αν και σε ποιο βαθμό ευθύνεται το ίδιο το άτομο για την εσωτερική του λίμνη αυτό είναι άλλο θέμα. Εξαιρετικά ενδιαφέρον στην αποθέωση των εγωιστικών πράξεων φαίνεται να είναι η εμφάνιση μιας ασθένειας ονόματι ανασφάλεια που ακμάζει σε επίπεδο τρομαχτικό. Λέγεται πως μια μέρα για τις ανάγκες μιας επέμβασης άνοιξαν, έναν αποδεδειγμένο με σφραγίδα από τα ΚΕΠ, εγωιστή άνθρωπο και βρήκαν μέσα του λειχήνες και κισσούς ανασφάλειας σε τέτοιο σημείο που ήταν σχεδόν αδύνατον να ξεχωρίσουν τα εσωτερικά του όργανα και να κάνουν την εγχείρηση. Κλασική περίπτωση όπου η ασθένεια αυτή καταβάλλει σε τέτοιο σημείο των άνθρωπο, ώσπου χάνεται η ανθρώπινη του ιδιότητα. 

   Και δεν μου αρέσει και η λέξη αλτρουισμός. Παραείναι αδιάφορη. Άγευστη, άοσμη και ένα σωρό ακόμα άλφα στερητικά που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό. Για αυτό λοιπόν θα προτιμήσω άλλη. Πες το ανθρωπιά να ταιριάζει λίγο καλύτερα. Κάτι να μας υπενθυμίζει αυτή την αρκετά θολή πλέον ιδιότητα, που δεν την ζητήσαμε κιόλας, και μιας που μας δόθηκε τζάμπα τη σνομπάρουμε και από πάνω. Γιατί το τζαμπέ το δεχόμαστε από τη μία το περιφρονούμε από την άλλη, θεωρώντας το φυσικό και επόμενο να αμφισβητήσουμε την ποιότητα του. Λες και αν κάτι δεν το πληρώσεις δεν αξίζει. Η άφιξη της γραμμής για τον θαυμαστό νέο κόσμο στην πλατφόρμα εννέα παρακαλώ. Πόσα αξιόλογα πράγματα μας παρέχονται δωρεάν πια; Ένας αέρας; Νοθευμένος και αυτός και με ποιότητα εμφανώς κάκιστη. Συμφωνεί το παράδειγμα με το παράδοξο του συλλογισμού μας. 

   Θάλασσα οι ανασφάλειες και η ανθρωπιά χαμένη Ατλαντίδα. Δικαιολογίες, δικαιολογίες, άπειρες δικαιολογίες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Να δικαιολογήσουν κάθε επώδυνη στους άλλους πράξη. Μα τι κρίμα. Στα αλήθεια είναι κρίμα. Δεν νιώθω πια την ανάγκη να βλέπω οποιουδήποτε είδους ταινίες λύπης ή τρόμου. Ο τρόμος είναι καθημερινά εδώ. Εκτός των άλλων, αρκεί να κοιτάξεις λίγο μέσα σε μερικές ψυχές. Σαν να έχεις εκείνα τα μαύρα γυαλιά στο ζουν ανάμεσα μας αλλά να μπορείς να δεις σε επίπεδο εφαρμογής ψυχών. Μπορείς ακόμα, αν ακολουθήσεις προσεκτικά τα χνάρια, να διαπιστώσεις ολόκληρη την πορεία που έκανε ένας άνθρωπος για να φτάσει εκεί που είναι. 

   Τι νομίζεις ότι φαίνεται μέσα από τα μαύρα γυαλιά λοιπόν; Το αναμενόμενο. Ψυχές εγκλωβισμένες. Άλλες να έχουν κρυφτεί κουλουριασμένες στη γωνία και να κλαίνε γδαρμένες, βρεγμένες και ξυπόλητες και να έχουν μέρες να φάνε. Άλλες να κόβουν βόλτες πάνω κάτω, πάνω κάτω στο κελί μήπως και από το περπάτημα τους τρυπήσουν το πάτωμα και σκάψουν λαγούμι που να μπορούν να κρυφτούν ακόμα καλύτερα αν χρειαστεί. Ίσως και με μια μικρή ελπίδα το λαγούμι να ακολουθείται από σήραγγα προς τη γη της επαγγελίας. Άλλες πάλι είναι ντυμένες με όμορφα ρούχα από πούπουλο και κάθονται σε έναν ωραίο θρόνο με σκήπτρα με φαντασιώσεις ότι άλλες ψυχές έρχονται να τους προσφέρουν δώρα και να τις προσκυνήσουν. Δεν δίνουν καν σημασία στο βρώμικο κελί που στάζει σκότος ούτε καν στις σταγόνες του πόνου που στάζουν στα κάγκελα. Είναι κρίμα. Είναι πραγματικά κρίμα. Και τα κρίματα κρέμονται και αυτά από ταβάνια και σέρνονται στο έδαφος σαν τα φίδια γιατί θέλουν να νιώσουν και δεν μπορούν. Οι κλειδαριές πάντα εκεί ολόχρυσες και λαμπερές. 

   Το σμίλεμα του κάθε ατόμου από τα κύματα είναι μοναδικό. Πολλά άτομα παρουσιάζουν ομοιότητες. Έχουν δεχτεί παρόμοια χτυπήματα. Αυτό πολλές φορές τους φέρνει και κοντά. Μα η αντίδραση σε κάθε χτύπημα αρκετά διαφορετική. Και έτσι θα πρέπει να είναι μου λέτε. Μα αυτό το έτσι πρέπει να είναι, έχει προβλήματα γιατί δεν κάνει παρέα με τα άλλα. Έτσι, ένα κομμάτι του παραμένει διαρκώς εγκλωβισμένο και όσο και αν ταλαιπωρείται, το κλειδί δεν θα το πάρει για να ανοίξει. Λόγοι άγνωστοι και προς εξερεύνηση. Γνώμες, απόψεις δεκτές. Η μόνη ελπίδα ότι η μοίρα δεν είναι προδιαγεγραμμένη. Μα είναι κρίμα. Πως να κοιτάς μετά. Δε θες να κοιτάξεις. Με ή χωρίς γυαλιά. Το μόνο που θες να κάνεις είναι να φτιάξεις τα κατάλληλα κλειδιά και να βαλθείς με μανία να διαρρήξεις αυτά τα κελιά.