Τι παραπάνω είναι νομίζεις όλα αυτά, πέρα από έναν διάλογο με τον εαυτό μας. Αν και οι δυο συνομιλητές είναι εγώ ίσως και να λέγεται μονόλογος. Όπως και να το λένε είναι αυτό. Αφορμή να ανακατώνει τις σκέψεις και να τις βάζει έπειτα την καθεμιά σε τάξη. Φτιάχνεται έτσι ένα μεγάλο ντόμινο. Από όπου και να το ακουμπήσεις ρέει. Σαν τα νερά του ποταμού που κυνηγιόνται μεταξύ τους. Νικητής είναι μονάχα ο ποταμός και αυτός που στην όχθη του θα δροσιστεί ένα καυτό μεσημέρι. Κηπουροί εκ πρώτης όψεως. Άμαθοι στη φύση. Ανασκαλεύουμε το χώμα. Κάτι να φυτέψουμε. Να υπάρχει η προσμονή πως κάτι ίσως κάποτε να στεριώσει. Κάτι να ξεμυτίσει.
Αν σταθούμε τυχεροί θα 'ρθει ένα σπουργίτι,
εδώ στο χώμα να κρυφτεί γλυκέ μου αποσπερίτη.
Αγάπησα τη μοναξιά πιότερο απ΄ τη φωνή τους.
Έζησα την απονιά πρώτη απ΄ τη σκεπή τους.
Εχάθη κάθε όνομα, φευγιό στο μονοπάτι.
Ήβρα τη νέα μου σοδιά σα μια μεγάλη απάτη.
Χύθηκα με το κύμα και εγώ μες στη φουρτούνα.
Τραγούδησα κακοτοπιές μαζί με την κουρούνα.
Νύχτες ατέλειωτες λευκές, πίκρα και άλλα πάθη.
Έκαψα σαν τη φωτιά χλωρά και ωραία εδάφη.
Δε μείνηκε μήτε καπνός μήτε και άλλη ιδέα.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα ετούτη τη σημαία.
Ήρθα σεισμός και γκρέμισα εκείνο το γιοφύρι.
Φύγε από ξοπίσω μου σ΄αρνούμαι το χατήρι.
Πέτρα εγώ και έχτισα και πάλι τη φωλιά σου.
Μη μείνει έτσι ξεσκέπαστη η ακριβή καρδιά σου.
Εγώ άγγελος γλυκός, εγώ και ο τυφώνας.
Μάνα μου η αμυγδαλιά, πατέρας ο χειμώνας.
Αγάπησα τη μοναξιά, μαζί και άλλα πάθη.
Έτσι μια μέρα ολόγιομη με τη μιλιά μου εχάθη.
Ανήκεις σε ξένους ουρανούς, εκεί σε τάξαν όλοι.
Αντίκρυ σε άτιμους καιρούς το πλούσιο περιβόλι.
Αγνάντιο στην καλοκαιριά και εκεί μακριά θυμήσου.
Η ύπαρξη μου ολόκληρη μια γκρίτσα απ΄τη δική σου.
Αγέρωχη στέκει η άβυσσος, αγέρωχα τα λάθη.
Λύκος μονάχος και άγριος στης ερημιάς τα βάθη.
Ημέρωσε την αρετή, εγκρέμισε τα τείχη.
Της μοναξιάς αντίκρυσμα μικρό μου παραμύθι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου