Σταγόνες

- Και για πες μου. Μπορούν να αλλάξουν οι άνθρωποι;

- Είναι πολύ λίγοι αυτοί που τελικά τα καταφέρνουν.

   Άνθρωποι. Ράτσα σπάνια και στυγερή. Ποιος μα ποιος πες μου σε ξεγέλασε πάλι; Ποια αδικία σου θέρισε τα αυτιά; Ο αχός ο ζοφερός τη δική σου ιαχή δεν φτάνει. Είναι η αδικία σαν πανι τεντωμένο που το κρατούν τρεμάμενα χέρια. Εκεί πάνω πέφτουμε όταν γλιστράμε και τυλιγόμαστε με το κουκούλι. Εδώ όμως μετάξι δε βγαίνει. Εδώ μόνο το παραγγέλνουνε πια. Δεν γίνεται αλλιώς. Άνθρωποι. Ράτσα τέτοια με μύριες εκδορές στα πέλματα της. Δεν χωρούν ούτε κάτω από τις γέφυρες να κρυφτούν οι ψευδαισθήσεις. Στην πιο κρίσιμη στιγμή που θα αναγκαστείς να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά, μην ξεχάσεις. Το στόμα σου να κλείσεις με ροδοπέταλα για να έρθουν της ξενιτιάς οι έρμοι, να τα μαζέψουν ένα ένα και ως υπέρτατο φόρο τιμής να τα καταπιούν. Μήπως και έτσι ζήσει η Αλίκη με το πιθάρι σε ένα σπίτι παγερό που η θάλασσα θα πάρει και το ψάρι θα γνέφει μόνο του της λησμονιάς το νυφικό. Κι αν γίνουμε σταγόνες; Θα μάθουμε τότε να ζούμε στον ωκεανό.