Της χάρης και της αντοχής

Από μακριά 
μοιάζει 
με κοπέλα 
που έχει γονατίσει
στο έδαφος. 

Ίσιος ο κορμός της,
λυγισμένο το κεφάλι,
σαν να παραδόθηκε 
μόλις
στον άγνωστο 
δυνάστη.

Σαν να λυπήθηκε 
το χώμα 
που συνεχώς 
πατιέται. 

Δίκαιη
η ανάκλιση
του σύμπαντος 
μέσα σε δυο 
παλάμες.

Άδικη
η στοίβα
που σου φόρτωσαν.

Κι όλα τα άλλα
κάπου 
στη μέση.

Της χάρης 
και της αντοχής.

Λευκό χαρτί

Βαρέθηκαν τα μάτια μου αυτές τις οθόνες.
Τόσο πολύ που με κάνουν να ξεχνάω. 
Μου 'χει λείψει το χαρτί κι η απλότητα του. 
Η ομορφιά και το βάσανο του.

Της μαγκιάς το ανάγνωσμα

   Από νοοτροπίες που απεχθάνομαι πολλές. Αυτή που πραγματικά σιχαίνομαι, όμως είναι η νοοτροπία του μάγκα. Σπουδαία και πολυεπίπεδη. Ξέρετε, αυτό το είδος που τον περιμένει στο σπίτι το φαγητό της μαμάς ζεσταμένο και σε ειδικό ταπεράκι, ενώ κάποιοι άλλοι, που δεν είναι μάγκες, αναγκάζονται να γυρίσουν σπίτι μετά τη δουλειά κουρασμένοι και να βρουν τη δύναμη να μαγειρέψουν και από πάνω. Αυτό το είδος του μάγκα εμφανίζεται τόσο στα πεδινά μέρη όσο και στα ορεινά και συνηθίζει να συγκεντρώνεται σε αγέλες, γιατί ως γνωστόν ένας μάγκας δεν φέρνει την άνοιξη. Είναι εμφανές ότι ο μάγκας δεν μπορεί να υπάρξει μόνος του. Χρειάζεται να υιοθετήσει όπως και δήποτε μια ιδέα μιας μεγαλύτερης ομάδας για να μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί στα αλήθεια. Ποια ακριβώς θα είναι η ιδέα δεν τον ενδιαφέρει και πολύ. Η ασφάλεια της αγέλης μετράει. Επομένως, θα μπορούσε να είναι κάλλιστα, στην ομάδα των  "προοδευτικών" και των "οπισδοδρομικών" με μικρή χρονική διαφορά. Και κάποιες φορές κάνει ακριβώς αυτό. Μεταπηδά σαν τους ψύλλους μεταξύ τυχαίων άσχετων ομάδων και ενστερνίζεται πλήρως τις απόψεις τους, χειρότερα και από τους τυφλοπόντικες. Αν η ομάδα κρατάει κοντάρια, θα τα κρατήσει. Αν η ομάδα βάλει τα κοντάρια εκεί που ξέρει θα τα βάλει και αυτός ακριβώς εκεί.

   Σχετικά με την τροφή, ο μάγκας, αναζητά το κατάλληλο θύμα που θα τον κάνει να νιώσει -ω η μαγική λέξη- ανώτερος των άλλων. Δεν έχω στα αλήθεια κανένα πρόβλημα με το ταπεράκι της μαμάς. Καλά κάνει και υπάρχει. Τη νοοτροπία της ελληνίδας μάνας, που ταρακουνά το σύμπαν ως η υπέρτατη αγάπη και η υπέρτατη σκλαβιά ταυτόχρονα, θα την αναλύσω κάποια άλλη στιγμή. Ο λόγος που αναφέρω το ταπεράκι είναι που ο μάγκας τείνει να συγκρίνει τους ανθρώπους με βάση τα ταπεράκια. Βλέπετε αυτοί που διαθέτουν το ίδιο σετ γίνονται φίλοι του. Αυτοί που δεν διαθέτουν αρκετά ταπεράκια για να γίνουν φίλοι του καταλήγουν να γίνονται ο στόχος και τα θύματα του. Ο μάγκας λοιπόν θα αναζητήσει προσεκτικά τους ανθρώπους χωρίς ταπεράκια. Σε αυτό το σημείο, μπορείτε να αντικαταστήσετε τη λέξη ταπεράκια με οποιοδήποτε χαρακτηριστικό που διαθέτουν οι αλλόθρησκοι και δεν το αναγνωρίζει στον εαυτό του. Οποιοδήποτε "λάθος" χαρακτηριστικό. Ακολουθούμε την παλιά και σαφή διδαχή. Πας μη εγώ να πάει να γαμηθεί.

   Ο μάγκας τείνει αυτά που δεν καταλαβαίνει να τα κάνει κρεμαστάρια. Ο μάγκας πάει και στο παζάρι ενίοτε. Όχι γιατί χρειάζεται κάτι από εκεί. Αλλά πολύ απλά γιατί και οι άλλοι μάγκες το κάνουν. Στις συναθροίσεις του είδους του και μη, ο μάγκας θα ξεχωρίσει γιατί θα είναι αυτός που πραγματικά τα έχει βρει με τον εαυτό και είναι ο πρώτος που θα σχολιάσει αυτούς που λείπουν. Φήμες λένε πώς αν προσπαθήσεις ποτέ να κοιτάξεις ένα μάγκα στα μάτια κινδυνεύεις να σε μαζέψουν μέλισσες από τα δεκατέσσερα σημεία του ορίζοντα. Αυτό συμβαίνει γιατί το βαρυτικό πεδίο της κενότητας είναι τόσο δυνατό που η ταχύτητα διαφυγής αυτού που κοιτάει, είναι αντιστρόφως ανάλογη με τον δείκτη ομοιότητας του ως προς το μάγκα. Άλλο αποτέλεσμα της κενότητας είναι και ότι οι μάγκες συνήθως φτάνουν ψηλά γιατί είναι ελαφρύτεροι από τον αέρα και ας το παραδεχτούμε τέλοσπάντων, χρειάζεται κάπως να επιβλέπουν το βασίλειο τους. Γιατί προφανώς και οι μάγκες γεννήθηκαν για να φυτοζωούν από τους υπόλοιπους με κάθε πιθανό τρόπο. 

Προσοχή η μαγκιά είναι μεταδοτική.

Ανθοφόρα εκδίκηση

Δεν ξέρω η φωνή σου 
πόσο δυνατά μπορεί να ακουστεί.
Ο αχνός του μεσημεριού 
έδωσε τη θέση του 
στην καρέκλα της κυρίας Μαίρης.
Και τα λουλούδια 
ξεπήδησαν από το βάζο
και γύρισαν στους αγρούς,
να τρέξουν ξυπόλητα
και να καταλήξουν
το καθένα
στη θέση που του έκλεψαν.
Έστειλαν τους ανθρώπους πίσω,
στα ντουβάρια
που με τόσο κόπο φτιάχνουν
και διόλου όμορφα δεν είναι
και έπειτα
αναζητούν την ομορφιά
σαν κάτι δυσκολοεύρετο.

Είναι όλα ανάγκες χαρά μου.
Και οι υποχρεώσεις ακόμα.
Ανάγκες για την παθολογία.
Χωρίς αυτή. Φοβάσαι.
Μπορεί και να πετάξεις.
Και ξέρεις θα το έκανες.
Αλλά δεν μπορείς να βρεις φτερά 
στο νούμερο σου.
Και το χώμα,
πάντα σε τραβάει προς τα κάτω.
Να φυτέψεις, να φυτευτείς.
Να γιατρέψεις.

Εγώ, την λευκή χροιά των ματιών σου
τη συνάντησα μια μέρα
στην πηγή με το γυάλινο νερό
και τη βρύση με τα παγωμένα πόδια.
Έσκυψα να σε προσκυνήσω
και αναγκάστηκα να δω,
είδα, πράγματα
που κανείς ποτέ δεν με είχε διδάξει.
Και τη στιγμή ακριβώς που τα έμαθα,
τα ξέχασα και επανήλθα.
Στην αγνωσία μου. 

Η παντοτινή θάλασσα της αρεστής κοινωνίας
και εσύ πάντα κάπου αλλού.
Ανθρώπινη επικοινωνία το λένε.
Μουγκρίζοντας, βρίσκεις πιο εύκολα
το δρόμο σου στο δάσος
και δαγκώνοντας τα πόδια 
που σε σέρνουν δίχως να το θέλεις.
Και ζηλεύεις. Ζηλεύεις πολύ
εκείνα τα λουλούδια
που το έσκασαν από το βάζο και
πήραν την ανθοφόρα εκδίκηση τους.

Αναζητάς την άνοιξη σου,
μήπως έτσι κατα τύχη,
έτσι για αλλαγή,
δεις τα πέταλα σου για πρώτη φορά
να ανθίζουν.
Τι χρώμα να έχουν.
Πόσες γραμμές δημιουργεί το νερό
όταν πέφτει πάνω τους. 
Με πόσες μέλισσες μιλούν και
με πόση δύναμη ρουφούν την βροχή 
για να την στείλουν πάλι πίσω στον ουρανό.
Και τα στόματα τους,
πόσα φιλιά δίνουν στον άνεμο
όταν τα χαιδεύει.

Κάθε πράγμα λοιπον στη θέση του.
Χρονικά κι ας μην υπάρχει ο χρόνος.
Χωρικά και ας είναι ο χώρος περιορισμός.
Τον εαυτό σου δεν τον καθορίζει αυτός.

Ο μίσχος σου αναζητά.
Μια μέρα θα βρει τις ρίζες του να αγγίξει.
Κι εκείνη την μέρα 
οι άνθρωποι 
με τα ξύλοποδαρα και τα σπασμένα κάρα 
θα στήσουν ένα χορό ξέφρενο 
γύρω από ένα τείχος με πεταλούδες
και φιλιά λαχταριστά.