Τάδε έφη Σοπενχάουερ

Απόσπασμα από το βιβλίο του: "Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο"

  Δεν υπάρχει γνώμη, όσο παράλογη και αν είναι, που οι άνθρωποι να μην είναι έτοιμοι να την ασπαστούν μόλις πειστούν πως είναι κοινώς αποδεκτή. Το παράδειγμα των άλλων επηρεάζει τόσο τη σκέψη τους όσο και τις πράξεις τους. Είναι σαν πρόβατα που ακολουθούν τον αρχηγό του κοπαδιού όπου τους οδηγήσει. Θα προτιμούσαν να τον ακολουθήσουν στον θάνατο παρά να σκεφτούν από μόνοι τους.

   Είναι πολύ περίεργο που η γενική απήχηση μιας γνώμης έχει για τους ανθρώπους τόση βαρύτητα. Η ίδια τους η εμπειρία είναι σε θέση να τους διδάξει πως η αποδοχή μιας γνώμης γίνεται άκριτα και είναι αποτέλεσμα μίμησης. Παρόλα αυτά οι ίδιοι δεν το αντιλαμβάνονται ποτέ, καθώς δεν κατέχουν αυτογνωσία.Μόνο οι εκλεκτοί συμφωνούν με τον Πλάτωνα: "τοις πολλοίς πολλά δοκεί", που σημαίνει ότι ο κόσμος μπορεί να σκέφτεται με αμέτρητες ανοησίες και δεν είναι δυνατόν να ασχοληθούμε με όλες. 

Για να μιλήσουμε με σοβαρότητα η γενική απήχηση μιας γνώμης δεν αποτελεί απόδειξη. Στην πραγματικότητα δεν καθιστά καν πιθανή την ορθότητα της. Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο πρέπει να λάβουν υπόψη τους τα παρακάτω:

1. Σε βάθος χρόνου μια κοινώς αποδεκτή κοινή γνώμη χάνει την ισχύ της, διαφορετικά θα έπρεπε να αποκαταστήσουμε όλες τις παλαιότερες λανθασμένες απόψεις που κάποτε θεωρούνταν ως κοινά αποδεκτές αλήθειες. Για παράδειγμα θα έπρεπε να επαναφέρουμε το σύστημα του Πτολεμαίου ή να καθιερωθεί ξανά ο καθολικισμός στις προτεσταντικές χώρες.

2. Το ίδιο αποτέλεσμα έχει και η φυσική απόσταση, αλλιώς μια συναφής κοινώς αποδεκτή γνώμη των υποστηρικτών του βουδισμού, του χριστιανισμού και του ισλάμ, θα τους έφερνε σε δύσκολη θέση.

  Αν εξετάσουμε και το θέμα διεξοδικά θα δούμε ότι αυτό που αποκαλούμε κοινώς αποδεκτή γνώμη, δεν είναι παρά η γνώμη δύο ή τριών ατόμων. Αν μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε την πραγματική διαδικασία γέννησης μιας γνώμης, δεν θα είχαμε για αυτό την παραμικρή αμφιβολία.

  Θα ανακαλύπταμε ότι δεν είναι παρά δύο ή τρεις άνθρωποι που δέχτηκαν, προώθησαν και υποστήριξαν  την άποψη την πρώτη φορά, και ότι οι υπόλοιποι πίστεψαν αφελώς πως οι δύο τρεις αυτοί άνθρωποι την είχαν εξετάσει εξονυχιστικά προτού τη διαδώσουν.Ύστερα, αποδέχτηκαν τη γνώμη αυτή μερικοί επιπλέον, οι οποίοι ήταν πεπεισμένοι εξαρχής πως οι άνθρωποι που τη διέδωσαν είχαν την απαραίτητη κατάρτιση. Στη συνέχεια, σ'αυτούς βασίστηκαν πολλοί άλλοι, που από οκνηρία προτίμησαν να πιστέψουν κάτι χωρίς δεύτερη σκέψη παρά να κοπιάσουν εξετάζοντας οι ίδιοι το ζήτημα. Έτσι, ο αριθμός των νωθρών και εύπιστων υποστηρικτών μεγάλωσε μέρα με τη μέρα. Μόλις η συγκεκριμένη άποψη κέρδισε ευρεία υποστήριξη, οι υπόλοιποι που αποφάσισαν να την ενστερνιστούν απέδωσαν τη μεγάλη της απήχηση στην ορθότητα της. Τότε,όσοι είχαν απομείνει αναγκάστηκαν να αποδεχτούν ό,τι ήταν πλέον κοινώς αποδεκτό, προκειμένου να μη θεωρηθούν ταραξίες, που απαρνιούνται τις γενικώς παραδεδεγμένες απόψεις, ή θρασείς, που θεωρούν ότι είναι

πιο έξυπνοι από όλους τους άλλου.

  Όταν μια γνώμη φτάνει σε αυτό τον βαθμό αποδοχής, η συγκατάνευση αποτελεί πλέον καθήκον. Από το σημείο αυτό και στο εξής οι λίγοι που είναι ικανοί να κρίνουν θα σιωπήσουν. Μιλούν μόνο όσοι είναι παντελώς ανίκανοι να σχηματίσουν οι ίδιοι οποιαδήποτε γνώμη ή κρίση, αφού παπαγαλίζουν απλώς τις απόψεις των άλλων. Ωστόσο, υπερασπίζονται τις συγκεκριμένες απόψεις με υπερβάλλοντα ζήλο και μισαλλοδοξία, καθώς αυτό που απεχθάνονται στους ανθρώπους που σκέφτονται με διαφορετικό τρόπο από το δικό τους, δεν είναι τόσο οι διαφορετικές τους κρίσεις, όσο η τόλμη να θέλουν να σχηματίσουν τη δική τους άποψη. Εν ολίγοις, ελάχιστοι είναι ικανοί να σκεφτούν, όλοι όμως θέλουν να έχουν άποψη. Συνεπώς, δεν απομένει παρά να ενστερνιστούν έτοιμες απόψεις άλλων, αντί να σχηματίσουν τις δικές τους.

  Εφόσον αυτό συμβαίνει, τι αξία έχει μια γνώμη, ακόμη κι αν έχει εκατοντάδες χιλιάδες υποστηρικτές;

Δεν είναι περισσότερο τεκμηριωμένη από ένα ιστορικό γεγονός καταγεγραμμένο από από εκατό ιστορικούς οι οποίοι αποδεικνύεται πως έχουν αντιγράψει ο ένας από τον άλλο. Η άποψη στο τέλος μπορεί να αποδοθεί σε ένα και μόνο άτομο. Άλλα θα πω εγώ, άλλα εσύ και άλλα κάποιος άλλος. Δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από μια σειρά ισχυρισμών. 

Αφήστε με να απελπίζομαι όποτε θέλω εγώ

Αυστραλιά, Γερμανία..

Κάθε φορά που μιλάω με την κολλητή μου αυτές οι δύο χώρες εισχωρούν, 

παραδόξως, κάθε φορά στη συζήτηση μας. Παλιότερα περνούσαμε ώρες να

 μιλάμε και να βρίσκουμε πάντα λόγους για να χαμογελάσουμε. Τώρα όποτε

 η κουβέντα μας ξεφεύγει προς την τωρινή κατάσταση και προς το μέλλον, 

μας τρώει η μιζέρια. Το χιούμορ εξαφανίζεται μέσα σε αυτό το τεράστιο 

σύννεφο της αβεβαιότητας. Πολλές φορές κλείνουμε πια το τηλέφωνο γιατί

δεν ξέρουμε πως αλλιώς να αποφύγουμε τη μίζερη συζήτηση. Άλλες φορές

τα καταφέρνουμε και το σώζουμε πατώντας σαν γάτες γύρω από τα επικίνδυνα

 θέματα. 

   Δεν ξέρω αν με τρομάζει πιο πολύ το μέλλον ή το γεγονός ότι χάνεται το

 χαμόγελο. Μάλλον το δεύτερο. Γιατί το μέλλον, μέλλον είναι. Δεν μπορείς

 να το προβλέψεις. Θα ακούσεις πράγματα, θα σκεφτείς, θα προσπαθήσεις

 να το εξασφαλίσεις αλλά ξέρεις ότι ποτέ δεν θα το ελέγξεις.  Αυτό είναι το

 κακό του αλλά και το καλό του. Είναι ακόμα άγραφο. Αλλά το παρόν είναι 

τώρα. Το ζεις. Ανοίγεις την τηλεόραση. "Κόψη του ξυραφιού" από τη μία.

"Κρίσιμη κατάσταση" από την άλλη. Θα ορκιζόσουν ότι οι κρίσιμες κατα-

στάσεις είναι σχεδόν καθημερινές. Σε σημείο που λες "Δεν γαμιέστε και εσείς

και οι κρίσιμες καταστάσεις σας πια! Θυσιάζω τόσα πράγματα γιατί να πρέπει 

να θυσιάσω και την ψυχή μου.Το χαμόγελό μου είναι το μόνο που έχω. Δεν

 θέλω να το χάσω και αυτό. Κουράστηκα να απελπίζομαι κάθε μέρα. Αφήστε 

μου τουλάχιστον την επιλογή να απελπίζομαι όποτε θέλω εγώ." 

   Τέτοιες μέρες κιόλας παρατηρείς  οι "ειδικοί" επί των θεμάτων αυξάνονται 

με εκθετικό τρόπο. Μα που ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί. Αφού είμαστε όλοι

τόσο "ειδικοί" αναρωτιέμαι τι δεν πήγε καλά με αυτή τη χώρα. Η ειδίκευση 

μάλλον! Αλλά μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να σου πει τι θα

κάνεις εσύ με τη ζωή σου. Δεν είναι κανένας πιο ειδικός από εσένα. 

Η Αυστραλία και η Γερμανία και οποιαδήποτε άλλη χώρα προκύψει μπορεί 

να είναι μια καλή επιλογή για μερικούς αλλά μια όχι και τόσο καλή για 

κάποιους άλλους. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που επίσης αποτελούν

προσωπική υπόθεση. Στην τελική όσο τα σύνορα μπορείς και τα περνάς, πας 

και αν δεν την παλέψεις γυρνάς. Ή μένεις και το παίρνεις απόφαση ότι 

παλεύεις με ότι έχεις. Αν χρειαστεί φεύγεις αργότερα ή δεν φεύγεις καθόλου. 

Οι επιλογές δεν είναι δύο. Είναι δέκα-δύο.. 

Για τη δικιά σου ζωή αποφασίζεις.

Μην βλέπεις με τα δικά τους μάτια.

Κοίτα με τα δικά σου...

Τι να είναι αυτό που κάνει τις χαρές όταν έρχονται

 να μοιάζουν μεμονωμένες και σύντομες

ενώ κάθε νέα λύπη μοιάζει να κουβαλάει

 μαζί της όλες τις προηγούμενες;

♫   Και τούτη η σκέψη η τρελή κλαίει και αναστενάζει ♫
                                                                                                                           

Censurados - Pensando en tí

Hace frio tan irracional...

Το μόνο που έχουμε - Lo unico que tenemos

Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο.
Και δεν μιλάω για οικογένεια.
Μιλάω για την οικογένεια που φτιάχνουμε εμείς γύρω μας.
Πολλοί από μας δεν μπορούν να στηριχτούν και πολύ στην βιολογική τους οικογένεια.
Τότε υπάρχει η ανάγκη όσο ποτέ να δημιουργήσουν τη δική τους.
Μια μικρή κοινωνία από άτομα που θα μπορούν να στηριχτούν
και να τους δώσουν και να πάρουν αγάπη.
Ο καθένας με διαφορετικό τρόπο.
Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο.
Σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές ευχαριστώ που είστε μαζί μου.
Θα προσπαθήσω να κάνω και εγώ το ίδιο.
Και μεταξύ μας, μόνο αγάπη.
Γιατί το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο.

Lo unico que tenemos es uno al otro.
Y no hablo de la familia.
Hablo de la familia que creamos alrededor de nosotros.
Muchos de nosostros no pueden encontrar apoyo en su familias biologicas.
Entonces hay la necesidad de crear la nuestra.
Una pequeña sociedad de personas que les pueden apoyar,
darles y recibir amor.
Cada uno a su manera.
Porque lo unico que tenemos es uno al otro.
A aquellos momentos dificiles gracias por estar conmigo.
Trataré hacer lo mismo.
Y entre nosotros solo amor.
Porque lo unico que tenemos es uno al otro.

Μια άλλη οπτική γωνία-Another point of view-Otro punto de vista

Τα ζώα μπορεί να φωνάζουνε και να πλακώνονται στις μπουνιές
Ποτέ όμως δε χρησιμοποιούν τη σπιουνιά, τους μπάτσους, ή άλλα
συγγενή ζώα για να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές,
πράγμα που συνηθίζεται στην κοινωνία των ανθρώπων που δεν είναι δυστυχώς ζώα.
Η κοινωνία των ανδρών είναι σιχαμερή
Η κοινωνία των γυναικών το ίδιο
Ζήτω η κοινωνία των παιδιών και των ζώων, όχι όλων. Αυτών που
δεν έχουν αποχτήσει ακόμη ανθρώπινες συνήθειες.
Νικόλας Άσιμος

Animals may scream and give punches
But they never use betrayal, cops or other
relative animals to solve their differences,
something that is very common in  society of the humans that unfortunately are not animals.
The society of men is repulsive.
The society of women too.
Long live the society of children and animals. Not all of them.
Those that haven't got yet human habits.
Νikolas Asimos

Los animales pueden gritar y dar puñetazos
Pero nunca usan la traición, la policia o otros
animales relacionados para resolver sus diferencias personales,
algo acostumbrado en la sociedad de los humanos que desafortunademente no son animales.
La sociedad de los hombres es asquerosa.
La sociedad de las mujeres también.
Que viva la sociedad de los niños y de los animales. No todos.
Los que  no han obtenido aun habitos humanos.
Nikolas Asimos

Punto cero

   En matematica suelen contar el punto cero una vez y de ahi existen los numeros positivos y negativos. El punto cero es uno. En la vida acado de darme cuenta que no es así. Existen tantos puntos ceros que es facil perder la cuenta.

  El primer punto cero es el momento que te crean casi de nada, un trozito de celulas locas que se vuelven en mariposas o en monstros. Lo que les toque.

   El segundo punto cero seria el cuando veamos por primera vez la luz de exterior. Esta luz es tan dura que lo primero que necesitamos son gafas y como no las tenemos nos ponemos a llorar. A este segundo punto muchos eligen a nombrarlo el cero oficial de nuestra vida pero que raro es eso. Si yo estoy en la barriguita de mi madre me dicen que tengo 4 meses, despues 8 y despues 9 y de repente tengo un dia y despues 1 mes. Parece que lo anulan y otra vez del principio!

   A ver cual podria ser el tercero punto cero. Yo creo que es el dia que empieza la vida estudiantil, te alejan de repente de tus juguetes tan hermosos y te hechan a una mesa mirando a una pizzara por muchos años. Algunas veces es por tu bien algunas es por tu sufrir, pero que mas da. Es una gran parte de la vida.. Creas memorias, amigos, crece la mente y el cuerpo. Pruebas un chupito de la sociedad adulta y este chupito si que es agrio pero no lo llegas a entender hasta que entres en la parte siguiente de la historia.

   Así llegamos al punto cuarto que tiene posibilidades iguales a existir o no. La entrada en la vida estudiantil en la universidad. Los tiempos de medio adulto medio niño, tiempos extraños, tiempos de magia y tiempos de mala racha. Viviendo la confusa cada uno encuentra a sí mismo y se experimenta por primera vez con la libertad. Este punto es crucial para las ultimas pintas de formación de la personalidad y que tengas suerte! Pero aunque sea poco puedes saborear unas hojas del arbol de la libertad.

  Y el quinto punto cero, ya está! Las mentiras han terminado. Los sueños también. Es ya la hora de salir al mundo real y esta vez las gafas no te pueden proteger..Listo o no, los golpes no te preguntan. Siguen viniendo y viniendo como las olas en los mares de invierno. Y que sea bueno el sol contigo.

 Los puntos ceros siguien y siguien para toda la vida y son numerosos.  La vida no es problema de matematica. Esto ya es obvio. Pero aun asi, tratamos a solucionarlo y los parametros nuncan quedan y cada punto de cero es una nueva historia, un monton de nuevas experiencias y montañas y mares y flores y dolores. Y a por ellos, caminando entre peliculas inspiradas que parecen a la vida.
Y los numeros siguen corriendo..
Y el punto cero lo pongo yo cuando quiero.Porque¿?

Porque puedo!

Ενστικτο - Λογική

Όταν αφήνεσαι να παρασυρθείς από το ανθρώπινο ένστικτο,
μπορείς και βλέπεις με μάτια διαφορετικά.
Ο κόσμος αποκτά άλλες αποχρώσεις που βγάζουν
νόημα παρόλο που η συμβατική λογική απουσιάζει.
Ίσως η λογική να είναι και κάτι που μερικές φορές μας
περιορίζει γιατί ακολουθείται από μια σειρά λέξεων.
Αλλά η επικοινωνία επιτυγχάνεται και χωρίς αυτές.
Και αυτό το είδος επικοινωνίας είναι μεγαλειώδες..

Ίσως λοιπόν να παραμιλάω για ακόμη μια φορά..
Ίσως ακολουθώ την ανύπαρκτη λογική του παραλόγου..
Ίσως να κρύβομαι πίσω από τα λόγια..
Ίσως να φτιάχνω γρίφους που δεν μπορώ να λύσω..
Ίσως απλά να μου αρέσει ο ήχος των γυάλινων λέξεων όταν σπάνε...

Whitey on the Moon - Gil Scott-Heron

http://www.youtube.com/watch?v=PtBy_ppG4hY
A rat done bit my sister Nell.

(with Whitey on the moon)

Her face and arms began to swell.

(and Whitey's on the moon)

I can't pay no doctor bill.

(but Whitey's on the moon)

Ten years from now I'll be payin' still.

(while Whitey's on the moon)

The man jus' upped my rent las' night.

('cause Whitey's on the moon)

No hot water, no toilets, no lights.

(but Whitey's on the moon)

I wonder why he's uppi' me?

('cause Whitey's on the moon?)

I wuz already payin' 'im fifty a week.

(with Whitey on the moon)

Taxes takin' my whole damn check,

Junkies makin' me a nervous wreck,

The price of food is goin' up,

An' as if all that shit wuzn't enough:

A rat done bit my sister Nell.

(with Whitey on the moon)

Her face an' arm began to swell.

(but Whitey's on the moon)

Was all that money I made las' year

(for Whitey on the moon?)

How come there ain't no money here?

(Hmm! Whitey's on the moon)

Y'know I jus' 'bout had my fill

(of Whitey on the moon)

I think I'll sen' these doctor bills,

Airmail special

(to Whitey on the moon)

Είναι η ώρα τέτοια.. Es la hora aquella

Η ώρα της ελευθερίας

Η ώρα που σταματάει ο χρόνος

Η ώρα που η βροχή μοιάζει γνώριμη

Η ώρα που η αγάπη είναι  σιωπή

Η ώρα που αιωρούμαι μέσα στο μυαλό σου

Είναι η ώρα τέτοια..

La hora de la libertad

La hora que el tiempo para

La hora que la lluvia parece familiar

La hora que el amor es silencio

La hora que me balanceo en tu mente

Es la hora aquella...

 ♫ Τα σπίτια είναι χαμηλά σαν έρημοι στρατώνες...

Τα καλοκαίρια μας μικρά και ατέλειωτ' οι χειμώνες... ♫

 ♫ Las casas son bajas como barracas desiertas...
Nuestros veranos pequeños y los inviernos sin fin...♫

Για την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής..

Όταν πρωτοαντίκρυσα το άγαλμα του Σπύρου Καγιαλέ εκείνο, ένιωσα μονομιάς έναν απέραντο σεβασμό. Με την διήγηση κιόλας της ιστορίας του ανατρίχιασα. Ένας άνθρωπος που αψήφησε την ζωή του για να σταθεί ο ίδιος κοντάρι της ελληνικής σημαίας που έριξαν στο έδαφος οι βομβαρδισμοί από τα πλοία των Μεγάλων Δυνάμεων.Η ιστορία υπάρχει εδώ:
http://www.pare-dose.net/?p=158
Δεν θα σταθώ όμως στην ιστορία την ίδια. Δεν ήμουν εκεί για να εξακριβώσω την αυθεντικότητα εξάλλου. Θα σταθώ όμως σε αυτό που αντιπροσωπεύει. Είναι αυτό που απαντάει ο V (στο V for Vendetta) όταν ο αντίπαλός του τον ρωτάει γιατί δεν πεθαίνει αφού τον έχει πυροβολήσει αρκετές φορές:

"Ideas are bulletproof"

"Οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες"

Οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες λοιπόν. Είναι αυτό που λέει και ο Fito στο abrazando a la tristeza ένα τραγούδι που θρηνεί για τις σκληρές αλήθειες.

"Menos mal que con los rifles no se matan las palabras"

"Πάλι καλά που με τα όπλα δεν σκοτώνουν τις λέξεις"

Αυτό είναι λοιπόν που κάνει έναν άνθρωπο υπεράνθρωπο. Τον κάνει έτοιμο να θυσιάσει τη ζωή του. Οι λέξεις. Λέξεις δυνατές και όμορφες:

Δικαιοσύνη
Ελευθερία

Ισότητα

Αυτά τα ιδανικά χαρίζουν το θάρρος χιλίων λιονταριών σε αυτόν που θα δει την ομορφιά τους. Θα τον κάνουν να σταθεί ώς κοντάρι μπροστά σε οβίδες κανονιών, θα τον κάνουν να αντικρύσει την κάνη ενός όπλου. Οι λέξεις αυτές ανάβουν μια φλόγα που σιγοκαίει τη σάρκα αυτού που τις κουβαλάει σαν φυλαχτό..  Ακόμα και σε εποχές σαν τη δικιά μας, που ορισμένοι τις χρησιμοποιούν άπληστα και έχουν παραποιήσει τη σημασία τους, ακόμα και τώρα παραμένουν ζωντανές και ξεκινούν επαναστάσεις...

Για την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής...

Και όσο υπάρχουν Άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα..

"Δὲ χάνομαι στὰ Τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνω, στὴ ζωὴ ξαναφαίνομαι καὶ λαοὺς ἀνασταίνω"

Κουμπιά παντού

Ουπς!
Λάθος κουμπί!
Ενα λάθος κουμπάκι goes a long way τελικά
και ίσως και όχι στο σωστό δρόμο.
Τι καλά που ήταν τότε που το μόνο
κουμπί που είχα να ανησυχώ ήταν
αυτό το ενσωματωμένο της τηλεόρασης
που αναγκαζόσουν να σηκωθείς για να το
πατήσεις και να αλλάξεις κανάλι.                          (Ε εντάξει κάποιοι από μας.. όχι όλοι :P)
Τώρα γέμισε ο τόπος εικoνικά..
Κουμπιά παντού.
Σωστά ή λάθος δεν πολυέχει πια σημασία.
Κουμπιά παντού λοιπόν.
Πιο πολλά και από τις μέρες της ζωής μας.
Ίσως πιο πολλά και από όσα μπορούμε να κουμαντάρουμε.
Τι ίσως..
Way too much..
Θα αλλάξει και εκείνη η τέλεια και βαθιά αγαπημένη μου
φράση: " Σε μια σφαίρα τον έχω"
Τώρα θα λέμε: "Σε 'να κουμπί τον έχω"
Και όσο να 'ναι οι σφαίρες δεν είναι και ευρέως διαδεδομένες σε όλους.
Τα κουμπιά όμως είναι!
Προσοχή στα κουμπιά λοιπόν.
Και καλή σας τύχη!
( http://www.dramabutton.com/ )

Ώρες παράνοιας στο αεροδρόμιο

Τι άλλο να κάνει ένας άνθρωπος καταδικασμένος να περιμένει 8 ώρες σε ένα
υπό κατασκευή αεροδρόμιο τέτοιες ώρες;
Θα αρχίσει το παραμιλητό πότε στο μπλογκ πότε στο τουίτερ μέχρι
να τελειώσει η μπαταρία του λαπτοπ.
Θα προσπαθήσω να μεταφέρω με κάθε λεπτομέρια τα συγκλονιστικά γεγονότα.
Κοινώς να σχολιάσω αγνώστους γιατί τόσο πολύ βαριέμαι.
Αποφασίσαμε να κάνουμε εργασίες στο αεροδρόμιο και αφήσαμε ίσα ίσα καμια
30αριά καθίσματα για να βολευτούν όλοι.
Τυχεροί αυτοί που ήρθαν και έπιασαν θέση νωρίς.
Απλώθηκαν στις ήσυχες γωνιές και τώρα ροχαλίζουν.
Οι ρυθμοί ροχαλητών που διακρίνω ποικίλλουν.
Ακούω από κάποιον κάτι σαν πριόνισμα.
Μέχρι να ξημερώσει υπολογίζω ότι θα έχει κόψει δάσος έκτασης 10 στρεμμάτων.
Ο άλλος ρυθμός θυμίζει λάστιχο που έχει τρυπήσει... ναι αυτό το φσσσσσ..
αναρωτιέμαι αν αυτό είναι σημάδι αναπνευστικών προβλημάτων.
Μπορεί να έχει κρεατάκια.
Μπορεί να έχει μια τρύπα στη μύτη που χάνει αέρα.
Αν είναι το πρώτο θα πάρω το τσιμπιδάκι για τα φρύδια και
θα του κάνω επιτοπου μια μίνι εγχείρηση.
Αν είναι το δεύτερο θα του κολλήσω ένα στίκερ και όλα καλά.
Έχω μια λύση για κάθε μου πρόβλημα.
Εγώ ήρθα αργά δεν έπιασα καλό σημείο.
Είμαι δίπλα από την διαφημιστικη πινακίδα που γυρνάει κάθε τρεις και λίγο.
Αρχίζω να πιστεύω ότι είναι ένας νέος τρόπος υπνωτισμού.
Θα με πείσουν να χρησιμοποιήσω της πληροφορίες τηλεφωνικού
καταλόγου.
Ναι! Θα πάρω τηλέφωνο τώρα.
Δεν θέλω βέβαια να ρωτήσω τίποτα αλλά δεν πειράζει.
Θα πάρω έτσι και αλλιώς.
Μπορεί και αυτοί να βαριούνται και ίσως να ξέρουνε κανένα καλό ανέκδοτο.
Για τέτοιες καμένες ώρες μόνο κάτι καμένο με νεκρά μωρά και μικρή Αννούλα κολλάει.
Το ζευγάρι δίπλα μου έφυγε.
Ευτυχώς. Δεν με πείραζει τόσο το ροχαλητό της κοπέλας
αλλά τα παπούτσια του μπουφρεντ κάνανε έναν απάισιο θόρυβο όταν περπατούσε.
Σαν να πατάς πάνω σε κυματιστά πατατάκια.
Ruffles κατά προτίμηση.
Απόρώ που δεν τον χώρισε δηλαδή.
Αλλά μάλλον ταιριάζουν γιατί το ροχαλητό της επικαλύπτει τον θόρυβο
των παπουτσιών του.
Ποια άστρα, ποια ζώδια..
Αυτό θα πει είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο.
Ένα πράγμα σαν εκείνη την ταινία με τη μαζοχίστρια και τον σαδιστή.
The secretary.
Μπορώ άνετα να πω ότι θα ζούσα και χωρίς να την έχω δει αυτή την ταινία.
Αλλά τέλοσπάντων. Τα λάθη προφανώς είναι για να γίνονται.
Και αν δεν σε σκοτώσουν τα λες και εμπειρία μετά και νιώθεις πιο σοφός.
Επέλεξα την ζαμπονοτυρόπιτα ως βραδινό/μεσημεριανό/μεσονυχτιανό και ότι
άλλο γεύμα έχω παραλείψει τόσες ώρες ταξιδεύοντας.
Ήταν από τις πιο ωραίες μπαγιάτικες ζαμπονοτυρόπιτες που έχω φάει ποτέ.
Να θυμηθώ να δώσω συγχαρητήρια στη σεφ.
Αλλά να μου πεις τι περίμενα και εγώ.
Δεν φτάνει που έφτασα στο εργοτάξιο στα άγρια χαράματα περιμένω
και να ανοιξει τώρα δα το φύλλο για να την φάω εγώ φρέσκια φρέσκια;
Αν και πλάκα θα είχε.
Θα ήταν μια καλή ιδέα για διαφήμιση.
Θα έμπαινα και εγώ στην κουζίνα να βοηθήσω.
Ένα αεροδρόμιο, μια οικογένεια, πολλές ζαμπονοτυρόπιτες! = Bliss!
Θα ήμασταν με σηκωμένα τα μανίκια εγώ και η μαγείρισσα μέσα στις ζύμες
και μετά θα πάγωνε η εικόνα και θα έπεφτε το πιασάρικο σποτάκι.
Αμάν περνάει πάλι ο τύπος με τα περίεργα παπούτσια.
Σαν βεντούζες στο πάτωμα.
Ανατρίχιασε και η τελευταία τρίχα της κεφαλής μου!
Πάντως.. να προσθέσω το εξής.
Νιώθω ασφαλής.
Πολύ ασφαλής.
Ασφαλέστατη.
Όχι δεν το λέω επειδή έχω σερβιέτα με φτερά.
Το λέω επειδή κάθε δέκα λεπτά περνάνε κάτι παλικάρια
υπεύθυνοι για την ασφάλεια του αεροδρομίου.
Έτσι ξέρω ότι ακόμα και αν συμβεί κάτι θα τρεξω σε αυτούς
και θα με προστατεύσουν.
Άσχετα που από το λίγο που τους άκουσα να μιλάνε θα ήταν
τα πρώτα άτομα που θα απέφευγα στο δρόμο αν τους έβλεπα χωρίς στολή.
Η μαγκιά ρέει από τα μπαντζάκια.
Ίσως αν γεμίσει το πάτωμα μαγκιά να μην ακούγονται τόσο εκνευριστικά
τα παπούτσια του παλικαριού..
Το κινητό ησυχία.
Γαμώτο γιατί κοιμάστε βαθιά;
Ή είναι που δεν πιάνει σήμα εκεί στα χωριά που χανόμαστε όλοι για το Πάσχα;
Να σας δω τουλάχιστον πρωτοστάτες πρωι πρωι αύριο να κοινωνήσετε.
Αν δεν είχα φάει τα δύο σάντουιτς με γαλοπούλα και τα δύο σοκολατένια αυγουλάκια
της SwISS θα πηγαινα και εγώ.
Εδώ δίπλα στον αγιο Δημήτριο.
Με την βαλίτσα και το λαπτοπ.
Δεν θα με κοιτάξει κανείς περίεργα.
Απλά θα αρχίσουν να λένε πω πω τι ασέβεια
και θα μου πετάξουν αγιασμό να με εξορκίσουν.
Αλλά τώρα που το σκέφτομαι φοβάμαι δεν πάω.
Μπορεί και να λιώσω..
Άσε που η βαλίτσα μου είναι και κόκκινη.
Δεν ταιριάζει για Μ. Σάββατο.
Την κυριακή θα την τσουγκρίσω με κανένα αυγό να δω
τι θα σπάσει πρώτο.
Η βαλίτσα ή το αυγό.
Μην σας φαίνεται τόσο απλό.
Αν σου βγει το αυγό Τσακ Νώρις άντε βρες την άκρη μετά.
Και ανάποδες κλωτσιές θα ρίχνει και ματιές με λέηζερ.
Η μπαταρία τελειώνει..
Και μαζί της φαντάζομαι θα τελειώσει και η ψυχραιμία μου.
Αν ακούσετε κραυγες μέσα στον ύπνο σας ... μάλλον βλέπετε εφιάλτη!
Ξυπνήστε!
Μπα τίποτα.
Ήταν η τελευταία μου προσπάθεια..
Αν το κείμενο δεν βγάζει νόημα είναι επειδή δεν έχει..
Καληνύχτααα

Χρώματα

Έχουμε τόσα χρώματα στη ζωή μας τώρα πια. 

Τόσοι συνδυασμοί παντού.

Αστράφτουν.

Μας θαμπώνουν.

Και όμως ώρες ώρες αναζητούμε 

ασπρόμαυρες στιγμές για να ξεκουραστούμε..

Το ζητούμενο

Το ζητούμενο είναι η ψυχή και το μυαλό

να είναι σύμφωνα σε κάθε απόφαση.

Αν το ένα από τα δύο είναι αντίθετο 

τότε σκοτώνεται 

κάθε φορά

ένα κομμάτι σου...

Και τελικά

η ζωή είναι

 ένα σύνολο αμέτρητων θανάτων...

Το ανθρώπινο είδος

παρουσιάζει επικίνδυνα μαζοχιστικές τάσεις.

Έτσι απλά

Κλείσε τα μάτια και κοιμήσου.
Έτσι απλά.
Και μη νοιάζεσαι για τους θορύβους της πόλης.
Θα είμαι εδώ να κάνω τους ήχους μονοπάτια.
Μην ανησυχείς για τους κινδύνους της νύχτας.
Θα τους πνίγω σε απέραντα ποτάμια.
Εσύ απλά κοιμήσου.
Θα μείνω εγώ δίπλα σου όλο το βράδυ.
Άγρυπνος φρουρός.
Τι και αν δεν συναντηθούμε ποτέ στα μονοπάτια του χρόνου.
Εγώ θα κοιτάζω το αγαπημένο πρόσωπό σου όταν εσύ κοιμάσαι.
Και όταν στο πρώτο φως της μέρας τα μάτια σου ανοίξεις..
Τότε εγώ σαν πέπλο στον αέρα θα απλωθώ και θα εξαφανιστώ.
Θα κοιμηθώ στην αγκαλιά της χαραυγής.
Και θα ονειρευτώ ότι είσαι εκεί και με φυλάς όταν κοιμάμαι..

Είναι ώρες - Existen horas

Είναι ώρες που θέλω να το φωνάξω.
Και η φωνή μου να σπάσει κάθετι ψεύτικο σε αυτό τον κόσμο.
Αλλά είναι και ώρες που τρέμει η φωνή να βγει στον αέρα.
Κρύβεται σαν μικρό παιδί μες στην αγκαλιά της μητέρας του..

-
Existen horas que lo quiero gritar.
Y que mi voz rompa cada falso en este mundo.
Pero también existen horas que mi voz tiene miedo de salir al aire.
Y se esconde como un niño en el abrazo de su madre..

El corazon bueno (The good heart)

Una peli que merece mas de cien otras.

Un detalle. El pobre joven que encuentra su comida en la basura

esta dispuesto a compartirla con su pequeño gatito. No le sobra pero sabe compartir.

No es tan raro en verdad que los que no tienen muchas cosas comparten mas facilemente de los que tiene muchas¿?

Su unica compañia un alma pequeña que comparte de su parte la miseria con el chaval. Aki va lo que dicen que la miseria ama la compañia. Pero para el joven como es un humano parece no le es suficiente tener un amigo de pelitos.

La juventud es cosa dificil pa enfrentar hasta a los que estan en una casa con sus padres y una familia con lo mas ideal possible.

En nuestra situacion es mas dificil aun.

Que cobardes que somos los jovenes.

Es mas facil sentar ahi en un rincon y rendirse de todo que luchar.

Algunas veces es como si no queremos este regalito lleno de dolores que lo llaman vida.

Pero los mas viejos no son así. Tienen la experiencia en sus hombros y sus años en

las arrugas. Y el puÑo ahi levantado en el aire. Listos pa luchar pa una hora mas de vida. Ya han saboreado el regalito y ha sido lleno de imagenes. Pero mira cuanto vale una imagen mas cuando sabes que ya no te quedan muchas.

La soledad. Eso si que queda muy claro. El humano necesita compartir la vida. Si no la compartes la vas perdiendo. La manera que vivimos en realidad es

dentro de otras personas. Asi es vida bien gastada.

Corazones llenos de odio. No pueden enfrentar sus problemas con coraje y en vez de hacerlo prefieren matar a tu pequeño amigo. Porque¿? Porque asi les da la gana. Por celos. Por maldad. Es que no saben otra manera. Tu sabes mejor. Enseñales.

Un corazon lleno de amor. Cuando ya llevas una vida simple y has sentido como es no tener las cosas basicas, si de repente te encuentras con unos cuantos dollares que haces?

Pues ir a comprar cosas y pasarlo bien no?

Quien de nosotros ha pensado compartirlo todo. Si te los piden das.

Sin pensarlo mas. Porke es asi. Lo necesitan igual que tu. Y ahi va.

El calor de un corazon conquista el valor de un papel y los papelitos se vuelven en amor...

Y que pasa cuando estas cada dia durmiendo en la tierra y esta noche te reagalan una cama?

Pues lo mas logico. Duermes en el suelo. Te sientes mas seguro en lo que has acostumbrado. En tu casita de papel.

Que pasa si a un buen corazon le das a las manos de un corazon de estos duros?

Pues una lucha. Y el mas fuerte gana. Ambos se afectan. Y el resultado?

Pues a verlo.

El bueno se vuelve mas duro y el duro mas suave.

Y adonde para?

A un cruce de calles.