Μαύρη γάτα

Αν είναι κάποιος να κρατάει τον ρυθμό 
ας είναι ο ήχος από τα βήματά του.
Μην κυνηγάς πια τον θησαυρό 
στην άκρη του ουράνιου τόξου 
μα μόνο να ακολουθείς τα χρώματά του. 
Εκεί που τα δέντρα κρατούν τον ουρανό.
Ισορροπεί το σπουργίτι στο κλαδί με την ουρά του. 
Παραμονεύει η μαύρη γάτα μες στον πράσινο αγρό.
Και να κρυφτεί πάλι θα ξεχωρίζει. 
Ευτυχία το ξεθώριασμα να είναι αρκετό
τόσο, ώστε αόρατη για πάντα να γυρίζει.

Τα γνώριμα

  Έκανε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ξεχωρίσει τα γνώριμα από τα άγνωρα. Κατέληξαν όλα να είναι σκιές. Κάθε πιθανή προσπάθεια να προσπαθήσεις να αναγνωρίσεις τα άγνωρα οδηγεί σε αναγνώριση των γνωρίμων. Να 'τανε οι ήχοι; Αγαπημένος ο ρυθμός που κρατούν τα ίδια σου τα βήματα στον έρημο δρόμο. Να 'τανε οι εικόνες; Αγαπημένες οι εικόνες μιας εποχής που ξεπηδά από τα χνάρια μιας άλλης. Να 'τανε η μουσική; Αγαπημένη η μελωδία που αγγίζει τα μέσα και ξεπηδά προς τα έξω. Να 'τανε οι ζωές; Αγαπημένες οι ζωές που διασταυρώνονται κάθε τόσο. Ήτανε πολλά. Είναι πολλά. Μα σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τα ενώσει, επέλεξε να ενώσει τις φωνές. Ένα τραγούδι ακόμα. Ένα από τα παλιά. Ένα που όλοι το γνώριζαν. Ξεκίνησε. Μου λένε να μην κλαίω, να μην κλαίω. Δέχτηκαν το έναυσμα και συνέχισαν. Η μια φωνή μετά την άλλη. Ήτανε πολλά. Μα εκεί δα ήταν μόνο ένα. Πιο εύκολη σύνδεση από τις απλές λέξεις, είναι οι λέξεις που τραγουδιόνται. Μα τι να κάνω. Αφού σε χάνω. Τελικά το τραγούδι αφιερώθηκε σε ένα δεκάευρω ένεκα της εποχής. Που έπεσε από την τσέπη και έκανε χλωμό το πρόσωπο του προσωρινού ιδιοκτήτη. Για εκείνα που ποτέ δεν έγιναν ιδιοκτήτες δεν τα σχολίασαν καν. Μόνο σε καμιά ερώτηση που ξεκινούσε με γιατί δινόταν η απάντηση γιατί λείπει αυτό τρίβοντας τα δάχτυλα των χεριών. Έπειτα, η συνειδητοποίηση έπεφτε σαν λίθος ασήκωτος και όλοι σιωπούσαν. Ήταν απόλυτα γνώριμο και ξεκάθαρο. 

Αντιθέσεις

Μες στα σπλάχνα της ψυχής. 
Μια γέρικη και μια παιδική. 
Κι οι δυο στο ίδιο σώμα. 

Η γέρικη όλο γερνά. 
Η παιδική όλο μικραίνει.
Και η αντίθεση αντέχει ακόμα.

Ήρωες

Είδα έναν ήρωα.
Δεν φορούσε μπέρτα.
Το μόνο κόκκινο που είχε 
ήταν το αίμα που κυλούσε.
Ξεκινώντας από κάπου βαθιά,
χείμαρρος μέσα στις φλέβες.
Έψαχνε τρόπο να βγει,
βγήκε έξω από το δέρμα. 
Διαλύθηκε στα δάκρυα 
και έγινε ανάσα. 

Ημέρα Τρίτη

   Ημέρα Τρίτη. Είδα στρατιώτες στη γωνία. Πήγαιναν και αυτοί στο μπακάλικο. Δεν μπορώ να φανταστώ τι πήραν. Η κυρα Λένη κάλεσε τις γειτόνισσες σπίτι της για καφεδάκι. Η κόρη της έμαθε να λέει και αυτή το φλυτζάνι και το λέει καλά. Ο γιος της μπήκε με μέσο σε μια δουλίτσα και τα κουτσοπαλεύει. Τι τα θες. Έτσι που είναι εποχές, ο καθένας όπως μπορεί. Ακούστηκε ότι προχτές στο διώροφο μπήκαν κλέφτες μέρα μεσημέρι και ψάχνοντας για λεφτά έκαναν το σπίτι άνω κάτω. Η κόρη της κυρά Λένης δεν το είχε δει στον καφέ. Είδε όμως μια μέρα στο φλιτζάνι έναν δράκο. Αναρωτήθηκε τι να σημαίνει. Ο αέρας έσπασε το κλαδί του δέντρου. Ήρθε για τα καλά ο χειμώνας. Πάντα ατελείωτος. Μα να 'ταν ο μόνος. Στις δεκαπέντε του μήνα να πας να πληρώσεις το νερό. Πάλι πέρασαν από το μπαλκόνι οι στρατιώτες. Κάνουν περιπολία. Έτσι γίνεται κάθε μέρα. Επικίνδυνος κόσμος βλέπεις. 

   Μίλησα τις προάλλες με την Κατερίνα. Ήταν θυμωμένη. Ο Τάκης δεν της βάζει στεφάνι. Είναι τόσο καιρό μαζί. Έχει και η ίδια μια ηλικία πια. Ο αδερφός του Τάκη έχει την παλιαρρώστια. Το είπαν οι γιατροί. Δεν ξέρουν πόσος καιρός του μένει. Τον τρέχουν από δω τον τρέχουν από κει. Ένας προσφέρθηκε να του κάνει εγχείρηση να τον σώσει. Ο άλλος του είπε ότι δεν χρειάζεται να κάνει εγχείρηση. Αυτός τι ξέρει. Εκείνοι είναι οι ειδικοί. Αν δεν έχεις και κανέναν γνωστό, καλό γιατρό δεν βρίσκεις εύκολα. Χιονίζει. Η Κατερίνα μου είπε ότι της λέω τρελά πράγματα. Άλλοι που τα σκέφτηκαν όπως εγώ χάθηκαν μια μέρα από μόνοι τους. Της είχα πει καλημέρα. 

Παράθυρο στο χάος

   Μια φράση που είναι τελικά εξίσου διφορούμενη με την Μόνα Λίζα. Άποψη πρώτη. Να την πρωτοδιαβάσεις και να μείνεις εκεί να χαζεύεις την ομορφιά συμπυκνωμένη σε ελάχιστες λέξεις. Άποψη δεύτερη. Το παράθυρο είναι άσχημο γιατί κοιτώντας μέσα από αυτό βλέπεις ένα εξίσου άσχημο χάος. Αναρωτήθηκα λοιπόν. Οπτική ψευδαίσθηση; Γιατί τέτοια διαφορά οπτικών γωνιών και από που προκύπτουν; Απάντηση. Από το σημείο στο οποίο στεκόμαστε όταν κοιτάζουμε το εν λόγω παράθυρο.

   Γωνία πρώτη. Η γωνία του ανθρώπου που έχει στηρίξει την πλάτη του στον τοίχο και τρυπώνει σε ότι προεξοχή βρει γιατί έχει πάρει χαμπάρι ότι ζει μέσα στο ίδιο το χάος. Προσπαθώντας να ξεφύγει από το μάτι του κυκλώνα αναζητά απεγνωσμένα απάγγειο. Νιώθει σε κάθε πιθανή ευκαιρία το χάος γύρω του απόλυτα ζοφερό και πλήρως αποπνικτικό. Επομένως, όταν ακούσει για ένα παράθυρο στο χάος, αμέσως θα σκεφτεί ότι είναι κάτι με θετική έννοια. Είτε ένα φωτεινό παράθυρο μες στο σκοτάδι είτε ένα σκοτεινό παράθυρο μέσα στο εκτυφλωτικό φως. Θέμα ορισμού αλλά η ουσία ίδια. Από τις πιο μεγάλες επιθυμίες του, είναι να μπορούσε να δεθεί με ένα σχοινάκι από αυτό το παραθύρι και να κινηθεί προς τα εκεί. 

Αστραπές

   Συγγνώμη που άργησα. Είναι που. Να. Δεν προλαβαίνω. Όχι γιατί δεν έχω χρόνο μα γιατί τον χρόνο που έχω τον κάνω κάτι άλλο. Κάτι αφηρημένο. Δεν ξέρω πως. Απλά μετά ξυπνάω σαν από βαθύ ύπνο και νιώθω ότι ο χρόνος πέρασε. Που πήγε ακριβώς δεν ξέρω να σου πω. Νομίζω ότι έστριψε στην δεύτερη γωνία αριστερά. Μα δεν προλαβαίνω. Δεν σε πρόλαβα και χτες να σου πω αυτά που ήθελα. Αλλά από την άλλη ούτε και εσύ προλάβαινες. Τι τα θες. Έτσι είναι. Τέτοιες εποχές, τέτοιες ζωές και η κουβέντα εύκαιρη. Δεν πρόλαβα να σου πω πως δεν δαγκώνω. Δεν πρόλαβα να σου πω πως δεν με νοιάζει. Όχι πια. Δεν πρόλαβα και να μαγειρέψω. Θα φάω όποτε προλάβω. Ίσως μέσα στο μετρό. Καθοδόν. Αλλά να, νομίζω με είδαν που έτρωγα και μετά έβγαλαν ανακοίνωση την επόμενη μέρα ότι απαγορεύεται. Λες να με θυμόντουσαν; Δεν με νοιάζει. Είναι που δεν προλάβαινα. Συγγνώμη που σε χτύπησα προσπαθώντας να τρέξω για να προλάβω. Δεν είναι πάντα ότι έχω λόγο που τρέχω. Αλλά να. Η συνήθεια. Βλέπω όλους τους άλλους να τρέχουν και να μην προλαβαίνουν και κάνω και εγώ ότι βιάζομαι για να μην με πουν απροσάρμοστη. Καταλαβαίνεις. Ο ρυθμός της εποχής και εγώ τρέχω από πίσω του. Δεν προλαβαίνω καν να μιλήσω μαζί σου, ελπίζοντας ότι από την αλληλεπίδραση, από αυτή τη μικρή ψιλοκουβεντούλα, θα ενεργοποιηθεί η σωστή  ηλεκτρική εκκένωση στον εγκέφαλο για να κολλήσω το ένα και ένα κάνει δύο. Κι όταν αυτά δεν κολλάνε όσο και να τρέχω δεν φτάνω. Δεν προλαβαίνω. Μα δεν προλαβαίνεις και εσύ. Τρέχεις να προλάβεις και πάνω που ήθελα να σου μιλήσω έφυγα. Ήθελα να σου πω κάτι σημαντικό. Μα βιαζόσουν. Βιαζόμουν και εγώ και φοβήθηκα να μη χάσω το χρόνο μου μιλώντας μαζί σου. Κατάλαβες δηλαδή τι γίνεται τώρα. Βιασύνη πολύ. Χρόνος δεν υπάρχει. Πού να βρεθεί. Πώς. Εδώ δεν βρίσκονται άλλα.