Είναι η νύχτα

Τα μάτια μια φωτιά.
Τα βλέφαρα να κρύβουν μια ιστορία.
Στα χείλη να περιγράφεται το κόσμου όλη η συγκυρία.
Όταν πιάνει η μπόρα υπόστεγο αναζητούν.
Μα σαν παίρνουν φόρα πουθενά δε σταματούν.
Η τύχη γυρίζει τη δική της ρόδα.
Η παγωνιά και η σιγαλιά κρατιούνται από το χέρι.
Πετούν μακριά σαν τα πουλιά.
Και όπου πάνε προς το καλοκαίρι.
Στίχος χωρίς νόημα, νόημα χωρίς στίχο.
Απόψε τα γέλια και οι χαρές και άυριο γράμματα στον τοίχο.
Η φωτιά θεριώνει και ξυπνά.
Τα παιδιά παίζουν στο δρόμο όπως παλιά.
Τα φύλλα του χειμώνα στο πεζοδρόμιο.
Μοιάζουν ώρες ώρες σαν απέραντα χαλιά.
Τα φώτα στέκονται ακίνητοι φρουροί.
Περιμένουν την στιγμή που η σκέψη θα απελευθερωθεί.
Είναι η νύχτα που οι σταγόνες ομίχλης χορεύουν.
Περίεργα ξωτικά.
Να είναι η ώρα έτοιμη.
Περιμένει η ώρα στα σκαλιά;
Οι άνθρωποι πλέον δεν περιμένουν την ώρα.
Την ξέχασαν μονάχη.
Ξέρει όμως αυτή να επιβιώνει.
Ποτέ της δε σταματά.
Βλέπω τα μάτια και στα μάτια αυτά φωτιά.
Νύχτωσε και πήγαν για ύπνο τα παιδιά.
Η νύχτα τα σκέπασε με τη δική της σιγαλιά.
Μια όμορφη στιγμή, χωρίς φωνή.
Οι σκέψεις πάνε και έρχονται αδάμαστα φιλιά.
Δεν υπάρχουν όρια σε αυτή τη γειτονιά.
Τα μάτια αντικρύζουν την παγωνιά.
Νεράκι την κάνουνε.
Μένουν όλα ακίνητα πια.
Τίποτα μα τίποτα δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη φωτιά.

Τίποτα πια

Χάθηκε σε μια μελωδία και το τραγούδι σταμάτησε.. άνοιξε την πόρτα του πουθενά και ποτέ ξανά δεν γυρνάει στα παλιά..

Τα κλειδιά είναι στην πόρτα, είναι δικά σου. Δεν θα στα ξαναζητήσω.Αφού την ψυχή μου αρνείσαι να δεις, από το μυαλό σου σαν κερί θα σβήσω..

Πέταξε μακριά σαν υπόσχεση που ποτέ δεν κράτησε και άφησε πίσω μια φωνή να λέει χίλια ψέμματα και αλήθεια καμιά.

Όχι πια δεν θέλω. Με δανεική ζωή δεν ζω. Τον ωκεανό θα διασχίσω αλλά πίσω ξανά δεν θα βρεθώ..

Τα όνειρα της νύχτας το λένε καθαρά, δεν υπάρχει τίποτα. Τίποτα πια..

Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος το νου σου ε;

Όλοι μας ξέρουμε το τραγούδι. Πόσοι ξέρουν από που προήλθαν οι στίχοι; Την ξέρετε από ταινίες της Φίνος Φιλμ. Ήταν πολύ περισσότερα από αυτό όμως.

<< Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι "ποιητές" έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω από όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες... >> http://www.sarantakos.com/kibwtos/gogou.htm

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα. 

Να  το θυμάσαι Μαρία. 

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι 

που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη 

-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα. 

Ακου θάρθει καιρός 

που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς 

δε θα βγαίνουν στην τύχη 

Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές 

με γυρμένους απέξω 

Και τη δουλειά 

θα τη διαλέγουμε 

δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια. 

Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα 

κι άλλοι με νότες. 

Να φυλάξεις μονάχα 

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό 

λέξεις και έννοιες σαν και αυτές 

απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός 

για το μάθημα της ιστορίας. 

Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί. 

Και θαρθούνε κι άλλοι. 

Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά- 

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω 

κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο: 

"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος". 

Θα την αλλάξουμε τη ζωή! 

Παρ' όλα αυτά Μαρία. 

los llantos desconsolados que estrangulan las gargantas

   menos mal que con los rifles no se matan las palabras     

no me des mas esperanzas
sé que todo son mentiras
sacos llenos de agujeros para guardar alegrias

Get ready - Zebra Tracks live acoustic

11 for the song!

George Nikas "Can't Go Home" How To Live In Open Spaces

10 for the song,

11 for the video!

Είναι σαν.. - Es como..

Σαν μελωδία ενός μελαγχολικού τραγουδιού που ταξιδεύει στον άνεμο και προκαλεί χαμόγελα.

Σαν το ραβδάκι μιας νεράιδας που ακουμπάει την κολοκύθα και την κάνει άμαξα.

Σαν το γέλιο ενός μικρού παιδιού που μαλακώνει την καρδιά όποιου το βλέπει.

Σαν το άρωμα της άνοιξης μετά από έναν απέραντο χειμώνα.

Σαν το γλυκό χάδι του ήλιου σε μια μέρα που ο αέρας κυβερνούσε.

Σαν το δροσερό άγγιγμα του χεριού μου σε ένα σώμα που καίγεται.

Σαν το αεροπλάνο που πετά ψηλά από τα σύννεφα και βλέπει ότι εκεί έχει ακόμα ήλιο.

Σαν την ηρεμία της σιωπής μετά από μια κουραστική και θορυβώδη μέρα.

Σαν το αίσθημα της δικαίωσης μετά από έναν σκληρό και αντίξοο αγώνα.

Σαν το φιλί στα κλειστά βλέφαρα μου, που διώχνει μακριά τον εφιάλτη.

Σαν την απαλή αίσθηση μιας κουβέρτας που σε τυλίγει όταν έξω κάνει παγωνιά.

Σαν το φτερούγισμα μιας πασχαλίτσας που φέρνει μαζί της τη γιορτινή αίσθηση.

Σαν το νερό που γαργαλάει το σώμα σου, μετά από μια περίοδο ξηρασίας.

Σαν τα μάτια που κοιτούν γεμάτα αγάπη, ακόμα και όταν τριγύρω υπάρχει μόνο μίσος.

Σαν την ασφάλεια που δίνει η ύπαρξη του Θεού.

Σαν την ανάσα που πάσχιζες ώρα να πάρεις.

Σαν τη ζωή σου που την πήρες στα χέρια σου και την κάνεις ότι θέλεις.

Σαν ένας πίνακας ζωγραφικής που βάζεις τα χρώματα που σου αρέσουν.

Σαν τον ήχο των κυμάτων την ώρα που πέφτεις να κοιμηθείς.

Σαν το άγγιγμα σε μια ψυχή που πετάει μακριά.

Σαν την επικοινωνία χωρίς λέξεις.

Σαν την μέρα δίχως την έννοια του χρόνου.

Σαν να μην χύθηκε ποτέ το νερό έξω από το ποτήρι.

Σαν να χάθηκε η βαρύτητα σε ένα κόσμο που όλο βάρη σηκώνει.

Σαν να εξαφανίστηκε η μοναξιά με το άναμμα ενός κεριού.

Σαν να μην σταμάτησα ποτέ να γράφω..

        -   -   -    -    -    -

Como la melodia de una canción melancolica que viaja en el viento y provoca sonrisas.

Como la varita de un hada que toca la calabaza y le transforma en una carroza.

Como la sonrisa de un bebé que hace tierno el corazon del que lo mira.

Como el aroma de la primavera despues de un invierno eterno.

Como la caricia suave del sol en un dia que dominaba el viento.

Como el toque frescito de mi mano en un cuerpo que esta en llamas.

Como el avion que vuela mas alto de las nubes y ve que ahi aun hay sol.

Como la calma del silencio despues de un dia ruidoso y cansado.

Como el sentido de la justicia despues de una lucha dura y adversa.

Como el beso en mis pestañas cerradas, que hace que se desaparezca el pesadilla.

Como la sensacion suave de una manta, que te atapa cuando afuera hace frio.

Como el aleteo de una mariquita que trae con ella las ganas de fiesta.

Como el agua que da cosquillas a tu cuerpo, despues de una etapa de sequía.

Como los ojos que miran llenos de amor aunque te gire el odio.

Como la seguridad que da, la existencia de un Dios.

Como el aliento que tratabas por tanta hora a encontrar.

Como la vida que la has cogido en tus manos y lo que quieras con ella.

Como un cuadro de pintura que pones los colores que te gustan.

Como el sonido de las olas cuando te vas a dormir.

Como el toque en un alma que vuela lejos.

Como la comunicacion sin palabras.

Como el dia, sin el significado del tiempo.

Como si nunca se hubiera caido el agua del vaso.

Como que se haya perdido la gravedad en un mundo que solo levanta pesos.

Como si ha desaparecido la soledad por el encender de una vela.

Como si nunca hubiera dejado de escribir...

Μια στάση ζωής - Una parada de vida

Είναι στιγμές σαν και αυτή που δεν ξέρω τι να νιώσω.

Είναι σαν να έχω μουδιάσει και απλά να παρακολουθώ το χρόνο να περνάει.

Όποτε αποφασίζω να αφήσω την οθόνη του υπολογιστή, κοιτάζω έξω από το παράθυρο.

Άλλοτε θαυμάζω το πράσινο τοπίο με τους γκρίζους δρόμους που το διασχίζουν

και άλλοτε τα φώτα της νύχτας, με τα αυτοκινητάκια να περνούν ασταμάτητα.

Το τραμ είναι επίσης ένα συνηθισμένο αξιοθέατο.

Κοιτάζω τον κόσμο μες στα βαγόνια και αναρωτιέμαι αν κάποιος από αυτούς με βλέπει.

Αν σκέφτηκε κανείς να σηκώσει το βλέμμα ψηλά και να με πιάσει να αγναντεύω από το παράθυρο.

Όταν βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω γύρω μου νιώθω τόσο μικρή σε έναν απέραντο κόσμο.

Σαν να μην είναι αληθινός.

Σαν να είμαι το μόνο ζωντανό πλάσμα σε ένα χάρτινο πίνακα ζωγραφικής.

Και αν και περιτριγυρίζομαι από μια εικόνα που προκαλεί δέος, δεν νιώθω τίποτα.

Είμαι άδεια.

Κενή.

Ζω, αναπνέω και έτσι καταλαβαίνω ότι ζω.

Περπατάω πάνω σε σύννεφα που από στιγμή σε στιγμή θα διαλυθούν και θα πέσω στη γη.

Ίσως και να είναι καλύτερα εκεί.

Τουλάχιστον θα πατάω σταθερά απλά με θλιμμένο ύφος.

Δεν ξέρω άλλον τρόπο όμως για να ανέβω.

Δεν ξέρω καν αν θέλω να ανέβω πια.

Δεν θέλω να κατακτήσω την κορυφή κανενός βουνού.

Απλά θέλω να χαμογελάσω ξανά.

Θέλω να νιώσω πάλι γεμάτη.

Θέλω να νιώσω ότι ζω.

Θέλω να νιώσω ότι νιώθω.

Και έτσι απλά περιμένω.

Περιμένω τον χρόνο να με φυσήξει δυνατά για να με κουνήσει από την αδράνεια.

Ως τότε θα μείνω εδώ.

Στο σύννεφο.

Στον αέρα..

Και θα αγναντεύω..

Απλά δεν θα νιώθω..

 - - - - - - - - - - - - - - -  -

Hay momentos como esto que no sé como sentir.

Es como estar entumecida y simplemente observo al tiempo pasar.

Así decido dejar la pantalla del ordenador , y mirar por la ventana.

Unas veces admiro el paisaje verde con las calles grises que lo cruzan

y otras las luces de la noche con los pequeñitos coches que pasan sin parar.

El tranvía es también una atracción acostumbrada.

Mira a la gente dentro del tranvía y me pregunto si alguno de ellos me vee.

Si alguin ha pensado a levantar su mirada alto y pillarme asombrando por la ventana.

Cuando salgo al balcón y mira alrededor de mi parezco tan pequeña en un mundo tan grande.

Como si no fuera real.

Como si fuera la unica criatura viva en un pintura de papel.

Aunque me rodea una imagen que causa admiración, no siento nada.

Estoy vacia.

Hueca.

Vivo, respiro y así me doy cuenta de que vivo.

Ando sobre nubes que entre un momento al otro se destruiran y me caeré en la tierra.

Quizas sea mejor ahí.

Por lo menos andaré estable con pinta triste.

Pero no conozco a otra manera para subir.

No sé nisiquiera si quiero subir ya.

No quiero conquistar el pico de ninguna montaña.

Solo quiero sonreir otra vez.

Quiero sentir llena otra vez.

Quiero sentir viva.

Y así me quedo esperando..

Espero al tiempo de soplar con fuerza para moverme de la inercia.

Hasta que llegue me quedo aqui.

En mi nube.

En el aire..

Y estaré asombrando..

Solo no sintiendo...

Και η ζωή συνεχίζεται.. Y la vida sigue

Δρόμοι, σταυροδρόμια, μονοπάτια.

Πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο, μοιραζόμαστε στιγμές.

Κάποιες ώρες, κάποιες μέρες.

Και μετά αλλάζουν όλα.

Νέο σημείο μηδέν.

Ο καθένας ακολουθεί το μονοπάτι του.

Και αναρωτιέσαι.

Θα πέσουμε ποτέ ξανά στο ίδιο σταυροδρόμι.

Δεν μπορείς να ξέρεις.

Μπορείς να το προσπαθήσεις αλλά τα κύματα σε σέρνουν σε λιμάνια ξένα.

Προλαβαίνεις να δεις την ομορφιά πριν το σεισμό.

Αλλά τίποτα δεν σου δίνει εγγύηση ότι θα την ξαναδείς.

Και χάνεσαι.

Ο καθένας τραβά το δρόμο του.

Ελπίζεις.

Τουλάχιστον αν ήξερες ότι ήταν η τελευταία φορά που έβλεπες κάποιον, θα τον αποχαιρετούσες.

Αλλά συνήθως δεν το ξέρεις.

Λες θα τα ξαναπούμε.

Και η ζωή τραβά το δρόμο της.

Και τα μονοπάτια χάνονται..

Έφυγε μακριά..

Έφυγες πιο μακριά..

Ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε.

Και δεν μιλήσατε καν.

Αυτό το "αν" όμως θα μείνει εκεί, σε μια γωνιά του μυαλού.

Ένα ταξίδι σε ολόκληρο τον κόσμο.

Χιλιάδες τα σταυροδρόμια.

Κουβέντες που ποτέ δεν ειπώθηκαν.

Η σιωπή αντικατέστησε τις λέξεις.
Ηχεί μονο μια μελωδία.

Ίσως.

Ίσως και όχι.

Δεν ξέρεις.

Δεν μπορείς να ξέρεις.

Και η ζωή συνεχίζεται..

Μέχρι τον επόμενο σεισμό..

Την επόμενη παλίρροια..

Calles, cruces de caminos, caminitos.

Nos encontramos, compartemos momentos.

Algunas horas, algunos dias.

Y despues todo camba.

Nuevo punto cero.

Cada uno sigue su camino.

Y te preguntas.

Nos coincidiremos otra vez en el mismo cruce de caminos.

No puedes saber.

Puedes intentarlo pero las olas te llevan a puertos lejanos.

Llegas a tiempo de ver la belleza antes del terramoto.

Pero nada te asegura que la volveras a ver.

Y te pierdes.

Cada uno a su camino.

Y esperas.

Por lo menos si hubieras sabido que era la ultima vez que veias a alguien, le habrias despedido.

Pero raremente lo sabes.

Dices ya nos vemos.

Y la vida sigue su camino.

Y los caminos se pierden...

Se ha ido lejos..

Te has ido mas lejos aun..

Fue la ultima vez que hablasteis.

Y nisiquiera hablasteis.

Pero el "si" se quedara ahí en un rincon de la mente.

Un viaje por todo el mundo.

Millones los cruces de caminos.

Palabras que nunca se han dicho.

El silencio ha reemplazado las palabras.

Suena solo una melodia.

Quizas.

Quiza no.

No sabes.

No puedes saber.

Y la vida sigue.

Hasta el proximo terramoto...

Hasta la proxima marea...

Μην σβήνεις το φως..

Κουράστηκα τόσο για να αντικρύσω το φως να λάμπει μπρος στα μάτια μου.

Πάλεψα με γίγαντες και νάνους, με θηρία και αρνάκια.

Έπεσα στους βάλτους τους πιο σκοτεινούς και αγνάντεψα το χαμόγελο της αστραπής.

Τραγούδησα σε νύχτες σιωπής και έκλαψα σε μέρες χαράς.

Δεν νοιάστηκα για την βροχή που έκαιγε το δέρμα μου μες στο κρύο.

Δεν νοιάστηκα για τα παιδιά που γελούσαν όσο εγώ γεννιόμουν.

Δεν νοιάστηκα καν για τις αλυσίδες που μου έβαλαν όσο εγώ πετούσα ψηλά στον ουρανό.

Δεν νοιάστηκα για το γάλα που ποτέ δεν ήπια επειδή δεν ήξερα που να το βρω.

Δεν νοιάστηκα για το δάκρυ που έτρεχε στα έγκατα της γης.

Δεν νοιάστηκα για τα σημάδια στο δέρμα σου.

Δεν νοιάστηκα για την ομορφιά μιας άσχημης εικόνας.

Ούτε καν για τις στιγμές που με κοίταξε με μίσος ο άνεμος.

Νοιάστηκα μόνο για το φως του αιώνιου κενού.

Για κάθε ψήγμα ηλιαχτίδας που έπεφτε στην λάσπη.

Για κάθε χρώμα που έκανε τα μαλλιά σου να λάμπουν.

Για κάθε μορφή που με έκανε να δω μετά από αιώνες σκοτεινιάς.

Μετά από μήνες μαρτυρίου.

Νοιάστηκα να μείνει το φως του κεριού αναμμένο και να το προστατέψω ως φύλακας πιστός.

Να δώσω την ψυχή και το αίμα μου προκειμένου να μην σβήσει ποτέ.

Να δώσω κάθε κομμάτι του εαυτού μου για ένα κομμάτι ήλιου.

Να σώσω ό,τι μπορώ με ότι δύναμη μου απομένει και να παλέψω ακόμα λίγο όταν δεν θα έχω πια.

Όταν θα κείτομαι στο πάτωμα αγναντεύοντας το φως γνωρίζοντας πως η θυσία μου δεν ήταν μάταιη.

Μην σβήνεις το φως.

Προστάτεψε το με τη ζωή σου.

Γίνε εσύ το κερί που θα συντηρεί τη φλόγα.

Γίνε εσύ το κοντάρι της σημαίας.

Γίνε το ξύλο που θα θρέψει τη φωτιά.

Μην αφήσεις να σβήσει το φως..

Ο περίπατος της ζωής μας - Νuestro camino de vida

-Και τι είναι η ζωή;

-Η ζωή είναι αυτό που κάνουμε εμείς. Είμαστε εμείς.

- Όχι, η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όσο εμείς κάνουμε σχέδια.

Ποιος είναι ο ακριβής ορισμός;

Αν η ζωή είμαστε εμείς τότε μπορούμε να την ελέγξουμε,.

Εξαρτάται από μένα από σένα, από όλα τα άτομα. Από εμάς.

Τις προάλλες βρέθηκα να πνίγομαι μες στο σπίτι.

Κάθε σκοτεινή σκέψη μου έβγαινε εκέινο το βράδυ.

Σκέφτηκα να αφήσω τους τοίχους.

Να αφήσω την φυλακή μου που άλλες φορές είναι το καταφύγιο μου και να βγω στο δρόμο.

Να περπατήσω.

Και έτσι έκανα.

Ξεκίνησα να περπατώ.

Χωρίς να ξέρω προς τα που.

Αφέθηκα να παρασυρθώ από τον άνεμο περπατώντας δίχως προορισμό.

Ήθελα να καθαρίσω το μυαλό μου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα γύρνούσα σπίτι αν δεν απελευθερωνόμουν από τα δαιμόνια των σκοτεινών ωρών.

Καθώς περπατούσα άφησα τις σκέψεις μου να αποδράσουν χωρίς λογική.

Έτσι ανοργάνωτες.

Περπατούσαν μαζι με τα βήματα μου στο δρόμο.

Θυμήθηκα τόσες σκηνές από το παρελθόν μου.

Τόσες στιγμές.

Και έτσι κατέληξα να σκέφτομαι για τη ζωή.

Θέλησα να προσομοιώσω τη ζωή με ένα τετράδιο όπου ο καθένας γράφει με το δικό του μελάνι αλλά δεν μπορεί να γυρίσει πίσω για να διορθώσει καμία σελίδα.

Και τα άτομα με τα οποία διασταυρωνόμαστε είναι απλά διαφορετικό χρώμα μελανιού στην ιστορία μας.

Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν το πήρα χαμπαρι.

Και αυτό που πέρασε είναι η ζωή μου. Η δικία μου.

Αλλά στην πραγματικότητα δεν το νιώθω έτσι.

Μου φαίνεται σαν να βλέπω μια ταινία και με τον καιρό ξεχνάω σιγά σιγά τις σκηνές.

Δεν ξέρω καν αν είμαι εγώ ο πρωταγωνιστής.

Αλλά είναι η ζωή μου.

Έκανα σε κάθε στιγμή αυτό που μπορούσα.

Ίσως να μπορούσα να κάνω περισσότερα πράγματα που μπορούσα να είχα κάνει και δεν τα έκανα.

Ίσως.

Στην πραγματικότητα ξέρω ότι δεν είναι έτσι. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω.

Αφού εγώ είμαι έτσι λειτουργώ με τους κανόνες της δικιάς μου προσωπικότητας.

Και πολλές φορές (αν όχι όλες) τα συμβάντα εξαρτώνται από τις συνθήκες.

Αυτές εγώ δεν μπορούσα να τις ελέγξω.

Επομένως δεν είχα τόση δύναμη όσο νόμιζα πάνω στο θέμα "η ζωή μου".

Πιστεύω ότι τελικά είναι έτσι.

Είναι αυτό που συμβαίνει όταν εμείς κάνουμε τα σχέδια μας.

Κάνουμε τις επιλογές μας αλλά δεν εξαρτάται πάντα από εμάς.

Κάθε τρεις και λίγο συμβαίνουν πράγματα που κανείς δεν μπορεί να ελέγξει.

Κάνουμε τις επιλογές μας και όλα προκύπτουν από αυτό.

Δεν ειμαστε παρά δέσμιοι των αποφάσεων μας όπως πολύ σωστά πρόσεξε ο λύκος.

Είναι αυτό που συμβαίνει. Η ΖΩΗ.

Καθώς εμείς κοιτάζουμε τα πουλία από το παράθυρο αυτή περνά από δίπλα μας.

Και είναι τόσο δύσκολο να αρπάξεις την αόρατη στιγμή και να το νιώσεις.

Να νιώσεις την ζεστή ανάσα της στο δέρμα σου.

Σε μια νύχτα τρέλας.

Σε μια μέρα λαμπερού ήλιου.

Σε ένα σούρουπο απαλών χρωμάτων.

Σε μια παραλία αγκαλιάζοντας τις μπύρες.

Σε δυο μάτια μαγικά.

Σε στιγμές.

Είναι οι στιγμές.

Γουλιές από συναισθήματα.

Εκεί βρίσκεται.

Το προσωπικό μας ταξίδι.

Η ζωή μας.

                                            

- Y que es la vida?

-La vida es lo que hacemos nosotros. Somos nosotros.

-No, la vida es lo que pasa mientras nosotros hacemos planes..

¿Cual es la definición exacta?

Si nosotros somos la vida entonces la podemos controlar.

Depende de ti, de mi, de todas las personas. De nosotros.

   El otro dia me encontré ahogando en mi casa.

Los pensamientos mas osucros me salieron aquella noche.

Pensé dejar las paredes.

Dejar mi prisión que antes era mi refugio y salir por las calles.

Andar.

Y así hice.

Empecé a caminar.

Sin saber hacia donde.

Me dejé llevar por el aire caminando sin destino.

Quería aclarar mi mente y me prometí a mi mismo que no iba a volver a casa

hasta que me librara de los demonios de las horas oscuras.

Mientras estaba andando dejé mis pensamientos escapar sin razón.

Así desordenados.

Paseaban junto a mis pasos por la calle.

Me acordé de tantas escenas de mi pasado.

Tantos momentos.

Y así llegué a pensar sobre la vida.

Quise simular la vida con un cuaderno donde cada uno escribe con su propia tinta

pero no puede volver atrás para corregir ninguna pajina. Y las personas

con las cuales cruzamos son simplemente diferentes colores de tinta en la historia.

Pasaron tantos años y no  me ha dado cuenta.

Y joe lo que paso es mi vida. Es la mia.

Pero en realidad yo no lo siento así.

A mi me parece que es como ver una peli que con el tiempo vas olvidando escenas.

Ni siquiera sé si soy yo el protagonista!

Pero es mi vida.

Hice en cada momento lo que podía.

Quizas hubieron mas cosas que podría haber hecho y no las hice.

Quizas.

En realidad sé que no es así. Tampoco las podría hacer.

Como yo soy así tengo reglas que dirigen mi personalidad.

Y muchas veces (sino todas) los eventos dependen de las circumstancias.

A esas yo no las podía controlar.

Osea yo no tenía tanto poder como creía sobre el tema ¨mi vida¨.

Creo que al final es así.

Es lo que pasa cuando vamos haciendo nuestros planes.

Hacemos nuetras elecciones pero no depende siempre de nosotros.

Cada dos por tres pasan cosas que nadie puede controlar.

Hacemos nuestras elecciones y todo viene de eso.

No somos mas que prisioneros de nuestras decisiones

como con exito ha notado el "lyko".

Es lo que pasa. LA VIDA.

Mientras estamos mirando los pajaritos por la ventana ella esta pasando al lado.

Y es tan dificil coger el momento invisible y sentirlo.

Sentir su aliento caliente en tu piel.

En una noche de locura.

En un dia del sol brillante.

En un atardecer con suaves colores.

En una playa abrazando las cervezas.

En unos ojos magicos.

En instantes.

Son los instantes.

Chupitos de sentimientos.

Ahi está.

Nuestro viaje personal.

Nuestra vida...

Viajes

Estoy aqui sentada esperando.
Esperando a la hora de volar.
Volar alto.
Miro alrededor de mi pero no veo.
Estoy de tipo melancolico esta mañana.
Quizas sea el cansacio, quizas la situacion,quizas sea culpa de mi.
Pienso que en todos los viajes que he hecho,
en la mayoria he sido una viajera solitaria.
No suele estar nadie aqui para despedirme cuando me voy.
Y nadie cuando vuelvo a esperarme y achucharme con fuerza.
Ha pasado unas veces eso ya lo digo.
Pero sea como sea el resultado basico es que los viajeros solitarios
aunque tengan libertad pierden ciertas cosas.
Y esas algunas veces son igual importantes.
Porque que sentido tiene la libertad si no tienes alguien para compartir
la alegria de ser libre.
Que sentido tiene girar por el mundo conociendo y tocando las
vidas de otras personas si no puedes compartir con ellos
tus alegrias y tus tristezas.
Se acordarán de ti como una memoria bonita.
Como una nube en el horizonte.
Y tu también.
Y despues¿?
Pillo a mi mismo pensando de diferente manera con el paso del tiempo.
Conozco muy bien el valor del viaje.
Pero poquito a poco reconozco también el valor de un co-viajero...

Μια φράση σε έναν τοίχο..

Μια ενδιαφέρουσα φράση. Που αναφέρεται άραγε;

Τι σημαίνει;

Ποια είναι τα κρυφά νοήματα που θέλει να πει ο ποιητής;

Ή δεν είναι καν κρυφά;

Δεν χρειάζεται να είναι...

Ποια είναι αυτή η χαραμισμένη ζωή στην οποία αναφέρεται;

Και γιατί την έχουμε αποδεχτεί κιόλας;

   Εδώ και χρόνια από όταν πρωτοθυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει σκέψεις γύρω από το μέλλον πάντα αγχωνόμουν. Κάποιες από τις παραμέτρους που έπρεπε να υπολογίσω για την επίλυση του προβλήματος «το μέλλον μου» έλειπαν. Ήταν υπερβολικά θολές και όσο και αν προσπαθούσα να τις βρω δεν τα κατάφερνα. Πάντα στην ιδέα ότι θα περάσει ο καιρός και δεν θα έχω ζήσει τη ζωή μου με κυρίευε ένας ανεξήγητος φόβος. Στο σχεδιάγραμμα που μου είχαν δώσει για σπουδές, δουλειά και οικογένεια δεν έβγαζα άκρη…

Και ο φόβος παρέμενε...

Κάθε φορά που κυλούσαν οι δείκτες του ρολογιού κυλούσε και ο φόβος μου για μια χαραμισμένη ζωή...

Πρόσφατα τόλμησα να κάνω μια απρόσμενη σκέψη..

Ότι το πρόβλημα μου δεν είναι ο φόβος..ότι το πρόβλημα μπορεί να είναι σε εκείνο το σχεδιάγραμμα και όλα αυτά που συνεπάγεται..

Αν σκεφτόμουν τη ζωή μου χωρίς αυτό, και ήμουν ελεύθερη να τη ζήσω ο φόβος ξαφνικά έπαυε να υπάρχει..Γιατί πλέον θα τη ζούσα! Με το δικό μου πρόγραμμα και όχι με κάποιο που μου επέβαλαν..Περίεργο..

   Δεν ήξερα τι ήθελα να γίνω στη ζωή μου. Υπέθεσα ότι θα το άφηνα στην τύχη και αυτή θα με βοηθούσε να πάρω το σωστό δρόμο. Ακόμα το υποθέτω και το ελπίζω. Να ήταν αυτό το τυχερό μου. Θυμάμαι όταν έπρεπε να επιλέξουμε τις σχολές στις οποίες θα κάναμε αίτηση κάποιοι καθηγητές μας έλεγαν να επιλέξουμε ένα επάγγελμα που μας αρέσει και οι περισσότεροι μας έλεγαν να βρούμε ένα επάγγελμα με καλά λεφτά που να μην έχει κορεστεί ακόμα. Όσο για τους γονείς δεν το συζητώ. Πάντα πρώτα στις προτιμήσεις σε κάθε οικογένεια ήταν να γίνεις παιδί μου γιατρός,δικηγόρος, δάσκαλος. Αυτά είναι βλέπεις τα επαγγέλματα με κύρος!

Μα τι είναι αυτό το κύρος; Σχετίζεται με τα φακελάκια των γιατρών στα νοσοκομεία;  Ίσως με την εκπροσώπηση «αθώων» πελατών με μεγάλες τσέπες στα δικαστήρια; Ή μήπως με τους δασκάλους που χωρίς να έχουν καν την απαραίτητη εκπαίδευση μπαίνουν στα σχολεία και πλάθουν στα τρυφερά μυαλά των παιδιών  διεστραμένες και πάνω από όλα φιλελεύθερες ιδέες όπως «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα είναι»; Επαγγέλματα με κύρος σου λέει μετά. Εγώ προσωπικά πιο πολύ κύρος και αξιοπρέπεια βλέπω στους υδραυλικούς...

   Το φυσιολογικό σε αυτή την ηλικία που σου ζητάν να αποφασίσεις τι θέλεις να γίνεις είναι να μη ξέρεις τι θέλεις. Έτσι πας στην τύχη! Και ό,τι κάτσει! Ραντεβού στα τυφλά με την μοίρα! Να υπήρχε άραγε κάποιος τρόπος να κάνω ένα τεστ δεξιοτήτων και να μου πουν τι επάγγελμα μου ταιριάζει ανάλογα με τον χαρακτήρα μου και τις κλίσεις μου.. Ούπς! Το ξέχασα! Υπάρχει! Ένα μικρό πρόβλημα μόνο. Δεν υπάρχει στα σχολεία δωρεάν όπως θα έπρεπε. Μόνο αυτός που θα το ανακαλύψει  από τον ειδικό οργανισμό και θα δώσει και το ανάλογο αντίτιμο μπορεί να μάθει τι του ταιριάζει σαν επάγγελμα..Δεν πειράζει. Εγώ δεν στενοχωριέμαι που δεν τον ήξερα ή δεν διέθετα τα λεφτά. Έτσι και αλλιώς τι να μου πουν μερικές σελίδες χαρτί. Μπορεί να με βοηθούσαν μπορεί και όχι. Καλά θα ήταν όμως να είχα και την επιλογή. Αλλά έτσι είναι η ζωή..Πρώτο δείγμα αποδοχής.

Με τα πολλά τα καταφέρνεις! Μπαίνεις στο πανεπιστήμιο. Ήρθε η ώρα να ανοίξει το μυαλό. Ο αριθμός των μαθημάτων απίστευτος. Πόλλά από τα οποία είναι εντελώς άχρηστα με το αντικείμενο μου, αλλά υπάρχουν γιατί ο καθηγητής θέλει να συμπληρώσει ώρες για να πάρει καλό μισθό.-Επάγγελμα με κύρος. Την ικανότητα ορισμένων καθηγητών να διδάξουν ούτε καν τη σχολιάζω. Την αντικειμενικότητα με την οποία φέρονται στους φοιτητές θα τη σχολιάσω. Είναι μαγική! Είδα φοιτητές που ασχολούνταν με κόμματα και χρωστούσαν τα μισά μαθήματα της σχολής στο τελευταίο έτος, να παίρνουν πιο νωρίς πτυχίο από μένα! Αξιοκρατία! Είναι όλοι τους μάγοι εκτός από μένα; Ε αφού δεν είμαι τι μπορώ να κάνω. Έτσι είναι η ζωή. Δεύτερο δείγμα αποδοχής.

Όταν με το καλό καταφέρνω και παίρνω πτυχίο ήρθε η ώρα της αναζήτησης επαγγέλματος. Καθώς λένε πως το σχολείο είναι μικρογραφία της κοινωνίας έμαθα καλά την αξιοκρατία και όπως το περίμενα την συναντώ σε κάθε φάση της καθημερινής μου ζωής. Πρέπει όμως να το αποδεχτώ γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Πρέπει να δουλέψω για να ζήσω.

Αν καταφέρω και βρω δουλειά πρέπει να ανεχτώ κάθε καταπίεση και δείγμα αξιοκρατίας και δικαιοσύνης. Η πληρωμή μου στο τέλος του μήνα θα είναι η λύτρωση μου. Ακόμα και αν τα λεφτά δεν αρκούν πια ούτε για τις βασικές ανάγκες. Αλλα δεν πειράζει εγώ δεν τρώω και κάθε μέρα, δεν έχω και οικογένεια να θρέψω. Αν θελήσω να βγάλω τα πολλά λεφτά θα πρέπει να μπω και εγώ στο κόλπο. Να γίνω ένας από αυτούς. Να καταπιέζω και να πατήσω πάνω στη δυστυχία των άλλων για να μπορέσω να κάνω διακοπές σε εξωτικά νησιά..

Ωστόσο, αν εγώ δεν είμαι έτσι; Αν δεν με απασχολεί να γίνω πλούσια, αλλά απλά να ζω; Τότε δουλεύω τα κανονικά ωράρια μου και ίσως και υπερωρίες και δε μιλάω. Όταν πάω σπίτι μου θα ξεκουραστώ. Πολλές φορές από την πίεση και την καταπίεση ξεσπάω στα κλάματα. Νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο. Αλλά δεν πειράζει τουλάχιστον πληρώνομαι. Με τα λεφτά μου μπορώ πλέον να ζήσω τη ζωή μου. Πότε όμως; Μετά από τις ώρες ψυχολογικής και σωματικής κούρασης δεν έχω το κουράγιο να κάνω τίποτα. Κάθομαι μπροστά στη τηλεόραση μου. Θα ζήσω αύριο δεν πειράζει. Ίσως πάω μια βδομάδα διακοπές όταν μου δώσουν άδεια. Εκεί θα γλεντήσω με τη ψυχή μου. Θα ζήσω τη ζωή μου μια ολόκληρη βδομάδα. Έτσι είναι η ζωή τι να κάνω. Τρίτο δείγμα αποδοχής.

Έτσι θα περάσουν τα χρόνια θα φτάσω εκεί κάπου στα 60 γερή και δυνατή, δεν θα έχω πάρει ακόμα σύνταξη, αλλά δεν πειράζει! Όσο αναπνέω ζω-δουλεύω και η δουλειά είναι χαρά άρα ας πεθάνω δουλεύοντας. Να πάω χαρούμενη δηλαδή όχι τίποτα άλλο!

Κοιτάω πίσω στα χρόνια που πέρασαν Βλέπω λύπες χαρές και λύπες. Περίεργο. Συνήθως ήμουν δυστυχισμένη. Μα γιατί;

Όλα αυτά τα πράγματα τα οποία αποδέχτηκα μου έφαγαν τη ψυχή σιγά σιγά. Μια ζωή χαραμισμένη όπως έλεγε και η αρχική φράση.

Ζούμε σε έναν κόσμο που μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή. Παρά μόνο να αποδεχτούμε την αδικία, την εκμετάλλευση και τη σκλαβιά. Κέντρο όλων είναι το χρήμα. Και το έχουμε αποδεχτεί. Η απανθρωπία είναι πλέον πιο φυσιολογική από την ανθρωπιά. Τι ενδιαφέρον που θα ήταν όμως να ζούμε σε μια κοινωνία που κέντρο της θα είναι ο άνθρωπος.

Μια κοινωνία που δεν θα κάνει τους πλούσιους πιο πλούσιους και τους φτωχους πιο φτωχούς.

Υπάρχει και αυτή η επιλογή..Υπάρχει...

Άνθρωποι που είναι έτσι..- Personas que son así..

Γιατί ναι.. έτσι είναι..περνάς το πρώτο μερος της ζωής σου σαν σε όνειρο..'
πιστεύεις στα παραμύθια, πιστεύεις σε ιδανικούς ανθρώπους και ιδανικές καταστάσεις.

Κανείς όμως δεν σε προειδοποιεί για αυτό που σε περιμένει.
Ακόμα και αν κάποιος προσπάθησε δεν τον άκουσες.
Γιατί ας είμαστε ειλικρινείς..
Αν δεν πέσεις από μόνος σου δεν μπορείς να καταλάβεις αλλιώς τον πόνο της πτώσης.
Σιγά σιγά ξυπνάς και βλέπεις τις πραγματικές εικόνες, τον κόσμο όπως είναι πραγματικά και τίποτα ιδανικό δεν υπάρχει πια..
Τίποτα για να πιστέψεις..
Μόνο ένα όνειρο της παιδικής ηλικίας κρυμμένο πίσω από θολές εικόνες που τώρα μοιάζει με αφέλεια.
Σου λένε ότι πρέπει να κάνεις αυτό..πρέπει πρέπει πρέπει.
Αν ρωτήσεις γιατι, σου λένε γιατί έτσι είναι η ζωή..
Και ποιοι είναι αυτοί που θα σου πουν πως πρέπει να είναι η δική σου ζωή;
Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να αποφασίσουν για σένα;
Προσπαθείς να παίξεις το εργάκι να μπεις στον ρόλο..
Στιγμές καλές, στιγμές κακές, στιγμές βαρετές, στιγμές άοσμες..που περνάνε..
Αλλα κάτι δεν πάει καλά..κάτι δεν κολλάει..αφού έτσι μου λένε ότι πρέπει να είναι.
Προσπαθώ και το προσομοιώνω όσο καλύτερα μπορώ αλλά κάτι λείπει.
Τι να είναι;
Γιατί δεν πετυχαίνει η προσομοίωση;
Αγωνίζεσαι να καταλάβεις να ζήσεις με τους όρους τους, καταπιέζεις μέρος του εαυτού σου, καταπνίγεις εκείνη την εσωτερική φωνούλα.
Μέσα σε μια θάλασσα από καταπιεσμένα συναισθήματα χάνεις τον εαυτό σου.
Είσαι αυτό που σου είπαν οι άλλοι να είσαι η εσύ;
Ποιος είσαι εσυ;
Και ξαφνικά μέσα σε μια στιγμή τρελή, αφήνεις να σε συνεπάρει ο εαυτός σου.
Είναι εκεί..ζει τόσον καιρό στο σκοτάδι..αλλά δεν αντέχει άλλο.
Πετάγεται σαν καπνός σε πυρακτωμένο ξύλο και αντιδρά.
Δεν ανέχεται άλλο να του λένε πως να ζει.
Εγώ είμαι έτσι γιατί έτσι είμαι εγώ.
Δεν θα αφήσω κανέναν να κλέψει την ψυχή μου.
Δεν αφήσω κανέναν να μου πει τι θα κάνω.
Δεν θα παίζω άλλο στο θεατράκι σας.
Δεν ανήκω στον κόσμο σας.
Δεν έχω θέση σε μια κοινωνία σκλαβιάς.
Αυτό το κάτι που πάντα λείπει..
Αυτό που τριγυρνάει στο κεφάλι μου στις πιο βαθιές μου σκέψεις..
Τώρα ξέρω τι είναι.
H ελευθερία..
Μου είχαν πει ότι ήμουν ελεύθερη αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι όσα μου είχαν πει ήταν όλα λόγια του αέρα. Είναι αυτοί. Και εγώ είμαι εγώ..
Τώρα πια μπορώ να σκεφτώ εγώ για τον εαυτό μου και να αμφισβητήσω ολα όσα μου είπαν αυτοί..
Γιατί έτσι είμαι εγώ..μπορώ και σκέφτομαι..
Γιατί έτσι είσαι και εσύ..
Είμαστε το ίδιο..
Σε διαφορετικά σημεία αλλά στο ίδιο μονοπάτι..
Είμαστε έτσι γιατί έτσι είμαστε..
                            -
Porque si..es asi..pasas la primera parte de tu vida como en un sueño..crees en
los cuentos,en personas ideales y situaciones ideales.
Pero nadie te avisa sobre lo que te espera.
Y si alguien lo ha tratado tu no le has escuchado.
Porque seamos sinceros...
Si no te caes por ti mismo no puedes entender el dolor de la caida.
Poco a poco vas despertando y vees las imagenes reales, el mundo como es en realidad y no existe yanada ideal.
Nada para creer.
Solamente un sueño de la infancia escondido atras de imagenes cupulas, y ahora parece ingenuo.
Te dicen que tienes que hacer esto...tienes que ...tienes que..tienes que.
Y si preguntas porque, te dicen porque asi es la vida..
Y quienes son ellos que que diran como tiene que ser tu vida?
Quien se les ha dado el derecho a decidir por ti?
Tratas a actuar en estα pelicula, entrar en el papel..
Momentos buenos,momentos malos,momentos aburridos,momentos sin holor..que pasan..
Pero algo no va bien..algo no pega..me dicen que asi tiene que ser..
Trato a simularlo con lo mejor que puedo pero algo falta.
Que será¿?
Porque no funciona la simulación¿?
Luchas a entender, a vivir con sus reglas,a deprimir una parte de ti, a deprimir
aquella vocesita interior.
Dentro de un mar de sentimientos deprimidos pierdes a ti..
Eres lo que los otros te dijeron que fueras o eres tu?
Quien eres tu?
Y de repente dentro de un momento loco dejas llevarte por ti mismo..
Estas allí..viviendo tanto tiempo en la oscuridad..pero no aguantas mas..
Saltas como un humo de madera quemada y reaccionas.
No aguantas mas que ta digan como tienes que vivir.
Yo soy asi porque asi soy yo.
No dejaré a nadie que me robe el alma .
No dejaré a nadie que me diga hacer.
No actuaré mas en vuestro teatro.
No pertenezco a vuestro mundo.
No tengo plaza en una sociedad de esclavitud.
Ese algo que siempre falta..
Ahora sé que es.
La libertad..
Me habian dicho que soy libre pero ahora me entero que todo lo que me dijeron eran palabras del viento. Son ellos. Y yo soy yo...
Ya puedo pensar por mi mismo y dudar todo lo que me dijeron ellos...
Porque así soy yo.. puedo pensar..
Y así eres tu..
Somos lo mismo..
En diferentes puntos pero en el mismo camino..
Somos así porque así somos...

maldito abril!

kien a jodido este abril¿?
siempre cojo mi mala cara y me voy..
es que soy tan cobarde que no encuentro la fuerza de quedarme y luchar por algo..
Es que siento que todo el mundo esta aki pa tratarme mal ..
escondida de mi, escondida de todos..
tratando a luchar contra la oscuridad..
pero a esas horas siempre me gana..
no sé si las palabras que me salen dicen algo
no sé nisikiera si tengo algo pa decir..
pon tu mano en mi cara..y dejala ahi pegada..
un trozito de trankilidad, tu caricia..
asi no puedes ver mis ojos..
no puedes ver mis demonios..
no me odiaras por ser yo..
no me mires a los ojos..
no soy yo..
es una bruja de cuentos perdidos ..
si la encuentran, la echaran al fuego porke es algo que no entienden..
asi es mi maldicion..
temo a que  me miren y no me ven
pero mas de todo temo a que cuando me miren me verán..
un tragito de tu cariño y ya stoy boraxa..
lista pa marchar otra vez..
y marchar y marchar..
y a por luchar con la madrugada..
y a por volver a un lugar encerrado de mi memoria..
me perderé una vez mas dando vueltas por ahi..
sin faroles..
y ke sea suave la noxe conmigo..
que sean dulces los monstros..
que sea amigo el dragon..
que sean sin sangre las heridas..
que sea valiente la niña..
que se atreva..
no es solo este abril..

Η αυγή είναι εδώ - El alba esta aqui.

Απόψε δεν θα κοιμηθώ.

Θα κάτσω ως το πρωί να μετράω τα αστέρια.
Και όταν ο ήλιος μου χαρίσει το πρώτο του χαμόγελο,
τότε εγώ θα εξαφανιστώ όπως μου πρέπει.
Δεν μου αξίζουν οι ακτίνες του στο πρόσωπο μου.
Η ποινή του αιώνιου μαρτυρίου μου είναι ξεκάθαρη.
Είμαι καταδικασμένη να αγναντεύω το φεγγάρι
και να νιώθω το παγωμένο του φως να με κόβει στα δύο.
Δεν έχω ελπίδες ότι κάποια μέρα θα απελευθερωθώ.
Ακόμα και αν κάποιος μου έσπαγε τις αλυσίδες
εγώ θα συνέχιζα να κινούμαι στα όρια του κλουβιού μου.
Να κοιτάω τον κόσμο με απορία.
Κάποιες στιγμές να τον θαυμάζω.
Άλλες να τον μισώ.
Και άλλες να τον λυπάμαι.
Αλλά ότιδήποτε και αν νιώσω ένα στοιχείο θα είναι κοινό.
Ότι μισώ τον εαυτό μου.
Κάθε φορά.
Κάθε φορά που κάποιος γελάει και δεν μπορώ να γελάσω μαζί του.
Κάθε φορά που κάποιος κλαίει και δεν μπορώ να προσφέρω την αγκαλιά μου.
Κάθε φορά που κάποιος με κάνει να τον μισήσω ενώ στην ουσία απλά κοιτάζω στον καθρέφτη.
Το βαθύ σκοτάδι της νύχτας αρχίζει να υποχωρεί.
Ξέρω ότι σύντομα πρέπει να κρυφτώ πίσω από ένα κλειστό παράθυρο.
Κοιτάω με λύπη το φως των αστεριών να σβήνει αργά αργά.
Κοιτάω εσένα να φεύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω.
Βλέπω το χέρι μου να αφήνει την ελπίδα.
Βλέπω την πόρτα του κόσμου να με κλειδώνει απέξω.
Βλέπω να το αποδέχομαι και να μην έχω πια δυνάμεις ούτε λόγο να το παλέψω.
Η αυγή είναι εδώ.


Esta noche no voy a dormir.
Me sentaré aqui contando las estrellas hasta la mañana.
Y cuando el sol me regala su primera sonrisa,
me desapareceré exactemente como lo debo.
No merezco sus rayos en mi cara.
La condena de eterno sufrimiento esta clara.
Estoy condenada a asombrar la luna 
y sentir su luz congelada cortarme en dos piezas.
No tengo esperanzas que algun dia estaré libre.
Aunque alguien me rompera las cadenas
yo seguiría moviendome entre los limites de mi jaula.
Mirando a la gente con curiosidad.
Algunas veces admirandola.
Otras odiandola.
Y otras sintiendo tristeza.
Pero con  cualquier sentimiento solo queda  un elemento en comun.
Que odio a mi mismo.
Cada vez.
Cada vez que alguien rie y no puedo reir con el.
Cada vez que alguien llore y no puedo ofrecer mi abrazo.
Cada vez que alguien me hace odiarle mientras en realidad miro en el espejo.
La oscuridad profunda de la noche empieza a retirarse.
Sé que pronto tendré que esconderme atrás de una ventana cerrada.
Miro con pena la luz de las estrellas apagando lentamente.
Miro a ti yiendose sin mirar atras.
Miro a mi mano dejando a la esperanza.
Veo la puerta del mundo clavandome afuera.
Veo a mi mismo aceptandolo sin tener mas fuerzas ni razon para luchar.
El alba esta aqui..

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ... EN BUSCA...

Ψάχνω το "εγώ" σε μακρινά τοπία του "εσύ".
Ψάχνω το "εσύ" σε στιγμές κοντινές του "αυτός".
Ψάχνω το "εμείς" σε σκέψεις ενάντια στο "εκείνοι".
Ψάχνω συναισθήματα σε στιγμές με ματιές χωρίς χαμόγελα.
Ψάχνω την ελευθερία σε  πόλεις τυφλές και ματωμένα περιστέρια.
Ψάχνω μια εικόνα μέσα σε φώτα θολά και ποιητές καταδικασμένους.
Ψάχνω μια λέξη μέσα σε ποτάμια φράσεων χωρίς λογική.
Ψάχνω το "πως"  και το "γιατί" σε  απαντήσεις κρυμμένες.
Ακόμα και αν ψάχνω κάτι που δεν θα βρω ποτέ εγώ θα συνεχίσω να ψάχνω...

*

Busco el "yo" en paisajes lejanos del "tu".
Busco el "tu" en instantes cercanos de "el".
Busco el "nosotros" en pensamientos  contra del "ellos".
Busco sentimientos en momentos de miradas sin risas.
Busco la libertad en ciudades ciegas y palomas sangradas.
Busco una imagen en luces nubladas y poetas lastimados.
Busco una palabra en rios de frases sin razon.
Busco el "como" y el "porque" en respuestas escondidas.
Aunque busque algo que no existe yo seguiré buscando...